the blue headed girl

" if you were dead or still alive, i don't care , i don't care, just go and leave this all behind , cause i swear,i don't care...

Oh what a lie!

Όλοι νοιαζόμαστε ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε, κρυβόμαστε πάλι από τους εαυτούς μας.." Σκέφτηκε ακούγοντας το τραγούδι..

Η Charlotte έκλεισε το στερεοφωνικό που μέχρι τότε ακουγόταν αρκετά δυνατά για να αναταράξει ολόκληρη την πολυκατοικία. Δεν άντεχε να ακούσει άλλο μουσική, όσο κι αν τη λάτρευε.

Μάθαινε πιάνο από 5 χρονών, μέχρι τώρα στα 19 της..Δεν της άρεσε η ζωή της, ζητούσε πολλά από όλους , το ήξερε.

Δεν ήθελε να το αλλάξει,είχε έναν εγωισμό, δεν ήθελε να πέσει καθόλου χαμηλότερα.

Ήταν τελειομανής σε οτιδήποτε αφορούσε τη ζωή της, ήθελε να είναι πάντα πρώτη σε όλα και όπως -ίσως ήδη- παρατήρησες χρησιμοποίησα το ρήμα θέλω. 

Σε αυτό είχε βασιστεί ολόκληρη η φιλοσοφία και η ζωή της.

Συχνά τη χαρακτίριζαν ψυχρή, υπολογίστρια, που δε μπορούσε να νιώσει ή να γελάσει πραγματικά.

Δεν έλειπε τίποτα από τη ζωή της, ούτε είχε ψυχολογικά τραύματα.

Η μοναδική στιγμή που ένιωθε ότι ζει πραγματικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται, ήταν μόνο όταν έπαιζε πιάνο.

Και τότε , χωρίς τίποτα ουσιαστικό να αλλάξει, συνάντησε στο δρόμο μία κοπέλα με μπλε φουντωτά μαλλιά και ένα ασημί κρίκο στη μύτη.

Δεν αντάλλαξαν κουβέντα, απλά έτυχε να μπουν στο ίδιο βαγόνι του μετρό στο Λονδίνο.

Όμως ήξερε.

Από το βλέμμα της κοπέλας εκείνης.

Κατάλαβε ότι είχε χάσει 15 ολόκληρα χρόνια από τη ζωή της, τα 15 χρόνια από τα οποία είχε αναμνήσεις.

Αντιλήφθηκε ότι δεν έχει καταφέρει τίποτα ουσιαστικό, τίποτα αξιέπαινο, πραγματικό.

Ότι το μόνο που την έκανε πραγματικά χαρούμενη ήταν το πιάνο της.

Κι όμως.

Δε γίνεται να συνέβη αυτό, κι εκείνη, η άτρωτη Charlotte, να αλλάξει τόσο εύκολα από το βλέμμα μίας άγνωστης κοπέλας.

Ανήκουστο.

Κι όμως ένιωσε να καθρεφτίζεται στα κατάμαυρα μάτια της άγνωστης, ένιωθε να βλέπει έναν εαυτό που θα ήθελε όσο τίποτα να έχει.

Κι όταν την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα περίμενε στην ίδια στάση του μετρό και δεν κατάφερε τίποτα, κατάλαβε ότι αυτό που χρειαζόταν δεν ήταν να κυνηγήσει την άγνωστη, εξάλλου αυτή δεν έκανε τίποτα εκουσίως.

Τον εαυτό της έπρεπε να κυνηγήσει, να τον βρει και να τον διαμορφώσει όπως πραγματικά ήθελε και για να το πετύχει αυτό ούτε τα μαλλιά της χρειαζόταν να βάψει μπλε, ούτε κρίκο επιβαλόταν να τοποθετήσει στη μύτη της.

Να ασχοληθεί με το πιάνο της και τίποτα άλλο για αρχή.

Και να διαμορφώσει τη ζωή της ανεξάρτητα από οποιαδήποτε ψυχρή λογική ακολουθούσε μέχρι τότε, όπως εκείνη ήθελε.

Κι έτσι άνοιξε την πόρτα.

Και βρέθηκε αντιμέτωπη με την κοπέλα με τα μπλε μαλλιά που μόλις είχε βγει από το απέναντι διαμέρισμα.