Ανοιξιάτικο*

-Γιατί φέυγεις;

-Με ενοχλούσε η μυρωδιά.

-Η δική μου μυρωδιά;

-Η μυρωδιά του τσιγάρου, δηλαδή ναι, η δική σου.

- Εμένα πάλι η δική σου με τρελαίνει.

-Ναι, οσμή σαν λασπωμένου χώματος και βρεγμένου γρασιδιού;

-Καλά το πας. Κάτι πολύ φθινοπωρινό σαν το βρεγμένο χώμα και τη μυρωδιά της γης που αναγεννιέται, αλλά και κάτι ανοιξιάτικο μαζί, σαν τη μυρωδιά των άσπρων τριανταφύλλων.

-Μα τα άσπρα τριαντάφυλλα ούτε μυρίζουν, ούτε είναι όμορφα σαν τα κόκκινα.Τα κόκκινα είναι τα λουλούδια του έρωτα, του πάθους.

-Μα τα άσπρα είναι για όσους μπορούν να δουν την ομορφιά σε κάθε τι, για όσους δεν νοιάζονται για το περιτύλιγμα, για όσους δεν είναι επιφανειακοί. Και κυρίως για όσους διαθέτουν αυτή την υπεροχή που σε καθηλώνει χωρίς να έχουν επίγνωση της επίδρασης που ασκούν πάνω σου. Θα μείνεις λίγο ακόμη;

το λάτρεψα αυτό*

Καληνύχτα.

ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, ίσως.

Με αφορμή μια εργασία στο μάθημα των Κειμένων Νεοελληνικής λογοτεχνίας θα ήθελα να παραθέσω εδώ κάποια μελοποιημένα ποιήματα του Καρυωτάκη που αποτελούν γνωστά σύγχρονα τραγούδια και μου άρεσαν ιδιαίτερα.

"Πρέβεζα" - Παπακωσταντίνου

gala (θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα)- magic de spell

Ανδρείκελα-Υπόγεια Ρεύματα

Πολύμνια - Υπόγεια Ρεύματα

Είμαστε κάτι- Θηβαίος   (είναι ωραία και η εκτέλεση της Μαρίζας Κωχ)

Θα ήθελα να προσθέσω πολλά τραγούδια ακόμα είναι η αλήθεια, αλλά λέω να μη σας κουράσω.

Κι από αύριο επιστροφή στο σχολείο, μετά τη δεκαπενθήμερη διακοπή για τον εορτασμό του Πάσχα.

Πολλή φιλοσοφία αυτές τις μέρες γενικά.

Θα κλείσω αυτή τη σύντομη ανάρτηση με ένα από τα αγαπημένα μου αποφθέγματα του Βίκτωρ Ουγκό. 

"Η ολοκληρωμένη ποίηση βρίσκεται στην αρμονία των αντιθέτων".

Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη ζωή μας. Οποιοδήποτε συναίσθημα ανάμεσα σε δύο άτομα για να είναι ολοκληρωμένο, αν ορίζεται αυτό που λέω, πρέπει να έχει μία αντίθεση. Τα πάντα πρέπει να έχουν μία αντίθεση, εξάλλου αυτή δίνει όλο το χρώμα σε μία κατάσταση. Ακόμα και στην αντίθεση άσπρου-μαύρου υπάρχει χρώμα. Ενώ στο σκέτο άσπρο ή στο σκέτο μαύρο υπάρχει μόνο ένα χαώδες κενό.

Καλό απόγευμα:)

and i'm talking to myself at night because i can't forget.

 -back and forth through my mind, behind a cigarette.

-έλα τώρα κοριτσάκι, αφού ήξερες τι θα γίνει, τα'θελες και τα'παθες.

-σταμάτα, δεν είμαι καν σίγουρη για το αν το είπα, για το τι είπα.

-πάντα έτσι την παθαίνεις, πάντα την πατάς εξαιτίας της απροσεξίας σου.

-δεν είναι κάτι που διαλέγω ή που ορίζω, εσύ το ξέρεις πιο πολύ απ'όλους αυτό!

-μα, ελάχιστα πράγματα ορίζουμε εμείς, κοριτσάκι. Ας μην το είχες κάνει.

-ήθελα να το κάνω και το έκανα, απο εκεί και πέρα το αποτέλεσμα είναι όλο δικό μου να το χαίρομαι.

-ήξερες πόση σημασία έχει η εμφάνιση, δεν έπρεπε να μπεις καν στον κόπο.

-ξέρεις ότι όλοι λένε "προσπάθησε", "κυνήγησέ το" και τα παραπλήσια, δεν είμαι δέκα χρονών να κάτσω με σταυρωμένα τα χέρια, ακόμα κι αν ήμουν σίγουρη ότι δεν υπήρχε περίπτωση.

-ναι αλλά έπρεπε να το δεις ρεαλιστικά. Υπήρχε ποτέ περίπτωση?

-νομίζεις ότι υπάρχει λογική και ρεαλισμός στα συναισθήματα και στις πράξεις που τα εκφράζουν?

-νομίζω ότι καμία πράξη, πόσο μάλλον μια χαζή φράση που ξεστόμισες δεν είναι ικανή να εκφράσει ένα συναίσθημα,

-κι όμως ακόμα δεν ξέρω αν πράγματι έτσι έγινε. Δε θυμάμαι καμία αντίδραση, είναι σαν να έχω ένα κενό μνήμης και μετά η συζήτηση να συνέχισε από εκεί που είχε μείνει.

-χαλάρωσε λίγο, δες τι γίνεται γύρω σου, πόσοι υπάρχουν, που θα ήθελαν, το ξέρεις.

-ναι εντάξει, ίσως, κάποια στιγμή, κάποτε. απλά προς το παρόν δε θέλω να ασχοληθώ με τίποτα, μόνο να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε γίνει, ξέρεις, όπως με συμφέρει ή και όχι, απλά να είχε γίνει κάτι, να ξέρω ότι πράγματι υπήρξε εκείνη η σκηνή.

... Να κρυφτώ μες στη σκιά σου για ν' αγγίξω την καρδιά σου να κρυφτώ στους εφιάλτες σου σαν ίσκιος να κρυφτώ....

Σαν μυρωδιά καλοκαιρινή*

... Is all that we see or seem

But a dream within a dream?...

όπως λέει κι ο edgar allan poe, στο ποίημά του  "a dream within a dream".

Μου αρέσει πολύ αυτός ο τελευταίος στίχος, νομίζω αντιπροσωπεύει ικανοποιητικά την άποψή μου για τη ζωή, αν και θυμίζει σκηνή από την ταινία inception (πολύ καλή ταινία αν και χωρίς υπότιτλους, έστω αγγλικούς, είναι αρκετά δυσνόητη δυστυχώς).

Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που γράφω απλά πρέπει να καταμετρήσω κάπου ό,τι με απασχολεί.

• Με νευριάζει όταν προσπαθώ να σκεφτώ σχετικά με τη σχολή που θα ήθελα να περάσω, ξεκινάω να συζητάω σχετικά με αυτό το θέμα και το άλλο άτομο μου απαντάει "μα έχεις καιρό μπροστά σου", επειδή απλούστατα μου φαίνεται αδύνατο να αφήνω τα πάντα στην τύχη.
• Είναι απίστευτα τρομακτική η σκέψη του διαβάσματος που έχω να κάνω ακόμα, δεδομένου του ότι ποτέ δεν άφηνα διάβασμα για μετά την πρώτη εβδομάδα των διακοπών.
• Πότε επιτέλους θα έρθει το καλοκαίρι για το οποίο έχω τόσο σχέδια και τόσο καλό προαίσθημα (αντίθετα με το μεθεπόμενο που θα είναι γεμάτο μαθήματα προφανώς)...! Και μόνο η σκέψη " ίσως πάω στο Λουτρό με τα παιδιά" ή "θα είμαι στη Σταλίδα με τα κορίτσια" ή "δε θα πηγαίνω μόνο στο γυμναστήριο, αλλά και για ποδήλατο, τρέξιμο στο Κούλε ή  θα παίρνω το λεωφορείο μέχρι την παραλία " μου φέρνει κάτι τόσο θετικό στο μυαλό.
• Και μου φαίνεται τόσο υπέροχο και ταυτόχρονα τόσο χαζό να κάνω σχέδια για το καλοκαίρι και ταυτόχρονα να ανησυχώ για τις εξετάσεις και αντί να κάθομαι να διαβάζω να συνεχίζω αυτό το ανιαρό κείμενο.
• Και μετά έρχονται στο μυαλό μου σκόρπιες σκέψεις-εικόνες-επιθυμίες. Ηλιοβασίλεμα στο ξενία, βόλτα στα τείχη, τρέξιμο μέχρι το φάρο, ποδήλατο του δήμου με καλαθάκι μπροστά, λογοτεχνικά βιβλία σ'ένα σακίδιο στην άμμο, πλανόδιοι που πουλάνε βραχιόλια με κουδουνάκια στις παραλίες, διαδρομές με το αστικό με κλειστά παράθυρα ή με το ΚΤΕΛ μέχρι το μπαλί, ένα μπαλάκι για ρακέτες παραλίας στα δόντια κάποιου σκύλου, ένα παγκάκι στο τσιμεντένιο σοκάκι που οδηγεί στην άμμο, τσαλακωμένα τενεκεδάκια μπύρας και συγχορδίες κιθάρας, γνωστές μπαλάντες και παράφωνοι ήχοι, η φράση "τα λέμε πλατεία" που μοιάζει ξεχασμένη πια μιας κι η πλατεία πέρασε κι έφυγε, τα βραχιόλια με τις χρωματιστές χάντρες και τα σκουλαρίκια που σου φτιάχνουν τη μέρα με τα χρώματά τους, η κοινή απόφαση των 7 (μου έχετε λείψει κοριτσάκια) για καλοκαιρινά κλαμπ, εσύ (που μέχρι το καλοκαίρι δεν ξέρω αν ακόμα θα είσαι το εσύ ή κάτι απ'το "τα παιδιά" ή το "οι άλλοι").

 

Νομίζω ότι γράφω όλο και πιο ανάλαφρα όσο περνάει ο καιρός, η ζέστη φταίει, κάτι συζητήθηκε και με τον Ο* για θάλασσα από βδομάδα.
Πάω να διαβάσω τώρα που πήρα κουράγιο απ'τις σκέψεις μου.

Καλή ανάσταση σας εύχομαι, και καλά να περνάτε=)



(υ.γ. που προστίθεται, δε δίνω φέτος πανελλήνιες καλέ! Απλά επεξηγώ γιατί μάλλον δε φαίνεται και πολύ από το άρθρο :$)

ΑΠΟΡΙΑ (ως απόρροια μίας κατάστασης)

...Περνάν' οι νύχτες,
τα δευτερόλεπτα βαριά
στους λεπτοδείκτες
ζητώντας κάτι
που να μη γίνεται ουρλιαχτό
κι οφθαλμαπάτη...

Οφθαλμαπάτη φαντάζουν όλα, διαστρεβλωμένα λόγια, αναμνήσεις ξεχασμένες κι απορίες.
Απορίες που συνήθως μένουν στους εαυτούς μας.
Απορίες που ξεχνάμε να απευθύνουμε σ'οποιονδήποτε.
Κι έτσι, τα αναπάντητα αυτά ερωτήματα μας στοιχειώνουν, κατακλύζουν το μυαλό και το σώμα μας, μεταδίδονται σαν ασθένεια μολυσματική, από το ένα δευτερόλεπτο στο επόμενο.
Συγκέντρωση και λογική μηδέν.
Μόνο απορίες που κανένας δε μπορεί να λύσει, μάλλον γιατί ο μόνος που θα μπορούσε ποτέ δεν έμαθε...Φοβήθηκες να ρωτήσες και προτίμησες να τρελαθείς από τη σκέψη των απείρων εκδοχών για την έκβαση μίας κατάστασης.
Και στο τέλος τι έγινε; Δε θα μάθεις, θα μείνεις με την απορία, μιας και το τέλος δε θα έρθει όσο δεν το επιτρέπεις εσύ. Όσο βάζεις τον εαυτό σου ως εμπόδιο, όσο κινδυνεύεις με τη θέλησή σου για να βεβαιωθείς ότι δε θα έρθει το αναπόφευκτο...Κι όλα αυτά επειδή δεν έλυσες την απορία σου ηθελημένα, όσο ακόμα μπορούσες.

...Δε λες κουβέντα,
κρατάς κρυμμένα μυστικά
και ντοκουμέντα...

Κι η μαριονέτα δάκρυσε μετά,

bienvenida a tijuana!

Είναι σαν την έκρφρασή σου όταν σε ρωτάνε γιατί δεν ξεφορτώνεσαι επιτέλους τα παλιά σου ολ-σταρ, που έχουν ξεβάψει απ'τις βροχές και την αλμύρα της θάλασσας, έχουν ξεθωριάσει απ'τον καλοκαιρινό ήλιο, έχουν ποτιστεί με τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια, έχουν κιτρινίσει απ'τις ανοιξιάτικες ξινίδες κλπ, εντάξει θα μπορούσε να συνεχιστεί επ'άπειρον αυτό. Είναι, λοιπόν, μία κατάσταση τόσο υπέροχη σε εσένα, κάτι που δε μπορείς να αποχωριστείς και μετά ακούς ήχους σαν γιγαντιαία κύμβαλα που προοικονομούν το τέλος, δείχνουν ότι όλα είναι προσωρινά, κρέμονται από μία κλωστή και κανείς δε θα διστάσει να την κόψει, κανείς δε νοιάζεται πραγματικά,όλοι θέλουν να είναι εκείνοι που θα χειρίζονται τη μαριονέτα και θα γελάσουν όταν θα κόψουν τα νήματα κι εκείνη θα πέσει. Και μετά έρχεται ένα κοριτσάκι, με μάτια τόσο αθώα, μεγάλα, βιολετιά, και λέει "δε βλέπετε; Πονάει η ξύλινη κούκλα" κι εκείνοι της απαντούν "πώς πονάει; αφού είναι ξύλινη, δεν έχει συναισθήματα...Αλλά εσύ δε μπορείς να το καταλάβεις, δεν πέρασες ακόμα τη δοκιμασία, είσαι μικρή και διαθέτεις όραση". Και το κορίτσι με τα βιολετιά μάτια δάκρυσε " Δε βλέπετε ; Δε βλέπετε; " ...

 

Αυτοσχεδιασμός*

Ξαφνικά τα χέρια της ξεκίνησαν να τρέμουν.

Ήταν σίγουρη ότι δε θα της συνέβαινε αυτή τη φορά, είχε προετοιμαστεί καλά, κυρίως ψυχολογικά.

Τη στιγμή που άγγιξε τα τάστα το τρέμουλο έγινε ακόμα πιο ακανόνιστο.

Εντάξει έχεις φτάσει στη μέση του κομματιού χωρίς λάθος, ηρέμησε, δε θα σε φάει κανείς και να κάνεις λάθος, χαλάρωσε, δεν έχεις λόγο να νιώθεις έτσι.

Κι όμως, ένιωθε έτσι, περίεργα. Δεν ήταν αγχωμένη,ούτε ο χτύπος της καρδιάς της ήταν ακανόνιστος, ούτε ένιωθε το κεφάλι της να βουίζει. Όλα ήταν εντάξει, μόνο τα χέρια της.

Τα ένιωθε να έχουν φύγει από το σώμα της, να δρουν μόνα τους ανεξέλεγκτα.

Τουλάχιστον φαίνεται να επικοινωνούσαν μεταξύ τους.

Λίγο πριν το τέλος, έκανες λάθος, αλλά ευτυχώς έχεις μάθει, υπάρχει κι ο αυτοσχεδιασμός.

Φάνηκε? Εκείνοι είπαν πως όχι, δεν ακούστηκε ότι αυτοσχεδίαζες.

Απλά ο αυτοσχεδιασμός είναι τόσο ακανόνιστος, τόσο αυθόρμητος και προσωπικός.Κι απλά, ίσως να μην το αντιλαμβάνεσαι αλλά πονάει, πονάει η επίγνωση του ότι στιγμάτισες κάτι που δε σου ανήκει, ότι το καταχράστηκες κι ένα κομμάτι του έγινε δικό σου.

~Ακούς εκεί, ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε "ένοπλη εξερεύνηση" τι άλλο θα γράψουν τα βιβλία μας... 

~ Την τρίτη 4-8 στα Ben and Jerry's δίνουν δωρεάν παγωτό, έρχεσαι?

~Η συναυλία κατά τα άλλα πήγε καλά ας πούμε:)

~Μία βδομάδα έμεινε, μετά άλλες δύο διακοπές, μετά άλλες δύο μάθημα, και μετά άλλες τέσσερις εξετάσεις, υπομονή.

Καλό μήνα:)