Σαν μυρωδιά καλοκαιρινή*

... Is all that we see or seem

But a dream within a dream?...

όπως λέει κι ο edgar allan poe, στο ποίημά του  "a dream within a dream".

Μου αρέσει πολύ αυτός ο τελευταίος στίχος, νομίζω αντιπροσωπεύει ικανοποιητικά την άποψή μου για τη ζωή, αν και θυμίζει σκηνή από την ταινία inception (πολύ καλή ταινία αν και χωρίς υπότιτλους, έστω αγγλικούς, είναι αρκετά δυσνόητη δυστυχώς).

Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που γράφω απλά πρέπει να καταμετρήσω κάπου ό,τι με απασχολεί.

• Με νευριάζει όταν προσπαθώ να σκεφτώ σχετικά με τη σχολή που θα ήθελα να περάσω, ξεκινάω να συζητάω σχετικά με αυτό το θέμα και το άλλο άτομο μου απαντάει "μα έχεις καιρό μπροστά σου", επειδή απλούστατα μου φαίνεται αδύνατο να αφήνω τα πάντα στην τύχη.
• Είναι απίστευτα τρομακτική η σκέψη του διαβάσματος που έχω να κάνω ακόμα, δεδομένου του ότι ποτέ δεν άφηνα διάβασμα για μετά την πρώτη εβδομάδα των διακοπών.
• Πότε επιτέλους θα έρθει το καλοκαίρι για το οποίο έχω τόσο σχέδια και τόσο καλό προαίσθημα (αντίθετα με το μεθεπόμενο που θα είναι γεμάτο μαθήματα προφανώς)...! Και μόνο η σκέψη " ίσως πάω στο Λουτρό με τα παιδιά" ή "θα είμαι στη Σταλίδα με τα κορίτσια" ή "δε θα πηγαίνω μόνο στο γυμναστήριο, αλλά και για ποδήλατο, τρέξιμο στο Κούλε ή  θα παίρνω το λεωφορείο μέχρι την παραλία " μου φέρνει κάτι τόσο θετικό στο μυαλό.
• Και μου φαίνεται τόσο υπέροχο και ταυτόχρονα τόσο χαζό να κάνω σχέδια για το καλοκαίρι και ταυτόχρονα να ανησυχώ για τις εξετάσεις και αντί να κάθομαι να διαβάζω να συνεχίζω αυτό το ανιαρό κείμενο.
• Και μετά έρχονται στο μυαλό μου σκόρπιες σκέψεις-εικόνες-επιθυμίες. Ηλιοβασίλεμα στο ξενία, βόλτα στα τείχη, τρέξιμο μέχρι το φάρο, ποδήλατο του δήμου με καλαθάκι μπροστά, λογοτεχνικά βιβλία σ'ένα σακίδιο στην άμμο, πλανόδιοι που πουλάνε βραχιόλια με κουδουνάκια στις παραλίες, διαδρομές με το αστικό με κλειστά παράθυρα ή με το ΚΤΕΛ μέχρι το μπαλί, ένα μπαλάκι για ρακέτες παραλίας στα δόντια κάποιου σκύλου, ένα παγκάκι στο τσιμεντένιο σοκάκι που οδηγεί στην άμμο, τσαλακωμένα τενεκεδάκια μπύρας και συγχορδίες κιθάρας, γνωστές μπαλάντες και παράφωνοι ήχοι, η φράση "τα λέμε πλατεία" που μοιάζει ξεχασμένη πια μιας κι η πλατεία πέρασε κι έφυγε, τα βραχιόλια με τις χρωματιστές χάντρες και τα σκουλαρίκια που σου φτιάχνουν τη μέρα με τα χρώματά τους, η κοινή απόφαση των 7 (μου έχετε λείψει κοριτσάκια) για καλοκαιρινά κλαμπ, εσύ (που μέχρι το καλοκαίρι δεν ξέρω αν ακόμα θα είσαι το εσύ ή κάτι απ'το "τα παιδιά" ή το "οι άλλοι").

 

Νομίζω ότι γράφω όλο και πιο ανάλαφρα όσο περνάει ο καιρός, η ζέστη φταίει, κάτι συζητήθηκε και με τον Ο* για θάλασσα από βδομάδα.
Πάω να διαβάσω τώρα που πήρα κουράγιο απ'τις σκέψεις μου.

Καλή ανάσταση σας εύχομαι, και καλά να περνάτε=)



(υ.γ. που προστίθεται, δε δίνω φέτος πανελλήνιες καλέ! Απλά επεξηγώ γιατί μάλλον δε φαίνεται και πολύ από το άρθρο :$)