Κι η μαριονέτα δάκρυσε μετά,

bienvenida a tijuana!

Είναι σαν την έκρφρασή σου όταν σε ρωτάνε γιατί δεν ξεφορτώνεσαι επιτέλους τα παλιά σου ολ-σταρ, που έχουν ξεβάψει απ'τις βροχές και την αλμύρα της θάλασσας, έχουν ξεθωριάσει απ'τον καλοκαιρινό ήλιο, έχουν ποτιστεί με τα φθινοπωρινά πρωτοβρόχια, έχουν κιτρινίσει απ'τις ανοιξιάτικες ξινίδες κλπ, εντάξει θα μπορούσε να συνεχιστεί επ'άπειρον αυτό. Είναι, λοιπόν, μία κατάσταση τόσο υπέροχη σε εσένα, κάτι που δε μπορείς να αποχωριστείς και μετά ακούς ήχους σαν γιγαντιαία κύμβαλα που προοικονομούν το τέλος, δείχνουν ότι όλα είναι προσωρινά, κρέμονται από μία κλωστή και κανείς δε θα διστάσει να την κόψει, κανείς δε νοιάζεται πραγματικά,όλοι θέλουν να είναι εκείνοι που θα χειρίζονται τη μαριονέτα και θα γελάσουν όταν θα κόψουν τα νήματα κι εκείνη θα πέσει. Και μετά έρχεται ένα κοριτσάκι, με μάτια τόσο αθώα, μεγάλα, βιολετιά, και λέει "δε βλέπετε; Πονάει η ξύλινη κούκλα" κι εκείνοι της απαντούν "πώς πονάει; αφού είναι ξύλινη, δεν έχει συναισθήματα...Αλλά εσύ δε μπορείς να το καταλάβεις, δεν πέρασες ακόμα τη δοκιμασία, είσαι μικρή και διαθέτεις όραση". Και το κορίτσι με τα βιολετιά μάτια δάκρυσε " Δε βλέπετε ; Δε βλέπετε; " ...