Μικρές άσπρες βελονίτσες.

Αυτό είσαι εσύ.

Και μετά αποφασίζει να φυσίξει αυτός ο άνεμος της αλλαγής και της υποταγής.

Υποταγής σε αυτό που δε θα'πρεπε μα τόσο το θέλεις.

Εξάλλου αυτό δεν κυνηγάμε πάντα;

Το θέμα είναι να μην αφήσεις το φύσημα του ανέμου να σου πάρει όλα τα φύλλα,τα πέταλα ή εκείνες τις μικρές άσπρες βελόνες,να μη σε αφήσει γυμνό και μόνο στ'αγκάθια που ολοένα και σε περικυκλώνουν.
Μα πώς λένε αυτά τα λουλούδια επιτέλους;

~

Όσο για τη χημικό μου. 

Θα την πνίξω σοβαρά τώρα.
Όλη τη χρονιά δεν έχουμε βγάλει τη μισή ύλη και μου θέλει και εξετάσεις.

Τι θα κάνω;
Θα διαβάσω. Ναι σωστά. Μα αυτό κάνω, αλλά δε γίνεται να βγάλω μόνη μου αδίδακτη ύλη γαμώτο. Είναι που μ'αρέσει η χημεία.
(όχι δε δίνω πανελλήνιες, και πάλι διευκρίνηση)

Αλλιώς θα σου'λεγα.

~

Έχω ψιλοαγχωθεί και για τη χημεία και για την παρασκευή.

Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά.

Καληνύχτα!

κι άλλη φυλακή, εδώ, κι εκεί.

Επειδή πρόσφατα διάβαζα το κείμενο μιας φίλης σχετικά με τα κλουβιά,
τη φυλακή, και πως είμαστε δέσμιοι της ρουτίνας μας. Γι αυτό και μόνο.

Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας -ή και συνέχεια- θεωρούμε τις καταστάσεις φυλακή μας, τις συμπτώσεις επισκέπτες για το σύντομο χρονικό διάστημα που επιτρέπουν οι κανονισμοί της φυλακής και τις σκέψεις καταφύγιο. Μεταμορφώνουμε τις σκέψεις που θα'πρεπε να'χουν ειρμό σε όνειρα, ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα για ποικίλα χρονικά διαστήματα και όταν επιστρέφουμε σ'αυτήν κρατάμε ως ενθύμιο μόνο μια γεύση αμφιλεγόμενη, πικρή σαν τη χαμένη ελευθερία μα και γλυκιά σαν τις αναμνήσεις. Εξ'άλλου ακόμα κι οι χειρότερες αναμνήσεις αφήνουν κάτι θετικό, είτε συναίσθημα, είτε ηθικό δίδαγμα-μήνυμα που ποτέ δε θα αντιληφθούμε πλήρως, μα και να το καταλάβουμε δε θα διστάσουμε να επαναλάβουμε τα λάθη μας. Γιατί; Μην αναρωτιέσαι, απλά κοίτα γύρω στη σκονισμένη φυλακή σου. Ξέρω τι βλέπεις, τοίχους γκρίζους ή βαμμένους με χρώματα ξεθωριασμένα. Ανανεώνεις τη μπογιά κάθε που κερδίζεις μια χαρούμενη ανάμνηση. Και συχνά κερδίζεις αυτές τις αναμνήσεις κάθε που κάνεις λάθη, που πληγώνεσαι. Προτιμάς να πληγωθείς αλλά να προλάβεις να πάρεις τη γλύκα εκείνη που γεύεσαι πριν καταλάβεις το λάθος σου, αυτό που θεωρείται λάθος σύμφωνα με τους κανόνες της φυλακής σου κοινωνίας. Κι αυτή η γλύκα (ή αρμύρα για άλλους, ή όποια άλλη γεύση βάζει ο νους σου) είναι εκείνη που χαράσσεται για πολύ καιρό, που ξαναδίνει χρώμα στον τοίχο της φυλακής σου και που κρατά το χρώμα αυτό ζωντανό μέχρι να έρθει ο πόνος ή οι ερινύες, και τέλος η λύτρωση. Σου λέω λύτρωση και εσύ τι καταλαβαίνεις; Νομίζεις ότι εννοώ το θάνατο ή την κατάσταση που μόνο ονειρεύεσαι, ξέρεις, που βγαίνεις από την πραγματικότητα όχι με τον επιθυμητό τρόπο, αλλά με εκείνον που νομίζεις ότι ορίζεις τα όνειρά σου και τελικά καταντάς δέσμιος ενός γκρίζου σύννεφου που ρουφάει αχόρταγα το χρώμα απ'τους τοίχους της φυλακής σου, απλώνοντας κάτι σκοτεινό, χειρότερο απ'το γκρίζο το μουντό, κι εσύ πια δυσκολέυεσαι να ξαναβρείς τέτοιες στιγμές που θα επαναφέρουν το χρώμα. Και τελικά ίσως το γκρίζο σύννεφο να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, ίσως εκείνος να είναι η φυλακή απ'την οποία προσπαθείς να ξεφύγεις κι όχι η κοινωνία ή η πραγματικότητα. Καθημερινά, συντελούνται χιλιάδες αλλαγές σε εσένα τον ίδιο, κι εσύ επιλέγεις να χάνεσαι στο σκοτάδι της ρουτίνας σου αντί να ξαναβάψεις τους τοίχους του μυαλού σου. Γιατί τελικά αυτή είναι η φυλακή, το μυαλό σου. Όλα στο μυαλό σου είναι, κι η ζωή, κι ο φόβος, κι η ρουτίνα. Και κυρίως τα όνειρα. Τα όνειρα είναι η μορφίνη μας. Κι εκείνοι που λένε ότι δεν τη χρειάζονται, ότι μπορούν να ζουν χωρίς να ονειρεύονται, χωρίς να προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο, εκείνο που δεν έχει αιτία και λόγο ύπαρξης, είναι κι εκείνοι που θα έπρεπε να τους χορηγείται η μεγαλύτερη δόση ζωής μορφίνης. Ναι όλοι ασθενείς είμαστε αφού είμαστε μισοί και μίζεροι, αν αυτό αναρωτιέσαι.

Να,τα όνειρα!Πάρ'τα!
Τώρα πάνω σε κάρτα
θα χτυπάμε ό,τι αγαπήσαμε, φως μου.

Να,τα όνειρα!Κοίτα,
διαμαντένια προβλήτα,
σε μια λίμνη στην άκρη του κόσμου.

Βροχοποιός

Είχα καιρό να υπογράψω κείμενό μου, αν και ότι δημοσιεύεται εδώ είναι δικό μου. Απλά τώρα νιώθω ότι ανοίγω επικύνδινα τις σκέψεις μου.

Χρωματικά ημιτόνια

- Μια μέρα θέλω να μάθω να παίζω πιάνο, μην πεις "κι εγώ", πες μου ότι μισείς το πιάνο.

-Θα σου μάθω εγώ.

-Μα εσύ δεν ξέρεις πιάνο.

-Κι εσύ δεν ξέρεις εμένα όσο νομίζεις.

-Τι άλλο δεν ξέρω δηλαδή;

-Αυτό που θα μπορούσα να σου απαντήσω είναι το τι ξέρεις. Τα υπόλοιπα είναι αμέτρητα. Και χρόνια να μιλάμε δε θα μπορέσεις να με καταλάβεις, θα έρθουν στιγμές που δε θα μπορέσω να εκφραστώ με λόγια, θα θελήσω να σου δείξω κάτι, να ζωγραφίσω κάτι,και θα περιμένω να καταλάβεις, όχι να καταλάβεις με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνω εγώ, αλλά να πιάσεις την άκρη του νήματος και μετά να αφήσεις ελεύθερη τη φαντασία σου. Κι όταν λέω ελεύθερη εννοώ να μην την οδηγήσεις σε κάτι cliché, να μην γίνει η ζωή μας άλλη μια υπόθεση μελό ταινίας, ρομαντικού ή και φανταστικού μυθιστορήματος. Να'ναι μια ιστορία που θα βγάζει νόημα όμως, όχι σαν αυτές τις "καλλιτεχνικές" εκείνων των πολύ ψαγμένων που δεν ερμηνεύονται και "αυτό είναι το ωραίο". Τι να το κάνω αυτό το ωραίο τους όταν περνάει άοσμο χωρίς να βγάζει συναίσθημα; Να'ναι μια ιστορία που θα βγάζει νόημα, απλά ίσως να'ναι διαφορετική για εμάς, διαφορετική για την κοπέλα με τα βιολετιά μάτια, διαφορετική για εκείνη με τα μπλε μαλλιά ή για το αγόρι που χαμογελάει σπάνια γιατί δε θέλει να φαίνεται όμορφο.

-Με μπερδεύεις, αλλά μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς. Είναι γιατί διαθέτεις τη φαντασία και των δυο μας.

-Μα διαθέτω φαντασία επειδή μου τι δίνεις εσύ.

-Μα εγώ δεν έχω φαντασία, το βλέπεις. 

-Ξέρεις τι; Η φαντασία μου αντλείται ή εμπνέεται, πες το όπως θέλεις, από άτομα φανταστικά. Να, σαν κι εσένα.

Αριθμοί οξείδωσης των στοιχείων της ζωής.

Θα ήταν κάτι σαν απολογισμός, αλλά τελικά όχι, θα είναι απλά μια δυο φράσεις.

Είχα καιρό να νιώσω το συγκεκριμένο είδος προσοχής στραμένο πάνω μου - ξέρεις, αυτό που όλοι τραγουδούν και μετά φωνάζουν ευχή, ευχή- , δηλαδή εντάξει μάλλον παραπάνω από χρόνο. Ίσως παραπάνω κι από δύο χρόνια. Απλά τρομάζω με τις εξετάσεις που έρχονται και με τη συνειδητοποίηση ότι ο καιρός περνάει. Φεύγει κι εμείς φιλοσοφούμε και ψάχνουμε νοήματα αντί να ζούμε. Χρόνια μου πολλά λοιπόν. Μακάρι να αρχίσω να ζω πιο αυθόρμητα και να μην υπεραναλύω καταστάσεις.

Καλό απόγευμα=)

Είναι η πόλη της νύχτας

Η κάθε φωνή πατάει γερά στη νότα της και το κάθε σώμα γερά κι αποφασιστικά στο ξύλινο βάθρο.

Οι προβολείς γυρίζουν και νιώθεις τον ιδρώτα σου να τρέχει.

Ζέστη, πολυκοσμία, φασαρία. 

Και ξεκινάει ο γνώριμος ήχος, οι φωνές ξεκινούν συγχρονισμένες...
Oh light, the heart, that lingers in Merano, Merano, The Spano, connesseur of spas would miss-so healthy-is mental and physical bliss.

~

Μη μιλάς για πράγματα που δεν έχεις γνωρίσει, μηδενίζεις την αξία τους. Μη μου λες για αγάπη όταν έχεις νεύρα, ή για μοναξιά όταν εθελοτυφλείς. Μη μιλάς για δημοκρατία όταν μπαίνουν οι χρυσαυγίτες στη βουλή με τις ευλογίες σου και προπάντων μην υπερασπίζεται θέσεις που πρωτύτερα δε γνώριζες για να δείξεις πόσο ψαγμένος είσαι. Και τέλος, μην απαγορεύεις στους άλλους αυτά που επέλεξαν και μη στερείς αυτά για τα οποία πάλεψαν. Μη χρησιμοποιείς αυτές τις αρνητικές προστακτικές. Μόνο καταφάσεις από εδώ και πέρα, προστακτικές παντού. Ξύπνα, σκέψου, μίλα, πράξε, διάβασε, πάλεψε, κατάκτησε, βρες. Κανείς δε σε προειδοποιεί όμως για τις επακοόλουθες απόρροιες, τα παραπρο'ι'όντα, τους μέλλοντες εκείνους της οριστικής, που ηχούν συνοπτικοί κι αποδεικνύονται πιο διαρκείς κι απ'τη θύμηση του χρώματος με το οποίο έβαψες μια μέρα. Θα σε σταματήσουν, θα λησμονήσουν, θα σε αγνοήσουν, θα χάσεις. Και πάλι η προστακτική κάποιου άλλου, χάσε, χάσε, χάσε. Φύγε, τρέχα, γύρνα πίσω και πάλι φύγε.

~

Μου είχε λείψει η θάλασσα...Η μυρωδιά, ο ήχος της, η αίσθηση που σου προκαλεί. Χαλάλι κι η εικοσάλεπτη διαδρομή με το λεωφορείο, χαλάλι και το όλο overcrowded θέμα εκεί, σαν σαρδέλες πραγματικά, όπως και στην παραλία. Άσε που πήγαμε τη χειρότερη ώρα, γύρω στις μία. Και πάλι χαλάλι...Ακόμα κι η αναμονή για το λεωφορείο του γυρισμού με διάρκεια σαράντα λεπτών. Ήταν καταπληκτικά, έτσι όπως θα είναι και το καλοκαίρι*

~

Όλο και πλησιάζει αυτή η ημερομηνία, δέκα. 

Και μετά κι άλλος αριθμός, δεκαέξι.

Τρομάζω.

Καληνύχτα.

la solitude en bleu

Νομίζω της πάει το μπλε κι οι αποχρώσεις του.

Τιρκουάζ σαν τη θάλασσα, σκούρο φουρτουνιασμένο μπλε σαν την ίδια, ή απαλό γαλάζιο σαν τη ζωή όταν την εκτιμήσει.

Και το μπλε ελεκτρί; Δεν είναι απόχρωση του μπλε κι αυτή, ταιριαστή μαζί της;

Μα το μπλε ελεκτρί είναι για τις στιγμές της συναισθηματικής φόρτισης που σπανίζουν. Σπανίζουν πιο πολύ κι απ'το γαλάζιο στη ζωή της. 

Σπανίζουν όπως κι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν,

Όπως τα λουλούδια που στο χιόνι μέσα ανθίζουν,

Όπως τα όνειρα του ατμού που σταματούν κάποτε να σβουρίζουν,

που το κεφάλι σου κατακλύζουν,

μ'ένα μπλε σύννεφο ανάκατων αποχρώσεων το γεμίζουν, 

και τέλος σε χωρίζουν,

απ'όσα μέχρι τώρα θεωρούσες πως σαν άτομο σε καθορίζουν.

 Κι όμως, strange colour blue...

Τόσο αμφιλεγόμενος μήνας ο Μάης.

Λατρεμένος λόγω εποχής, κλίματος, διάθεσης, χρωμάτων, συνθηκών,γενεθλίων και πολλών πολλών ακόμα γενικών της αιτίας.

Μισητός εξαιτίας των εξετάσεων, υπάρχει άραγε κάτι χειρότερο απ'τη δυσάρεστη αυτή παρήχηση του ξ;

Καλό μήνα:)