Χρωματικά ημιτόνια

- Μια μέρα θέλω να μάθω να παίζω πιάνο, μην πεις "κι εγώ", πες μου ότι μισείς το πιάνο.

-Θα σου μάθω εγώ.

-Μα εσύ δεν ξέρεις πιάνο.

-Κι εσύ δεν ξέρεις εμένα όσο νομίζεις.

-Τι άλλο δεν ξέρω δηλαδή;

-Αυτό που θα μπορούσα να σου απαντήσω είναι το τι ξέρεις. Τα υπόλοιπα είναι αμέτρητα. Και χρόνια να μιλάμε δε θα μπορέσεις να με καταλάβεις, θα έρθουν στιγμές που δε θα μπορέσω να εκφραστώ με λόγια, θα θελήσω να σου δείξω κάτι, να ζωγραφίσω κάτι,και θα περιμένω να καταλάβεις, όχι να καταλάβεις με τον ίδιο τρόπο που καταλαβαίνω εγώ, αλλά να πιάσεις την άκρη του νήματος και μετά να αφήσεις ελεύθερη τη φαντασία σου. Κι όταν λέω ελεύθερη εννοώ να μην την οδηγήσεις σε κάτι cliché, να μην γίνει η ζωή μας άλλη μια υπόθεση μελό ταινίας, ρομαντικού ή και φανταστικού μυθιστορήματος. Να'ναι μια ιστορία που θα βγάζει νόημα όμως, όχι σαν αυτές τις "καλλιτεχνικές" εκείνων των πολύ ψαγμένων που δεν ερμηνεύονται και "αυτό είναι το ωραίο". Τι να το κάνω αυτό το ωραίο τους όταν περνάει άοσμο χωρίς να βγάζει συναίσθημα; Να'ναι μια ιστορία που θα βγάζει νόημα, απλά ίσως να'ναι διαφορετική για εμάς, διαφορετική για την κοπέλα με τα βιολετιά μάτια, διαφορετική για εκείνη με τα μπλε μαλλιά ή για το αγόρι που χαμογελάει σπάνια γιατί δε θέλει να φαίνεται όμορφο.

-Με μπερδεύεις, αλλά μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς. Είναι γιατί διαθέτεις τη φαντασία και των δυο μας.

-Μα διαθέτω φαντασία επειδή μου τι δίνεις εσύ.

-Μα εγώ δεν έχω φαντασία, το βλέπεις. 

-Ξέρεις τι; Η φαντασία μου αντλείται ή εμπνέεται, πες το όπως θέλεις, από άτομα φανταστικά. Να, σαν κι εσένα.