κι άλλη φυλακή, εδώ, κι εκεί.

Επειδή πρόσφατα διάβαζα το κείμενο μιας φίλης σχετικά με τα κλουβιά,
τη φυλακή, και πως είμαστε δέσμιοι της ρουτίνας μας. Γι αυτό και μόνο.

Όλοι σε κάποια φάση της ζωής μας -ή και συνέχεια- θεωρούμε τις καταστάσεις φυλακή μας, τις συμπτώσεις επισκέπτες για το σύντομο χρονικό διάστημα που επιτρέπουν οι κανονισμοί της φυλακής και τις σκέψεις καταφύγιο. Μεταμορφώνουμε τις σκέψεις που θα'πρεπε να'χουν ειρμό σε όνειρα, ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα για ποικίλα χρονικά διαστήματα και όταν επιστρέφουμε σ'αυτήν κρατάμε ως ενθύμιο μόνο μια γεύση αμφιλεγόμενη, πικρή σαν τη χαμένη ελευθερία μα και γλυκιά σαν τις αναμνήσεις. Εξ'άλλου ακόμα κι οι χειρότερες αναμνήσεις αφήνουν κάτι θετικό, είτε συναίσθημα, είτε ηθικό δίδαγμα-μήνυμα που ποτέ δε θα αντιληφθούμε πλήρως, μα και να το καταλάβουμε δε θα διστάσουμε να επαναλάβουμε τα λάθη μας. Γιατί; Μην αναρωτιέσαι, απλά κοίτα γύρω στη σκονισμένη φυλακή σου. Ξέρω τι βλέπεις, τοίχους γκρίζους ή βαμμένους με χρώματα ξεθωριασμένα. Ανανεώνεις τη μπογιά κάθε που κερδίζεις μια χαρούμενη ανάμνηση. Και συχνά κερδίζεις αυτές τις αναμνήσεις κάθε που κάνεις λάθη, που πληγώνεσαι. Προτιμάς να πληγωθείς αλλά να προλάβεις να πάρεις τη γλύκα εκείνη που γεύεσαι πριν καταλάβεις το λάθος σου, αυτό που θεωρείται λάθος σύμφωνα με τους κανόνες της φυλακής σου κοινωνίας. Κι αυτή η γλύκα (ή αρμύρα για άλλους, ή όποια άλλη γεύση βάζει ο νους σου) είναι εκείνη που χαράσσεται για πολύ καιρό, που ξαναδίνει χρώμα στον τοίχο της φυλακής σου και που κρατά το χρώμα αυτό ζωντανό μέχρι να έρθει ο πόνος ή οι ερινύες, και τέλος η λύτρωση. Σου λέω λύτρωση και εσύ τι καταλαβαίνεις; Νομίζεις ότι εννοώ το θάνατο ή την κατάσταση που μόνο ονειρεύεσαι, ξέρεις, που βγαίνεις από την πραγματικότητα όχι με τον επιθυμητό τρόπο, αλλά με εκείνον που νομίζεις ότι ορίζεις τα όνειρά σου και τελικά καταντάς δέσμιος ενός γκρίζου σύννεφου που ρουφάει αχόρταγα το χρώμα απ'τους τοίχους της φυλακής σου, απλώνοντας κάτι σκοτεινό, χειρότερο απ'το γκρίζο το μουντό, κι εσύ πια δυσκολέυεσαι να ξαναβρείς τέτοιες στιγμές που θα επαναφέρουν το χρώμα. Και τελικά ίσως το γκρίζο σύννεφο να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, ίσως εκείνος να είναι η φυλακή απ'την οποία προσπαθείς να ξεφύγεις κι όχι η κοινωνία ή η πραγματικότητα. Καθημερινά, συντελούνται χιλιάδες αλλαγές σε εσένα τον ίδιο, κι εσύ επιλέγεις να χάνεσαι στο σκοτάδι της ρουτίνας σου αντί να ξαναβάψεις τους τοίχους του μυαλού σου. Γιατί τελικά αυτή είναι η φυλακή, το μυαλό σου. Όλα στο μυαλό σου είναι, κι η ζωή, κι ο φόβος, κι η ρουτίνα. Και κυρίως τα όνειρα. Τα όνειρα είναι η μορφίνη μας. Κι εκείνοι που λένε ότι δεν τη χρειάζονται, ότι μπορούν να ζουν χωρίς να ονειρεύονται, χωρίς να προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο, εκείνο που δεν έχει αιτία και λόγο ύπαρξης, είναι κι εκείνοι που θα έπρεπε να τους χορηγείται η μεγαλύτερη δόση ζωής μορφίνης. Ναι όλοι ασθενείς είμαστε αφού είμαστε μισοί και μίζεροι, αν αυτό αναρωτιέσαι.

Να,τα όνειρα!Πάρ'τα!
Τώρα πάνω σε κάρτα
θα χτυπάμε ό,τι αγαπήσαμε, φως μου.

Να,τα όνειρα!Κοίτα,
διαμαντένια προβλήτα,
σε μια λίμνη στην άκρη του κόσμου.

Βροχοποιός

Είχα καιρό να υπογράψω κείμενό μου, αν και ότι δημοσιεύεται εδώ είναι δικό μου. Απλά τώρα νιώθω ότι ανοίγω επικύνδινα τις σκέψεις μου.