Η πόλη των τρελών.

Ποιοι δρόμοι κρύβονται και ποιοι με κυνηγούν

Ξέρω ότι σίγουρα οι περισσότεροι με κυνηγούν. Κι είναι εκείνοι οι γεμάτοι αναμνήσεις δρόμοι.Αντίθετα, λίγοι κρύβονται από μένα μιας κι εγώ είμαι αυτή που κρύβεται από τους περισσότερους προσπαθώντας να αποφύγω κομμάτια του εαυτού μου. Ή τουλάχιστον έτσι ήταν μέχρι που αποφάσισα ότι το Ηράκλειο είναι που είναι μικρή πόλη, οπότε δεν αξίζει να αποφεύγω ολόκληρες διαδρομές μόνο για μερικές στιγμές, όσο κι αν αξίζουν αυτές οι στιγμές. Τις κρατάμε και προχωράμε μαζί τους, τις αντιμετωπίζουμε, δεν τις φοβόμαστε. Εξάλλου, οι αναμνήσεις διαμορφώνουν μερικώς εμάς τους ίδιους.
Ποιοι νικημένοι ποιητές μ' ακολουθούν
Those past versions of myself who were really confused and dark and sometimes lonely and often self destructive and without self esteem or confidence at all. Those versions of myself who write in english, listen to sad music and are the best at giving advice but never acting as they should have. And the worst part of it, is that not rarely people think that i'm still that person, that i still have a head full of melancholic, dark, negative thoughts about myself, my life and everything else.

Πώς να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν
Ή μάλλον καλύτερα πώς να διαβάσω το μυαλό, τη σκέψη σου; Πώς να απαντήσω επιτέλους αυτή την ηλίθια ερώτηση που τόσο καιρό τώρα καθορίζει σε βαθμό τόσο μεγάλο τις πράξεις μου; Πώς να διαβάσω τα μάτια σου όταν σε νιώθω να γελάς και θέλω να γελάω; Πώς θα διαβάσω τα χείλη σου απόψε στη συναυλία μιας κι ελπίζω ότι εκεί που δε θα ακούω τι θα λες, θα καταλάβω λάθος, θ'ακούσω αυτό που τόσο επιθυμώ και θα ζω στην ψευδαίσθηση. Κι ίσως μετά να αναρωτιέμαι αν πρέπει να τολμήσω να διαβάσω τα χείλη σου με τα δικά μου και να συνεχίσω να αναρωτιέμαι γιατί με μισεί τόσο η φαντασία μου και να προσπαθώ να σταματήσω τη ροή των σκέψεών μου.
Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών

Πες μου, δε θα'θελες να τη σώσουμε εμείς;

hello, i love you let me jump in your game.

Ξέρεις, μου είναι δύσκολο να κοιτάξω το φακό ευθεία μπροστά.

Είναι κάποιες φορές που ξέρω ότι δείχνω αποφασισμένη , δυνατή.

Αλλά και πάλι δε μπορώ να το κάνω.

Δε μπορώ να κοιτάξω ευθεία μπροστά το φακό φωτογραφικής μηχανής,πάντα το βλέμμα μου θα είναι είτε χαμηλωμένο, είτε γυρισμένο κάπου αλλού στην πραγματικότητα.

Δε μου αρέσει να χαμογελάω στις φωτογραφίες αν και τελευταία το κάνω.

Μου φαίνεται πολύ ψεύτικο, σαν να μην είμαι εγώ.

Αντίθετα μου αρέσει τόσο πολύ να κοιτάω τους ανθρώπους κατευθείαν στα μάτια.

Κι όσο πιο πολύ διαρκεί αυτή η οπτική επαφή, που ο άλλος με καρφώνει, τόσο πιο έντονα νιώθω αυτό το σφίξιμο μα και φτερούγισμα στην καρδιά μου.

-Κι όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια μα μέσα από μια φωτογραφία, τότε τι νιώθεις;

-Τότε νιώθω ότι μου ανήκει. Κι ακόμα κι όταν η έκφρασή του είναι εντελώς ουδέτερη εγώ νιώθω ότι μου χαμογελάει. Όσο πιο έντονα κοιτάω τα φωτογραφισμένα μάτια τόσο πιο πολύ μου χαμογελάει, και με τα χείλια και με τα μάτια. 

-Του χαμογελάς κι εσύ τότε;

-Όχι, δεν έχει σημασία τι κάνω ή τι νιώθω εγώ εκείνες τις στιγμές. Σημασία έχουν οι στιγμές από μόνες τους γιατί κοιτώντας τα φωτογραφισμένα μάτια  λες όσα φοβάσαι να πεις στα πραγματικά. Όσα φοβάσαι να πεις γιατί πιστεύεις ότι θα τα τρομάξεις, θα χαμηλώσουν και θα τα χάσεις. Ότι θα αλλάξει ο τρόπος που σε κοιτούν.Και να ξέρεις, είναι τόσο μοναδικός ο τρόπος που χαμογελά το κάθε ζευγάρι μάτια, άλλα καλοπροαίρετα, άλλα αθώα, άλλα πιο μυστηριώδη, άλλα ειρωνικά κι άλλα απλά μοναδικά, με μια μοναδικότητα που δε μπορείς να την περιγράψεις.

But my dreams
They aren't as empty
As my conscience seems to be
I have hours, only lonely
My love is vengeance
That's never free

γλάρος.

 Εξάλλου πάντα αυτό δε γίνεται;

Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά,
κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά...

Καλημέρα.

Η δική μου αγάπη.

Πέρασαν έξι χρόνια από την πρώτη φορά που μπήκα σ'εκείνο το κτίριο. Έπαιζα ήδη τρία χρόνια κιθάρα. Θυμάμαι ότι ντρεπόμουν. Το όνομα της καθηγήτριας μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, Ναυσικά, μου θύμιζε την κοπέλα στην Οδύσσεια, την κόρη του βασιλιά των Φαιάκων. Ειδικά στην αρχή ήμασταν και οι δύο πολύ συγκρατημένοι χαρακτήρες νομίζω. Τη συμπάθησα από το πρώτο μάθημα, αλλά πάντα η πρώτη εντύπωση που μου δημιουργείται για κάποιον είναι καλή. Όχι πολύ πιεστική, μα ούτε και χαλαρή, με κατανόηση και πάνω από όλα αγάπη για τη μουσική. Μιλούσε από το πρώτο μάθημα σαν να ήταν σίγουρη ότι θα συνέχιζα να παίζω κιθάρα μέχρι το τέλος της ζωής μου, και μάλλον έχει δίκιο, γιατί τώρα πια είμαι κι εγώ σίγουρη ότι έτσι θα είναι. Ένα Σεπτέμβρη γύρισα αλλαγμένη, νομίζω ήταν όταν ξεκινούσα τη δευτέρα γυμνασίου. Ήμουν πολύ πιο κοινωνική, πιο χαμογελαστή, σαν να είχα αποχωριστεί το ντροπαλό και λιγομίλητο παιδί που φαινόμουν σ'εκείνη. Δεν ήρθαμε ποτέ πολύ κοντά, αλλά νομίζω ότι φαινόταν ότι μοιάζουμε σαν χαρακτήρες. Θαυμάζω την υπομονή της όσο τίποτα, και χαίρομαι που δε σταμάτησα ποτέ τα μαθήματα, όσο κι αν πέρασα κάποιες φάσεις που περνούσαν μέρες για να πιάσω την κιθάρα, που βαριόμουν να μελετήσω όσο τίποτα. Και μετά υπήρχαν κι άλλες περίοδοι, φέτος ειδικά, που με το σχολικό διάβασμα (όπως και πιο παλιά με το proficiency) νόμιζα ότι θα τα παρατούσα. Χαίρομαι τόσο που δεν το έκανα.Κι ίσως αυτή την Παρασκευή να είναι η μέρα που θα περάσω για τελευταία φορά το κατώφλι του ωδείου. Που θα ξαναδώ την κυρία Τόνια, την καθηγήτρια του σολφέζ και της αρμονίας, έννοιες με τις οποίες ίσως να μην ξαναασχοληθώ ποτέ. Που δε θα περιμένω ποτέ ξανά σ'εκείνο το διάδρομο με τα μπλε ξύλινα καθίσματα, εκεί που περίμενα τόσες φορές πριν τις εξετάσεις. Που δε θα ξαναπαίξω ποτέ κιθάρα ή δε θα ξανατραγουδήσω σε συναυλία του ωδείου. Αλλά το έχω αποφασίσει, τη μουσική την αγαπάω όμως δεν πρόκειται να σπουδάσω κάτι σχετικό. Απλά ελπίζω να περάσουν γρήγορα αυτά τα δύο χρόνια, και μετά να μην ξεχάσω την υπόσχεση στον εαυτό μου. Πριν κλείσουν δύο χρόνια (που δε θα χρειάζεται να ξαναδώσω κατατακτήριες) θα γραφτώ ξανά σε ωδείο. Θα συνεχίσω και θα πάρω πτυχείο κιθάρας. Εξάλλου, τρία χρόνια έμειναν, τώρα θα τα παρατήσω; Απλά λυπάμαι που τα κομμάτια της ανωτέρας τάξης που θα δουλέψω το καλοκαίρι δε θα τα ακούσει η κυρία Ναυσικά. Λυπάμαι τόσο πολύ. 

Μου φαίνεται τόσο δύσκολο όμως.

Το ωδείο αποτελεί κομμάτι μου.

Αγαπάω τόσα πράγματα εκεί, από τη μυρωδιά των λουλουδιών του κήπου μέχρι το σπασμένο υποπόδιο που γαντζώνει σε ένα συγκεκριμένο ύψος, αλλά ποτέ στο κατάλληλο για μένα.

Ένα από τα κομμάτια που είχα διδαχτεί παλιότερα, αλλά παραμένει από τα αγαπημένα μου.

Και ένα από τα κομμάτια των προαγωγικών μου φέτος.

Κάθε τέλος μια νέα αρχή.

Αλλά είναι θλιβερό το ότι τη θέση της κιθάρας θα πρέπει να πάρει κάποιο σχολικό μάθημα.  Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ανάμεσά τους.
Καλό μεσημέρι.

ειρωνία.

"Η Πέργαμος ωστόσο έγινε περισσότερο γνωστή για τον περίφημο ναό του Διός, μεγάλων διαστάσεων αρχιτεκτονικό οικοδόμημα που δημιουργήθηκε σε ανάμνηση της απόκρουσης των Γαλατών από τους Περγαμηνούς" και την ίδια στιγμή ακούω wake up, wake up, wake up and look around you, we're lost in space and the time is our own . Ναι, μόνο ως ειρωνία μπορεί να περιγραφεί.

 

5μαθήματα έμειναν-τελειώνουμε!

Καλημέρα

Σε σηκώνει στον αέρα κι εσύ παλεύεις για να πέσεις πάλι στη γη, και κάτω απ'αυτή, πιο χαμηλά από εκεί που ήσουν...

Πώς θα ήταν άραγε να ρίχναμε όλοι λίγο τον εγωισμό μας ; Να ξεχνούσαμε τον εαυτούλη μας και το ωραίο μας το "θέλω" και το "είμαι" και το "έχω" και να σκεφτούμε πώς θα ήταν το "θέλουμε" ,"παλεύουμε","γινόμαστε";

Mόνο για δοκιμή... Κι αν δε μας αρέσει επιστρέφουμε στο απεχθές "εγώ" μας.
Ναι λέω αυτά που όλοι λέμε, που όλοι θέλουμε, δε διαφέρω σε τίποτα από τη μάζα, αλλά προσπαθώ, πίστεψέ με... τα μέσα της σφαγής σ'έναν πόλεμο αιώνων...

Αυτό που μάθαμε για σθεναρή υποκρισία
Στα μάτια τους μοιάζει με καθρέφτη μιας γιορτής
Και μένει όνειρο για κάθε τσακισμένη κοινωνία να 'χει χώρο επαφής

και:

Γέμισε με ζωή τις τσέπες
Το σ' αγαπώ πες το με πέτρες!

ΑΝΥΠΟΜΟΝΗΣΙΑ*

*η εικόνα: καλοκαίρι 2008, Χανιά

Κι εκεί που νομίζεις ότι η φλόγα θα σε κάψει,

ξαφνικά αρχίζει κι ανθίζει,

η αρμύρα σου τρυπάει τα ρουθούνια 

κι εσύ φιλάς τον ώμο της και σκέφτεσαι πως θα θελες 

να γευόσουν μόνο εκείνο το αλάτι που βρίσκεται πάνω της.

Η φωτιά δυναμώνει κι η σιωπή εγκαταλείπει
καθώς όλοι αρχίζουν να φωνάζουν.

Κραυγές στο σκοτάδι και τσούγκρισμα πλαστικών ποτηριών, 

κι ο ήχος απ'το τενεκεδάκι που λυγίζει στο χέρι της.

Βγάλε το μεταλλικό καπάκι και μέτρα το γράμμα του αλφαβήτου,

μην ανησυχείς, δε θα μάθεις ποτέ ποιο γράμμα ήταν,

δε θα απογοητευτείς μπροστά της αν δεν ήταν το δικό της αρχικό,

θα προλάβει να γυρίσει και να σε φιλήσει 

ρίχνοντας το τενεκεδάκι με το χέρι της

και γελώντας δυνατά.

Καλοκαιριάζει.

sorry seems to be the hardest word,doesn't it?

ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΠΛΗΓΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΛΟ, ΤΑ ΛΕΣ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΧΑΛΙΑ=)