Η πόλη των τρελών.

Ποιοι δρόμοι κρύβονται και ποιοι με κυνηγούν

Ξέρω ότι σίγουρα οι περισσότεροι με κυνηγούν. Κι είναι εκείνοι οι γεμάτοι αναμνήσεις δρόμοι.Αντίθετα, λίγοι κρύβονται από μένα μιας κι εγώ είμαι αυτή που κρύβεται από τους περισσότερους προσπαθώντας να αποφύγω κομμάτια του εαυτού μου. Ή τουλάχιστον έτσι ήταν μέχρι που αποφάσισα ότι το Ηράκλειο είναι που είναι μικρή πόλη, οπότε δεν αξίζει να αποφεύγω ολόκληρες διαδρομές μόνο για μερικές στιγμές, όσο κι αν αξίζουν αυτές οι στιγμές. Τις κρατάμε και προχωράμε μαζί τους, τις αντιμετωπίζουμε, δεν τις φοβόμαστε. Εξάλλου, οι αναμνήσεις διαμορφώνουν μερικώς εμάς τους ίδιους.
Ποιοι νικημένοι ποιητές μ' ακολουθούν
Those past versions of myself who were really confused and dark and sometimes lonely and often self destructive and without self esteem or confidence at all. Those versions of myself who write in english, listen to sad music and are the best at giving advice but never acting as they should have. And the worst part of it, is that not rarely people think that i'm still that person, that i still have a head full of melancholic, dark, negative thoughts about myself, my life and everything else.

Πώς να διαβάσω τα χείλη σου λοιπόν
Ή μάλλον καλύτερα πώς να διαβάσω το μυαλό, τη σκέψη σου; Πώς να απαντήσω επιτέλους αυτή την ηλίθια ερώτηση που τόσο καιρό τώρα καθορίζει σε βαθμό τόσο μεγάλο τις πράξεις μου; Πώς να διαβάσω τα μάτια σου όταν σε νιώθω να γελάς και θέλω να γελάω; Πώς θα διαβάσω τα χείλη σου απόψε στη συναυλία μιας κι ελπίζω ότι εκεί που δε θα ακούω τι θα λες, θα καταλάβω λάθος, θ'ακούσω αυτό που τόσο επιθυμώ και θα ζω στην ψευδαίσθηση. Κι ίσως μετά να αναρωτιέμαι αν πρέπει να τολμήσω να διαβάσω τα χείλη σου με τα δικά μου και να συνεχίσω να αναρωτιέμαι γιατί με μισεί τόσο η φαντασία μου και να προσπαθώ να σταματήσω τη ροή των σκέψεών μου.
Ποιος να τη σώσει αυτή την πόλη των τρελών

Πες μου, δε θα'θελες να τη σώσουμε εμείς;