Η δική μου αγάπη.

Πέρασαν έξι χρόνια από την πρώτη φορά που μπήκα σ'εκείνο το κτίριο. Έπαιζα ήδη τρία χρόνια κιθάρα. Θυμάμαι ότι ντρεπόμουν. Το όνομα της καθηγήτριας μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, Ναυσικά, μου θύμιζε την κοπέλα στην Οδύσσεια, την κόρη του βασιλιά των Φαιάκων. Ειδικά στην αρχή ήμασταν και οι δύο πολύ συγκρατημένοι χαρακτήρες νομίζω. Τη συμπάθησα από το πρώτο μάθημα, αλλά πάντα η πρώτη εντύπωση που μου δημιουργείται για κάποιον είναι καλή. Όχι πολύ πιεστική, μα ούτε και χαλαρή, με κατανόηση και πάνω από όλα αγάπη για τη μουσική. Μιλούσε από το πρώτο μάθημα σαν να ήταν σίγουρη ότι θα συνέχιζα να παίζω κιθάρα μέχρι το τέλος της ζωής μου, και μάλλον έχει δίκιο, γιατί τώρα πια είμαι κι εγώ σίγουρη ότι έτσι θα είναι. Ένα Σεπτέμβρη γύρισα αλλαγμένη, νομίζω ήταν όταν ξεκινούσα τη δευτέρα γυμνασίου. Ήμουν πολύ πιο κοινωνική, πιο χαμογελαστή, σαν να είχα αποχωριστεί το ντροπαλό και λιγομίλητο παιδί που φαινόμουν σ'εκείνη. Δεν ήρθαμε ποτέ πολύ κοντά, αλλά νομίζω ότι φαινόταν ότι μοιάζουμε σαν χαρακτήρες. Θαυμάζω την υπομονή της όσο τίποτα, και χαίρομαι που δε σταμάτησα ποτέ τα μαθήματα, όσο κι αν πέρασα κάποιες φάσεις που περνούσαν μέρες για να πιάσω την κιθάρα, που βαριόμουν να μελετήσω όσο τίποτα. Και μετά υπήρχαν κι άλλες περίοδοι, φέτος ειδικά, που με το σχολικό διάβασμα (όπως και πιο παλιά με το proficiency) νόμιζα ότι θα τα παρατούσα. Χαίρομαι τόσο που δεν το έκανα.Κι ίσως αυτή την Παρασκευή να είναι η μέρα που θα περάσω για τελευταία φορά το κατώφλι του ωδείου. Που θα ξαναδώ την κυρία Τόνια, την καθηγήτρια του σολφέζ και της αρμονίας, έννοιες με τις οποίες ίσως να μην ξαναασχοληθώ ποτέ. Που δε θα περιμένω ποτέ ξανά σ'εκείνο το διάδρομο με τα μπλε ξύλινα καθίσματα, εκεί που περίμενα τόσες φορές πριν τις εξετάσεις. Που δε θα ξαναπαίξω ποτέ κιθάρα ή δε θα ξανατραγουδήσω σε συναυλία του ωδείου. Αλλά το έχω αποφασίσει, τη μουσική την αγαπάω όμως δεν πρόκειται να σπουδάσω κάτι σχετικό. Απλά ελπίζω να περάσουν γρήγορα αυτά τα δύο χρόνια, και μετά να μην ξεχάσω την υπόσχεση στον εαυτό μου. Πριν κλείσουν δύο χρόνια (που δε θα χρειάζεται να ξαναδώσω κατατακτήριες) θα γραφτώ ξανά σε ωδείο. Θα συνεχίσω και θα πάρω πτυχείο κιθάρας. Εξάλλου, τρία χρόνια έμειναν, τώρα θα τα παρατήσω; Απλά λυπάμαι που τα κομμάτια της ανωτέρας τάξης που θα δουλέψω το καλοκαίρι δε θα τα ακούσει η κυρία Ναυσικά. Λυπάμαι τόσο πολύ. 

Μου φαίνεται τόσο δύσκολο όμως.

Το ωδείο αποτελεί κομμάτι μου.

Αγαπάω τόσα πράγματα εκεί, από τη μυρωδιά των λουλουδιών του κήπου μέχρι το σπασμένο υποπόδιο που γαντζώνει σε ένα συγκεκριμένο ύψος, αλλά ποτέ στο κατάλληλο για μένα.

Ένα από τα κομμάτια που είχα διδαχτεί παλιότερα, αλλά παραμένει από τα αγαπημένα μου.

Και ένα από τα κομμάτια των προαγωγικών μου φέτος.

Κάθε τέλος μια νέα αρχή.

Αλλά είναι θλιβερό το ότι τη θέση της κιθάρας θα πρέπει να πάρει κάποιο σχολικό μάθημα.  Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ανάμεσά τους.
Καλό μεσημέρι.