Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Η δική μου αγάπη.

Πέρασαν έξι χρόνια από την πρώτη φορά που μπήκα σ'εκείνο το κτίριο. Έπαιζα ήδη τρία χρόνια κιθάρα. Θυμάμαι ότι ντρεπόμουν. Το όνομα της καθηγήτριας μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, Ναυσικά, μου θύμιζε την κοπέλα στην Οδύσσεια, την κόρη του βασιλιά των Φαιάκων. Ειδικά στην αρχή ήμασταν και οι δύο πολύ συγκρατημένοι χαρακτήρες νομίζω. Τη συμπάθησα από το πρώτο μάθημα, αλλά πάντα η πρώτη εντύπωση που μου δημιουργείται για κάποιον είναι καλή. Όχι πολύ πιεστική, μα ούτε και χαλαρή, με κατανόηση και πάνω από όλα αγάπη για τη μουσική. Μιλούσε από το πρώτο μάθημα σαν να ήταν σίγουρη ότι θα συνέχιζα να παίζω κιθάρα μέχρι το τέλος της ζωής μου, και μάλλον έχει δίκιο, γιατί τώρα πια είμαι κι εγώ σίγουρη ότι έτσι θα είναι. Ένα Σεπτέμβρη γύρισα αλλαγμένη, νομίζω ήταν όταν ξεκινούσα τη δευτέρα γυμνασίου. Ήμουν πολύ πιο κοινωνική, πιο χαμογελαστή, σαν να είχα αποχωριστεί το ντροπαλό και λιγομίλητο παιδί που φαινόμουν σ'εκείνη. Δεν ήρθαμε ποτέ πολύ κοντά, αλλά νομίζω ότι φαινόταν ότι μοιάζουμε σαν χαρακτήρες. Θαυμάζω την υπομονή της όσο τίποτα, και χαίρομαι που δε σταμάτησα ποτέ τα μαθήματα, όσο κι αν πέρασα κάποιες φάσεις που περνούσαν μέρες για να πιάσω την κιθάρα, που βαριόμουν να μελετήσω όσο τίποτα. Και μετά υπήρχαν κι άλλες περίοδοι, φέτος ειδικά, που με το σχολικό διάβασμα (όπως και πιο παλιά με το proficiency) νόμιζα ότι θα τα παρατούσα. Χαίρομαι τόσο που δεν το έκανα.Κι ίσως αυτή την Παρασκευή να είναι η μέρα που θα περάσω για τελευταία φορά το κατώφλι του ωδείου. Που θα ξαναδώ την κυρία Τόνια, την καθηγήτρια του σολφέζ και της αρμονίας, έννοιες με τις οποίες ίσως να μην ξαναασχοληθώ ποτέ. Που δε θα περιμένω ποτέ ξανά σ'εκείνο το διάδρομο με τα μπλε ξύλινα καθίσματα, εκεί που περίμενα τόσες φορές πριν τις εξετάσεις. Που δε θα ξαναπαίξω ποτέ κιθάρα ή δε θα ξανατραγουδήσω σε συναυλία του ωδείου. Αλλά το έχω αποφασίσει, τη μουσική την αγαπάω όμως δεν πρόκειται να σπουδάσω κάτι σχετικό. Απλά ελπίζω να περάσουν γρήγορα αυτά τα δύο χρόνια, και μετά να μην ξεχάσω την υπόσχεση στον εαυτό μου. Πριν κλείσουν δύο χρόνια (που δε θα χρειάζεται να ξαναδώσω κατατακτήριες) θα γραφτώ ξανά σε ωδείο. Θα συνεχίσω και θα πάρω πτυχείο κιθάρας. Εξάλλου, τρία χρόνια έμειναν, τώρα θα τα παρατήσω; Απλά λυπάμαι που τα κομμάτια της ανωτέρας τάξης που θα δουλέψω το καλοκαίρι δε θα τα ακούσει η κυρία Ναυσικά. Λυπάμαι τόσο πολύ. 
Μου φαίνεται τόσο δύσκολο όμως.
Το ωδείο αποτελεί κομμάτι μου.
Αγαπάω τόσα πράγματα εκεί, από τη μυρωδιά των λουλουδιών του κήπου μέχρι το σπασμένο υποπόδιο που γαντζώνει σε ένα συγκεκριμένο ύψος, αλλά ποτέ στο κατάλληλο για μένα.



Κάθε τέλος μια νέα αρχή.
Αλλά είναι θλιβερό το ότι τη θέση της κιθάρας θα πρέπει να πάρει κάποιο σχολικό μάθημα.  Δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης ανάμεσά τους.
Καλό μεσημέρι.

13 σχόλια:

  1. κάθε τέλος..μια αρχή ναι!πφφ.κάθε αρχή και δύσκολη!με προβλημάτισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ... εύχομαι, με τη σειρα σου, εσυ να εισαι δασκάλα μουσικης μια μερα..
    να 'σαι καλα :)
    μην παρατάς τίποτα.. συνέχισε, προχώρα!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και τώρα αναρωτιέμαι γιατί κάθομαι και κλαίω σαν τη χαζή.
    αλήθεια,στο άρθρο σου περιγράφεις όλα όσα φοβάμαι κι όλα όσα ελπίζω
    ότι θα γίνουν..φοβάμαι που θα σταματήσω την κιθάρα και δεν θα βλέπω τον κύριο Άγγελο και δεν θέλω να φορτωθώ με μαθήματα και μετά θα την αφήσω,θα την παρατήσω κάπου και θα την ξεχάσω.κι όταν θέλω να πιάσω πάλι να παίξω κάποιο κομμάτι,τα χέρια μου ίσως να θυμούνται πώς αγκάλιαζαν τις χορδές,πώς ζούσα μέσα από τη μουσική.

    μην τα παρατήσεις ποτέ.αν κάτι το αγαπάμε πραγματικά,δεν το αφήνουμε ποτέ.


    να παίζεις όποτε μπορείς,απλώς κάνε υπομονή μέχρι να τελειώσουν οι χαζοπανελλήνιες και το διάβασμα!


    Καληνύχτα Βροχοποιέ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μόλις άρχισα μαθήματα κιθάρας, και μόλις μου έδωσες μια νέα οπτική στο όργανο... σε ευχαριστω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ότι αγαπάς δε τελειώνει λέει ο Πασχαλίδης σε ένα του τραγούδι!!Έτσι είναι και αυτό!!Δε χρειάζεται να στεναχωριέσαι γιατί αφού το αγαπάς πάντα εκεί θα είναι,κάθε μέρα και καθε νύχτα μια κιθάρα για να βγάλεις το πόνο σου και τη χαρά σου!!:):)

    Σε χαιρετώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακριβώς ελπίζω και δεν ανησυχώ τόσο τελευταία=)
      Καλό μεσημέρι!

      Διαγραφή
  6. σε νιωθω..
    εγω δεν ειχα ασχοληθει ποτε με καποιο μουσικοοργανο αλλα ανακαλυψα οτι λατρευω το πιανο, και μαλιστα εμαθα μονη μου to comptine d un autre ete..
    οταν αποφασισα ομως να κανω πιανο...2α λυκειου..ηταν αργα..
    σου ευχομαι να μην την παρατησεις την κιθαρα ουτε τωρα, μια ιδεα ειναι η 2α λυκειου.. εγω φετος την εβγαλα με proficiency και προπονησεις..
    :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποτέ δεν είναι αργά καλέ, εξ'άλλου υπάρχει πάντα η εποχή μετά το τέλος του σχολείου!
      Καλό μεσημέρι!

      Διαγραφή