hello, i love you let me jump in your game.

Ξέρεις, μου είναι δύσκολο να κοιτάξω το φακό ευθεία μπροστά.

Είναι κάποιες φορές που ξέρω ότι δείχνω αποφασισμένη , δυνατή.

Αλλά και πάλι δε μπορώ να το κάνω.

Δε μπορώ να κοιτάξω ευθεία μπροστά το φακό φωτογραφικής μηχανής,πάντα το βλέμμα μου θα είναι είτε χαμηλωμένο, είτε γυρισμένο κάπου αλλού στην πραγματικότητα.

Δε μου αρέσει να χαμογελάω στις φωτογραφίες αν και τελευταία το κάνω.

Μου φαίνεται πολύ ψεύτικο, σαν να μην είμαι εγώ.

Αντίθετα μου αρέσει τόσο πολύ να κοιτάω τους ανθρώπους κατευθείαν στα μάτια.

Κι όσο πιο πολύ διαρκεί αυτή η οπτική επαφή, που ο άλλος με καρφώνει, τόσο πιο έντονα νιώθω αυτό το σφίξιμο μα και φτερούγισμα στην καρδιά μου.

-Κι όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια μα μέσα από μια φωτογραφία, τότε τι νιώθεις;

-Τότε νιώθω ότι μου ανήκει. Κι ακόμα κι όταν η έκφρασή του είναι εντελώς ουδέτερη εγώ νιώθω ότι μου χαμογελάει. Όσο πιο έντονα κοιτάω τα φωτογραφισμένα μάτια τόσο πιο πολύ μου χαμογελάει, και με τα χείλια και με τα μάτια. 

-Του χαμογελάς κι εσύ τότε;

-Όχι, δεν έχει σημασία τι κάνω ή τι νιώθω εγώ εκείνες τις στιγμές. Σημασία έχουν οι στιγμές από μόνες τους γιατί κοιτώντας τα φωτογραφισμένα μάτια  λες όσα φοβάσαι να πεις στα πραγματικά. Όσα φοβάσαι να πεις γιατί πιστεύεις ότι θα τα τρομάξεις, θα χαμηλώσουν και θα τα χάσεις. Ότι θα αλλάξει ο τρόπος που σε κοιτούν.Και να ξέρεις, είναι τόσο μοναδικός ο τρόπος που χαμογελά το κάθε ζευγάρι μάτια, άλλα καλοπροαίρετα, άλλα αθώα, άλλα πιο μυστηριώδη, άλλα ειρωνικά κι άλλα απλά μοναδικά, με μια μοναδικότητα που δε μπορείς να την περιγράψεις.

But my dreams
They aren't as empty
As my conscience seems to be
I have hours, only lonely
My love is vengeance
That's never free