Σε σηκώνει στον αέρα κι εσύ παλεύεις για να πέσεις πάλι στη γη, και κάτω απ'αυτή, πιο χαμηλά από εκεί που ήσουν...

Πώς θα ήταν άραγε να ρίχναμε όλοι λίγο τον εγωισμό μας ; Να ξεχνούσαμε τον εαυτούλη μας και το ωραίο μας το "θέλω" και το "είμαι" και το "έχω" και να σκεφτούμε πώς θα ήταν το "θέλουμε" ,"παλεύουμε","γινόμαστε";

Mόνο για δοκιμή... Κι αν δε μας αρέσει επιστρέφουμε στο απεχθές "εγώ" μας.
Ναι λέω αυτά που όλοι λέμε, που όλοι θέλουμε, δε διαφέρω σε τίποτα από τη μάζα, αλλά προσπαθώ, πίστεψέ με... τα μέσα της σφαγής σ'έναν πόλεμο αιώνων...

Αυτό που μάθαμε για σθεναρή υποκρισία
Στα μάτια τους μοιάζει με καθρέφτη μιας γιορτής
Και μένει όνειρο για κάθε τσακισμένη κοινωνία να 'χει χώρο επαφής

και:

Γέμισε με ζωή τις τσέπες
Το σ' αγαπώ πες το με πέτρες!