Ερείπια

Δε μου αρέσουν οι απολογισμοί. 

Ούτε οι λίστες.

Αλλά στο σπίτι έχω ένα κομμάτι από αυτοκόλλητο μαυροπίνακα με μια λίστα.

Η πρώτη πρόταση μένει πάντα σταθερή.

Οι υπόλοιπες αλλάζουν όποτε βαριέμαι.

Μετά το Μάιο βαριέμαι εύκολα.

Και αλλάζω συχνά.

Δε μπορώ να πω ότι είμαι έτσι και από το ένα και από το άλλο και γιουβέτσι.

Αύριο θα τα έχω αναιρέσει όλα.

Έρχεται κάποια στιγμή που έχεις φτάσει σε κάποιο τέλμα, και το συνειδητοποιείς μόνο όταν αρχίσεις να βγαίνεις πια από αυτό.

Από τότε δεν ξέρω ποια είμαι.

Ξέρω μόνο τι μου αρέσει και τι όχι.

Ίσως απέκτησα κάτι που σίγουρα δεν είχα μέχρι το Μάιο, εγωισμό.

Αλλά και πάλι όχι στο βαθμό που να νιώθω καλά με αυτό.

Φάσεις είναι όλα, περνάνε.

Αλλάζουμε, συνηθίζουμε την αλλαγή και πάλι από την αρχή.

Ξέρω μόνο τι μου αρέσει,

να μιλάω

και να γράφω

και τα σκίτσα

και ο καφές

κι εσείς, στην πόλη μας αλλά και μακριά της,

ο Ορέστης που δε με κρίνει,

το σπίτι μου γεμάτο φωνές και γέλια,

τα θεατρικοτέτοια ρε

η Αθήνα,

οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί,

οι φωτογραφίες και τα ταξίδια (τα ξύδια) μας

η αταξία στη ζωή μου

Και τι όχι

η εξεταστική

η πίεση

οι αποφάσεις

το να μην ξέρω τον εαυτό μου

η αταξία στη ζωή μου

το ότι είμαι αναποφάσιστη

οι άνθρωποι, που άλλα λένε κι αλλιώς πράττουν

οι άνθρωποι που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους

οι άνθρωποι που λένε ψέματα στον εαυτό τους

Οι λίστες

Oι απολογισμοί.

Όρια

Δεν υπάρχουν όρια στους εαυτούς μας απλά διότι κάθε μέρα τα ξεπερνάμε. 

Χάος.

Επόμενη στάση Νέος Κόσμος. Η κοπέλα στο πάτωμα του βαγονιού του συρμού αναπνέει με δυσκολία. Τα μάτια της δακρύζουν κι όλα γύρω της θολώνουν. Ο κύριος απέναντι διαβάζει ήρεμος την εφημερίδα του. Η κυρία προσπαθεί να ταΐσει με το ζόρι το παιδάκι που κρατάει από το χέρι. Οι κοπέλες σιγογελούν κι ο νεαρός είναι απορροφημένος σε ό,τι ακούει εκείνη τη στιγμή στα ακουστικά του -πιστεύω ελληνικό χιπ χοπ κρίνοντας επιφανειακά από τα ρούχα του. Επόμενη Στάση Συγγρού-Φιξ. Εκείνη βγαίνει βιαστικά έξω, χτυπώντας αδέξια έναν προσεχή επιβάτη του συρμού, σωριάζεται σε μια καρέκλα και μετά ακούω μόνο το βουητό του συρμού που ξεκινά και εκείνη τη φωνή που τόσο πια έχω συνηθίσει να λέει επόμενη στάση Ακρόπολη.

Προσπάθεια, ίσως.

1.Μια κοπέλα διστάζει μερικά δευτερόλεπτα. Έπειτα ρίχνει νερό στο χέρι της και βρέχει το μέτωπο ενός αγοριού. Στοπ, λάθος.

Μια κοπέλα βγάζει αέρα από την τσέπη της ενώ θεωρητικά μιλάει στο κινητό. Στοπ.λάθος.

Μέσα της αμύνεται.

Επίθεση.

Αμύνεται στον ίδιο τον εαυτό της.
Επίθεση;

Αρνείται να συγκεντρωθεί.

Αρνείται να προσπαθήσει όσο μπορεί.

Ίσως να μη μπορεί. 

Αλλά ξέρει ότι μπορεί κι άλλο.

Ότι θέλει να προσπαθήσει κι άλλο.

Ότι θα τα καταφέρει;

Τάξη.

Η κατάσταση που έρχεται το μυαλό μου μετά την κατανάλωση συγκεκριμένης μικροποσότητας συγκέντρωσης σε συνδυασμό με μισή κουταλιά αγαπημένης μουσικής ανακατεμένης με ξύλα κανέλας. 

Και τελικά τι μένει;

Δύο σώματα αγκομαχούν το ένα πάνω στο άλλο. 

Εκείνοι νιώθουν το χάος.

Εσύ απ'έξω βλέπεις την τάξη,

τον κόσμο να μπαίνει σε τάξη.

Αντανακλάσεις

Νομίζω για μένα λειτουργείς σαν καθρέφτης.

Και μόνο το βλέμμα σου, ή έστω η φωνή σου, μου υπενθυμίζουν όσα έχω κάνει από την τελευταία μας επαφή μέχρι σήμερα.

Κι ενώ μπορεί πριν να ένιωθα υπέροχα για όλα, είναι σαν να μου υπενθυμίζεται ξαφνικά ότι κατά βάθος δεν είναι έτσι.

Ότι προσπαθώ να γίνω κάτι που δεν είμαι για να νιώσω καλύτερα.

Και πίστεψέ με, το καταφέρνω.

Μέχρι να ξαναμιλήσουμε, να ξανακοιταχτώ σε αυτόν τον ιδιότυπο καθρέφτη και να δω μέσα μου.

Να δω το βάλτο στο στομάχι μου, τη θαμπάδα στα μάτια μου και τα κλαδιά στο κεφάλι μου.

Ειδικά εκείνα τα κλαδιά είναι σαν να έχουν διαμελίσει τις μνήμες και να τις έχουν ανακατασκευάσει όπως θέλουν, εξιδανικεύοντας ορισμένες στιγμές και εξαλείφοντας άλλες.

Και δυστυχώς τα κλαδιά κάθε μέρα μεγαλώνουν και μπλέκονται όλο και πιο πολύ.

Κι εγώ είμαι ανήμπορη να αντιδράσω. 

Θα μπορούσα να γυρίσω απ'την άλλη, να μην κοιτάζω τον καθρέφτη.

Αλλά η σχέση μου μαζί του είναι μια εξάρτηση βαθιά και αυτοκαταστροφική.

Χάος

~Κι αφού είμαστε τόσο ευαισθητοποιημένοι γιατί υπάρχουν ακόμα άστεγοι;

Γιατί πεθαίνουν ακόμα καθημερινά άνθρωποι από ελλείψεις; Από αδυναμία ικανοποίησης των βασικότερων αναγκών τους; 

Γιατί το παιδάκι που ζητάει χρήματα πουλώντας τριαντάφυλλα ή ο μετανάστης που σε παρακαλάει να αγοράσεις θήκη για το κινητό σου είναι ακόμα θύματα εκμετάλλευσης;

Γιατί υπάρχει εκμετάλλευση;

Γιατί υπάρχει πόλεμος, κακία, θάνατος από μη φυσικά αίτια, φόβος;

  Επειδή εσύ κι εγώ γλυκό μου σπουδάζουμε και προσπαθούμε να φτιάξουμε τους τέλειους εαυτούς μας για να ασχοληθούμε μεγαλώνοντας με τα προβλήματα του κόσμου. Για να είμαστε σπουδαγμένοι γιατροί για να μην εξετάζουμε κάποιον αν δε μας πληρώσει και για να εξετάζουμε μόνο στο ιατρείο μας όχι για να τρέχουμε για την κοπέλα που λιποθυμάει στο δρόμο ή για το πρεζάκι που καρφώνει τη βελόνα στο μπράτσο του. Για να είμαστε δικηγόροι που θα ζητάμε φυσικά αντίτιμο για να υπερασπιστούμε το σπίτι του ανθρώπου ο οποίος παλεύει για να το κρατήσει. Για να είμαστε μηχανικοί που θα ερευνούμε και θα κατασκευάζουμε αγαθά προς πώληση, σ'εκείνους που μπορούν να τα αγοράσουν. Για να είμαστε δάσκαλοι που θα περιμένουμε το διορισμό στο δημόσιο ή θα επιλέξουμε τη λύση των ιδιαίτερων μαθημάτων, με το γνωστό αντίτιμο φυσικά. Εσκεμμένα παραλείπω να αναφερθώ στον παράγοντα που καλείται ανεργία, παρ'όλα αυτά σχολιάζω τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις σου στην περίπτωση που θα είχες τη δυνατότητα να ασκήσεις το επάγγελμά σου. 

  Διαβάζουμε, ακόμη, βιβλία,ακούμε μουσική, μορφωνόμαστε, μαθαίνουμε γαλλικά και αγγλικά και ισπανικά, χορεύουμε και διασκεδάζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο(20), δε μας αρέσει το αύριο(30), δε θέλουμε να έρθει(50), ίσως και να μην υπάρχουμε αύριο(70 χρονών). Ζούμε τη στιγμή για να τη ζήσουμε, είμαστε νέοι, ο κόσμος είναι δικός μας, και μπορούμε να πραγματοποιήσουμε κάθε όνειρό μας, έστω και σε τιμή ευκαιρίας. Προσπαθούμε, τουλάχιστον. Να βρούμε την ιδανική δουλειά, τον ιδανικό σύντροφο, σπίτι και κατοικίδιο. Ε, ακόμα κι αν δεν είναι τα ιδανικά δεν πειράζει, αρκεί να τα βρούμε, αρκεί να αποκτήσουμε αυτά που ονειρευό(νταν καποιοι για μας)μασταν όταν ήμασταν νέοι, αρκεί τα παιδιά να μεγαλώσουν, να σπουδάσουν, να τους βρούμε δουλειά(!), να δούμε εγγόνια, τα παιδιά και τα εγγόνια μας να γίνουν ό,τι δε γίναμε, να συνεχίσουν ό,τι αρχίσαμε, να μας σκέφτονται, να μας θυμούνται, να μας αγαπούν....

Και τότε γιατί να μη μας σκέφτονται, να μη μας θυμούνται και να μη μας αγαπούν και άλλοι άνθρωποι; Γιατί να μην προσπαθούμε να βελτιώσουμε και τη ζωή των συνανθρώπων μας όταν μπορούμε;  Και τι θα γίνει δηλαδή αν δώσεις ένα χρόνο από τη ζωή σου εσύ μελλοντικέ γιατρέ για να πας εθελοντικά με μια οργάνωση εκεί που χρειάζεται πραγματικά βοήθεια; Ή εσύ δικηγόρε μου αν υπερασπιστείς εκείνους που το έχουν ανάγκη αφιλοκερδώς; Ή εσύ αρχιτεκτόνισσα αν φτιάξεις ένα σπίτι από υλικά που θα βρεις γύρω σου για κάποιον άστεγο; Τόσο μεγάλο είναι το τίμημα; Έχεις πιθανότατα περισσότερα χρόνια ζωής ακόμη από όσα έχεις ζήσει μέχρι τώρα. Προλαβαίνεις να χορέψεις, να ακούσεις μουσική, να διασκεδάσεις και να κάνεις παιδιά. Αλλά ακόμη κι αν έχεις λιγότερη ζωή μπροστά σου, δεν αξίζει να αφιερώσεις λίγη από αυτήν σε κάποιον άλλο πέρα από σένα; Τόση έχεις αφιερώσει μέχρι τώρα που κουράστηκες;

Εγώ, όμως, είδα κι άκουσα γι ανθρώπους που τα κάνουν αυτά, κι ακόμη περισσότερα. Που κάνουν ό,τι μπορούν, ανεξάρτητα από το επάγγελμά τους για να βοηθήσουν όσους βρίσκονται σε ανάγκη. Κι όταν οι δεύτεροι σταματήσουν να βρίσκονται σε ανάγκη θα βοηθήσουν με τη σειρά τους άλλους όταν χρειαστεί. Ένα ποσοστό εξ' αυτών τουλάχιστον. Ακόμη κι ένα πακέτο μακαρόνια να αγοράσεις και να δώσεις στο σημείο συλλογής τροφίμων στη σχολή σου πρόοδος είναι σε σχέση με το σταύρωμα των χεριών ή την αλλαγή του καναλιού στην τηλεορασούλα σου όταν ακούς για πρόσφυγες. Όχι ότι δε μπορείς να βοηθήσεις πολύ περισσότερο, αλλά δε θα σου πει κανένας να το κάνεις. Σημασία έχει να νιώσεις εσύ την ανάγκη.

Και γιατί δεν τη νιώθεις-ή έστω τη "νιώθεις" αλλά δεν προλαβαίνεις να την ικανοποιήσεις μιας και δεν έχεις χρόνο (βέβαια χρόνο για το κινητό σου έχεις άπλετο) ; Επειδή είσαι φυλακισμένος, γλυκό μου, του σύγχρονου πολιτισμού μέσα στον οποίο κι εσύ κι εγώ μεγαλώσαμε. Μάθαμε να κοιτάμε οθόνες, να μιλάμε σε κεραίες και καλώδια(πλέον όχι βέβαια!) και να υπακούμε σε μηχανικές φωνές. Και κάπως έτσι ξεχάσαμε να σκεφτόμαστε, όχι μόνο τους άλλους, αλλά και τον εαυτό μας. Γιατί αν δεν είναι αυτοπραγμάτωση να βοηθήσεις τους άλλους και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, τότε ποια είναι  η αυτοπραγμάτωση; ΤΙ θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα και πιο ολοκληρωμένος; Και θα μου πεις, "εσύ γι αυτό θα πήγαινες κάπου εθελοντικά να προσφέρεις βοήθεια;" Και θα σου έγνεφα αρνητικά... Αλλά σίγουρα αυτό είναι ένα συναίσθημα που κερδίζω κάθε φορά και με κάνει να νιώθω φτερά να βγαίνουν από την πλάτη μου, να τρέχω στο δρόμο χαμογελώντας επειδή δεν έχασα άλλο ένα απόγευμα που θα ήταν για τον εαυτό μου.

Δε θα σταματήσουν να υπάρχουν άστεγοι, άνθρωποι που τους εκμεταλλεύονται ή πτώματα που δε θα έπρεπε να είναι πτώματα γύρω μας. Δε θα σταματήσει ο πόλεμος, δε θα εξαλειφθεί η πείνα ή θα κοπάσουν οι φυσικές καταστροφές επειδή εσύ κι εγώ θα προσφέρουμε ένα πακέτο μακαρόνια ή ένα απόγευμα από τη ζωή μας για να κάνουμε κάποιους ανθρώπους να χαμογελάσουν. Σκέψου όμως ότι αυτό το χαμόγελο αξίζει περισσότερο από εκείνο που είδες σε μια φωτογραφία όπου πάτησες like πριν επτά λεπτά.

Σου έδωσα ένα χάος προς προβληματισμό ευχόμενη να πήρες κίνητρο για να βάλεις σε τάξη τη ζωή σου. 

Σχόλιο: Απλουστεύσεις της πραγματικότητας και πλευρές του θέματος όπως η ανεργία δε σχολιάστηκαν εσκεμμένα. Αυτό δεν αποτελεί πάτημα για σένα φυγόπονε άνθρωπε.

Φωτογραφία: Μυρσίνη Μαυραπίδη, Λιμάνι Μυτιλήνης.

Α, και σ'ευχαριστώ που με πιέζεις να γράφω πότε πότε ρε Γιάννη.

Αμύγδαλα

Πρέπει λέει να πίνω ζεστά για το λαιμό μου.

Ξέρεις, έχει πρηστεί η μία αμυγδαλή. 

Είναι σαν να έχει φυτρώσει ένα αμύγδαλο. 

Ή και δύο.

Στη μια αμυγδαλή.

Όμορφο δεν ακούγεται;

Οπότε μπήκα στη μπανιέρα κι άφησα το νερό να κάψει.

Μετά μπήκα κάτω από τη βρύση κι άρχισα να πίνω καυτό νερό.

Έκαψα τελείως το λαιμό μου τώρα.

Εξάλλου τα αμύγδαλα ψημένα είναι πιο νόστιμα.

Τώρα έχω και δικαιολογία για τις στιγμές που δε μιλάω και δε γελάω.

Θα με ρωτάς τι σκέφτομαι .

Και δε θα χρειάζεται να σου απαντάω καν.

Αφού πια δε μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη μου.

Μα κι όταν μπορούσες ανάγνωση έκανες.

Έβλεπες τα αμύγδαλα σαν εικόνα, τα θαύμαζες και τα έτρωγες.

Αμάσητα.

Γι αυτό πάντα τελειώνεις το φαγητό σου πριν από μένα.

Κι εγώ μένω μόνη μου στο τραπέζι.

Μαζεύεις όλα τα πιάτα εκτός από το δικό μου.

Και μετά φεύγεις.

Εγώ μένω.

Συνεχίζω να μασάω αργά το φαγητό μου, μέχρι την τελευταία μπουκιά.

Μα αυτές τις μέρες ξέρεις τι κάνω;

Αφήνω την τελευταία μπουκιά στο πιάτο.

Δεν θέλω να ξέρω τη γεύση της.

Δε θέλω να ξέρω τη γεύση της τελευταίας σκέψης σου.

Περιμένω να μου την πεις εσύ, όχι να τη μαντέψω.

Μα εσύ έχεις από ώρα φύγει.

Κι εγώ περιμένω.

Να έρθει η άνοιξη μάλλον.

Για να ανθίσουν οι αμυγδαλιές και να βγάζω λουλούδια από το στόμα μου.

Στατιστικά, εάν το δεις οι μέρες που ξεκινούν υπερβολικά ευχάριστα καταλήγουν υπερβολικά δυσάρεστα.

Θα πείτε, τ'άστρα είναι μακριά, κι η γη μας τόσο δα μικρή*

ΙΣΤΟΡΙΑ Α'

Ανοίγεις τα μάτια σου.

1...2...3.

Το ξυπνητήρι χτυπά.

1...2...3.

Σηκώνεσαι και στρώνεις το κρεβάτι προσεκτικά.

Βάζεις μηχανικά την καφετιέρα σε λειτουργία όσο ετοιμάζεσαι.

Πας να βάλεις καφέ στο φλιτζάνι και συνειδητοποιείς ότι τρέχει σκέτο νερό.

Πάλι ξέχασες να βάλεις καφέ στο φίλτρο. 

Πάλι κάτι σου χαλάει τη ρουτίνα που έχεις ετοιμάσει για τον εαυτό σου.

 

ΙΣΤΟΡΙΑ Β'

Ανοίγεις τα μάτια σου.

1...2...3.

Το ξυπνητήρι χτυπά.

1...2...3.

Σηκώνεσαι και στρώνεις το κρεβάτι προσεκτικά.

Βάζεις μηχανικά την καφετιέρα σε λειτουργία όσο ετοιμάζεσαι.

Πας να βάλεις καφέ στο φλιτζάνι και συνειδητοποιείς ότι τρέχει σκέτο νερό.

Πάλι ξέχασες να βάλεις καφέ στο φίλτρο. 

Γαμώτο, χτες το βράδυ κοιμήθηκες αργά και ξέχασες να κάνεις αυτά που θέλεις να βρίσκεις έτοιμα το πρωί.

Το σπίτι είναι άνω κάτω χωρίς να είναι βρώμικο.

Κι η ζωή σου είναι άνω κάτω χωρίς να είναι αποκρουστική.

Ίσα ίσα. Επιτέλους έχεις βρει αυτήν την ισορροπία.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Α'

Έτσι είναι η φοιτητική ζωή. Στον καθένα παίρνει κάποιο χρόνο να προσαρμοστεί. Ο χρόνος αυτός ποικίλει ανάλογα με τον άνθρωπο και τις συνθήκες. Κι επιτέλους η σχολή σου σου αρέσει, τα μαθήματα εξειδικεύονται κάπως κι αρχίζουν να σε ενδιαφέρουν περισσότερο-μάλλον όχι, εσύ ενδιαφέρεσαι και ψάχνεσαι περισσότερο, και συνεπώς αγαπάς αυτό που κάνεις όλο και περισσότερο. Κι έτσι η ψυχολογία σου επιτέλους επανέρχεται στην προ πανελληνίων κατάσταση. 

Εντάξει, ας μην τα παραλέμε, και το πρώτο έτος τις καλές του στιγμές τις είχε, ειδικά προς το τέλος. Γενικά, όσο συνηθίζουμε μια κατάσταση τόσο αρχίζει να μας αρέσει και τόσο τείνουμε να τη βελτιώνουμε προκειμένου να μας αρέσει.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Β'

Επί του προσωπικού τώρα.

Επιτέλους συνειδητοποίησα ότι ζω στην πόλη των ευκαιριών-σε πολλούς τομείς. 

Επιτέλους εκτίμησα την επιλογή μου, και κυρίως τον κόπο που κατέβαλα για να μπορώ να έχω αυτήν την επιλογή. Γιατί η Αθήνα έχει τις ευκαιρίες. Κι εγώ έχω τα όνειρα και τους στόχους. Και κυρίως, τη διάθεση, και πλέον την παρέα. Και πλέον παρακολουθώ όλες τις συναυλίες και τις ταινίες και τα σεμινάρια και τις ξεναγήσεις και τις δραστηριότητες που ήλπιζα παλιότερα. Κι η πόλη αυτή είναι τόσο όμορφη. Έχει τόσες κρυφές γωνιές για να ανακαλύψεις και να ερωτευτείς. Τόσα δρομάκια να περπατήσεις και τόσους ανθρώπους να χαμογελάσεις, κι ίσως να σου χαμογελάσουν κι εκείνοι. 

-Μ'αρέσει πολύ το θέατρο ρε, θέλω να το δοκιμάσω...αλλά φοβάμαι.

-Εγώ πιστεύω σε εσένα. Πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις.

-Πού το βασίζεις αυτό;

-Έχεις μια έμφυτη θεατρικότητα.

-Με λες κι υποκρίτρια τώρα;

(γέλιο.το δικό σου γέλιο).

Μόνο εσύ λείπεις 

Ταξίδια (και τα ξύδια)

Καλημέρα.

Μου λείπει η ανάσα σου στο λαιμό μου όταν με αγκαλιάζεις.

Μου λείπουν εκείνα που δε μου έλεγες αλλά ήξερα ότι ήθελες να μου πεις.

Μου λείπει η φωνή σου να μου τραγουδάει για κάποιον ακροβάτη.

Μου λείπει το χέρι σου γύρω απ'το δικό μου.

Μου λείπουν τα βράδια στην ταράτσα σου τα καλοκαίρια.

Μου λείπει η φωνή σου, όταν λέει συγκεκριμένες λέξεις, και κυρίως το όνομά μου, με εκείνο το μοναδικά δικό σου τρόπο.

Κι άλλα τόσα συναισθήματα, εικόνες και γεγονότα.

Που δεν έχει κανένα νόημα να αραδιάζω από τη στιγμή που έχουν χαθεί.

Από τη στιγμή που εμείς έχουμε χαθεί.

Μακάρι να μπορούσαμε να φεύγουμε λίγο πιο συχνά. Κι ας μην πηγαίναμε τόσο μακριά όσο είναι η Ρώμη. Ας πηγαίναμε μέχρι τον επόμενο δρόμο.

Ας πηγαίναμε μέχρι το λιμενοβραχίονα ή την πλατεία.

Ξέροντας ότι πηγαίνουμε μαζί.

Όχι ο καθένας μόνος του κι απλά δίπλα στον άλλο.

Καληνύχτα.

one week to go.

Το αναπάντητο ερώτημα θα είναι πάντα ένα, "πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος χωρίς να το καταλαβαίνουμε;" Κι άλλο ένα καλοκαίρι έχει φτάσει στη μέση του, κι εμείς εδώ, κολλημένοι στην Αθήνα. Κι αυτό δεν είναι κακό από μόνο του. Γίνεται κακό αν συνυπολογίσεις την εξεταστική. Κι ακόμα χειρότερο αν σκεφτείς πως τέτοια μέρα, τέτοια ώρα όλος ο κόσμος είναι έξω και περνάει καλά. Ή μέσα και κοιμάται. Ή τέλος πάντων ζει οτιδήποτε χωρίς το άγχος των μαθημάτων και της ζωής που δε ζει, λιώνοντας στη ζέστη. Και θα μου πεις, ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα, κι εσένα σε νοιάζει που θα είσαι εγκλωβισμένη στην Αθήνα μέχρι να φύγει αυτός ο απαίσιος μήνας; Ε, ναι. Και που παρ'όλα αυτά δε θα περάσεις τίποτα γιατί δε μπορείς να συγκεντρωθείς λόγω ζέστης και εκνευρισμού για αυτά που χάνεις; Ε, ναι. Και φυσικά το πακέτο μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο στην περίπτωση που είσαι νησιώτης/-ισα όπως εγώ. Γιατί τα καλοκαίρια στα νησιά εμείς οι ντόπιοι τα ζούμε αλλιώς. Αλλά ας μην αρχίσω να σκέφτομαι παραδείγματα (συναυλίες, ποτά, ξενύχτια και συναφείς κρεπάλες) γιατί θα με πάρουν τα ζουμιά. Και ντάξει, μας φτάνει ο ιδρώτας, δε θέλουμε και δάκρυα, φτάνει πια.
Κι επανέρχομαι, αν ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα που είσαι δεκαεννιά χρονών και έχεις αυτό το μπλογκ από τα δεκαπέντε σου (ουάου) γιατί έχω αυτό το συναίσθημα ότι τούτη η βασανιστική εβδομάδα δε θα τελειώσει ποτέ;

Και το χειρότερο μέσα σε όλα αυτά είναι που λείπεις εσύ απ'τη ζωή μου

Θεραπεία ακτίνων

Ξύπνησε με πονοκέφαλο σήμερα. Και χτες. Και προχτές. Και κάθε μέρα αυτή τη βδομάδα.
Σηκώθηκε βιαστικά κι άνοιξε τα πατζούρια. Το πρωινό φως πλημμύρισε το δωμάτιο. Αυτό επιθυμούσε κι εκείνη. Να νιώσει μια παρουσία στο δωμάτιο, κι ας ήταν το άψυχο φως. Έκανε τα πράγματα να φαίνονται αλλιώτικα... όπως κι ο έρωτας. Κι αφού πλέον δεν υπήρχε έρωτας ας υπήρχε τουλάχιστον φως. Στο δωμάτιο. Γιατί στις σκέψεις της έπρεπε να ψάξει πολύ για να το βρει. Κι αν δεν κοιμάσαι καλά ξυπνάς με πονοκέφαλο. Κι ο πονοκέφαλος δεν ευνοεί την εσωτερική αναζήτηση... Και καμία αναζήτηση.. Ίσως μόνο αυτή του κουτιού με τα παυσίπονα...
Μα το κουτί δεν ήταν πουθενά. Γιατί σε μια στιγμή έρωτα  αλαζονείας πίστεψε ότι ήταν δυνατή και θωρακισμένη απέναντι σε όλα. Κι έτσι πέταξε το κουτί. Ξέχασε όμως να θωρακιστεί απέναντι στον εαυτό της, ή καλύτερα στον εαυτό που της έβγαζε ο έρωτας εκείνος.

Έλικα

Συμβιβάζομαι με τη μετριότητα τελευταία.
Ωστόσο ξέρω ακριβώς τον τρόπο για να την αποφύγω.
Συμβιβάζομαι με τη μετριότητα γιατί την τελειότητα δεν τη φτάνω. Κανείς δεν τη φτάνει.
Ούτε όμως και κάτι που να με ικανοποιεί φτάνω.
Κι αυτό γιατί πάντα ζητάμε από τους εαυτούς μας περισσότερα απ'όσα μπορούμε να πετύχουμε.
Κι από τους άλλους το ίδιο ζητάμε.
Περισσότερα από αυτά που μπορούν να πετύχουν.
Και περισσότερα από αυτά που εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε γι αυτούς.

Κλειδί του παραδείσου

Ήταν όμορφο το καλοκαίρι εκείνο...Και το προηγούμενο...Κι όλα τα καλοκαίρια.
κι ας μη μ'αρέσουν τα καλοκαιρινά ρούχα, ούτε το παγωτό, ούτε η ζέστη.
Κι ας προτιμώ το κρύο, και τα μάλλινα, και το ζεστο καφέ.
Τα καλοκαίρια το νησί μεταμορφώνεται,
ανθίζει ολόκληρο.
Κάθε χωριό και μια συναυλία, μια παράσταση, μια ευκαιρία να περάσεις όμορφα το βράδυ σου..
Εκείνα τα καλοκαιρινά βράδυα..Στις ταράτσες, στις πλατείες , στους δρόμους και στις παραλίες..
Μα πιο πολύ στις ματιές μας...Στις φλόγες μέσα τους. Στα γέλια..όχι εκείνα που φαίνονται ούτε εκείνα που ακούγονται. Στα γέλια που σχηματίζονται στα μάτια και τα βλέπεις με την καρδιά.
Στα γέλια τα δικά σας και τα δικά μας. Στα γέλια αυτά πρέπει να πίνουμε.
Αυτά είναι κι η υγεία κι η ευτυχία κι όλα.
Εικόνες που μου φέρνουν τώρα τέτοια γέλια.
Φεστιβάλ και πάρκο και ρακές και μουσικές. 
Αγκαλιές και λύπες περαστικές.
Η λύπη που δεν είναι περαστική είναι αυτή που αισθάνομαι γι αυτές τις εποχές.
Νοσταλγία κι αγρύπνια
Πλέον τα ξενύχτια δεν είναι για μεθύσια, είτε από αλκοόλ, είτε από έρωτα, είτε από γέλια.
Τα ξενύχτια πια είναι για ξυράφια.
Μετράς, ξαναμετράς, σημειώνεις...πάλι λάθος.
Επανάληψη,ρουτίνα και κατάντια.


-Άιντε εδώ σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος, άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος... 

*Στις 6, τους 3, τον έναν και άλλους...