Βουκαμβίλια

Είμαι τετραγωνοθυμική (άνω τελεία) είναι πολύ ανώμαλο αυτό. 
Είμαι ένα σχήμα με κοφτερές κορυφές και βαρετά ανούσια ευθύγραμμα τμήματα.

Εσύ είσαι ένας λείος κύκλος. 
Είσαι ένα σχήμα άγνωστο και μυστικιστικό, που μυρίζει καλοκαίρι.

Ζούμε μαζί σαν αμοιβάδες. 
Δε βλέπουμε ο ένας τον άλλον.
Αναπτύσσουμε ψευδοπόδια. 
Εσύ, προσπαθείς να κυκλώσεις το τετράγωνο (άνω τελεία)
Εγώ, να τετραγωνίσω τον κύκλο.

Παράλληλα (η λέξη εδώ χρησιμοποιείται μόνο εκφραστικά. Δεν αποτελεί αναφορά στις παράλληλες πλευρές μου, ούτε σε κάποιες εφαπτόμενες σε σένα γκόμενες),ο καθένας μας προσπαθεί να γίνει συμπαγής και τρισδιάστατος.
Να εξελιχθεί.
Να μεγαλώσει τον εαυτό του.

Εσύ, μωρό μου, θα γίνεις μια όμορφη σφαίρα που θα κυλάει αέναα, θα αλλάζει χρώματα καθώς μπαίνει στο χώμα, θα συμπιέζεται όταν θα την κλωτσάνε παιδάκια και θα επανέρχεται όταν θα τη γλείφει ένα αδέσποτο σκυλί πιέζοντας την αντίθετα με το μπροστινό αριστερό του πόδι. Έπειτα,θα σε κλωτσήσει από ένα λόφο και θα πεταχτείς στο κενό. Θα ταξιδεύεις, σαν άλλος Καββαδίας, και θα χεις πολλές ιστορίες να μου πεις όταν,

Εγώ, εν τω μεταξύ, θα χρειάζομαι κάποιον να με σπρώξει αφού θα 'μαι ένας κύβος γεμάτος και συμπαγής, κι όταν όλοι θα'χουν πια κουραστεί να με σπρώχνουν θα με πετάξουν στο γκρεμό. Η μια μου έδρα θα γρατζουνιστεί τόσο που θα τρυπήσει, κι από εκεί θα κυλήσει όλο το εσωτερικό μου στο κενό (τώρα, η τομή μας είναι το κενό).  Έτσι, θα έχω αδειάσει και θα μπορώ να ξαναγεμίσω με ιστορίες που θα ακούσω όταν,

Όταν, εσύ θα εισχωρήσεις στο κενό μου κι εκεί θα είμαστε δυο σχήματα που εφαρμόζουν τέλεια, εσύ μέσα σε μένα. Κι έπειτα, δε χρειάζεται το έπειτα, μόνο η τέλεια στιγμή εκείνη (άνω τελεία)


(οι στίχοι)
~Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, όχι δεν περιμένω περίοδο, ούτε θέλω να κάνω σεξ, νομίζω..νομίζω ότι έχω γίνει ρ..ρ..ρ.....~