ΕΣΥ ΕΚΕΙ..

Τέτοιες συναυλίες χαράζονται στη μνήμη όλων μας.

Μένουν ανεξίτηλες.

Στιγμές.

Κι ας περνάει ο καιρός.

Θυμάσαι αποσπάσματα.

Ένα στάδιο ασφυκτικά γεμάτο, 

Αγνώστους να αγκαλιάζονται και να χορεύουν ,

Ζευγάρια αγκαλιά,

Χαμόγελα παντού.

Σχεδόν...

Γιατί ορισμένοι κλαίνε.

Όταν το βίντεο με τον Ξυδούς να τραγουδάει αυτό το τραγούδι καταλαμβάνει την οθόνη κι εσύ συγκινείσαι τόσο.

Όσο ακούς το "οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο" και δακρύζεις,

Θέλεις να κρυφτείς.

Συνδέεις τραγούδια με συγκεκριμένα άτομα..

Θα θυμάμαι αρκετά πράγματα λοιπόν.

Ισως όχι για πολύ καιρό το νεαρό με την κάμερα πίσω μου που φώναζε όλους τους στίχους σε όλα τα τραγούδια, ή την κοκκινομάλλα με τα γυαλιά που ήταν πολύ αφωσιωμένη στον άντρα δίπλα της.

Αλλά θα θυμάμαι σίγουρα ότι χάθηκα στο πλήθος από το ένα άτομο στο άλλο.

Ότι τα μαλλιά του Πλιάτσικα άσπρισαν,αλλά παραμένει υπέροχος.

Ότι η φωνή του Στόκα από κοντά είναι ακόμα καλύτερη.

Ότι μου έλειπες.

Εσύ.

Εσύ εκεί.

Ότι έκανα σαν να μη με νοιάζει.

Αλλά ήθελα τόσο να είσαι δίπλα μου.

Κι όχι μόνο η φωνή σου σ'ένα τηλέφωνο, χωρίς να ακούγεται καν..

Και τώρα μου λείπεις,ξέρεις..

Δε γίνεται να μη μου λείπεις.

Χαίρομαι που ένιωσα όμορφα επειδή ήμουν με τόσα αγαπημένα άτομα και με τόσο υπέροχη μουσική.

Λυπάμαι που εσύ έλειπες, που ο Γ* δεν ήταν καλά και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.

Θέλω να γράψω πόσο τέλεια ήταν όλα.

Ένα στάδιο φωτισμένο από αναπτήρες .

Φωνές που τραγουδούν, ενωμένες , ξέγνοιαστες.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών.

Θα ήθελα να ξαναζήσω την ίδια συναυλία, την ίδια μέρα.

Ή τουλάχιστον να παρευρεθώ ξανά σε δική τους συναυλία.

Και πραγματικά εύχομαι να υπάρξει επόμενη..

Πυξ Λαξ ♥

Υ.Γ. μακάρι να μπορούσα να αλλάξω αυτή τη μέρα για κάποια άτομα.Αλλά είμαστε όλοι τόσο αδύναμοι , έτσι δεν είναι?

Υπομονή...

 

ΆΓΝΟΙΑ (ή while waiting...)

Άγνωστε,

Ξέρω ότι δε θα διαβάσεις αυτό το άρθρο.

Σίγουρα όχι ολόκληρο. 

-Καλημέρα

-Τι θέλετε?

-Ψάχνουμε την κυρία Σίγμα.

-Δεν είναι εδώ.Φύγετε.Οι εξωσχολικοί δε μπαίνουν εδώ.

-Μα είναι το γυμνάσιο που πηγαίναμε.Η κυρία Σίγμα πρέπει να μας επιστρέψει μερικά βιβλία που είχε δανειστεί.

-Τώρα είστε εξωσχολικοί. Δεν ακούτε τι λέω? Δε με νοιάζει που θα βρείτε τη Σίγμα.Τη δευτέρα που θα έρθει θα δει κι αυτή.

-Μπορώ να μείνω? Η μητέρα μου είναι καθηγήτρια εδώ.μπορώ να την περιμένω?

-Όχι.Να πας στο λύκειο να την περιμένεις.

-Μα είναι κλειστό!

-Κι εμένα τι με νοιάζει? Είσαι εξωσχολική να την περιμένεις στο δρόμο.

-Εμείς θα φύγουμε κι ας έχετε άδικο.Το σχολείο είναι δημόσιο κτίριο κι έχουμε σοβαρό λόγο.Τουλάχιστον όμως αφήστε τη Μ* να μπει , μην περιμένει μία ώρα στο δρόμο!

-Άντε μπες. Εδώ κοντά να σε βλέπω. Μην κουνηθείς , την έβαψες.

-...

 Και τώρα τι? Μισώ τις αίθουσες αναμονής.

Ο χρόνος δεν περνάει.

Ακούω παιδιά να φωνάζουν,σαν να είναι ακόμα στο δημοτικό, ανεμελιά.

Όχι ότι στο λύκειο είναι καλύτερα, βέβαια.

Εκλογές 5μελών σήμερα.Και φυσικά όλη η τάξη σηκώθηκε κι έφυγε.Και πού να πήγε άραγε? Μα βέβαια στην καφετέρια απέναντι! Κι άφησαν την 3μελή εφορευτική επιτροπή και τον απουσιολόγο να τα βγάλει πέρα. 

Αλλά πάντα έτσι δε γίνεται?

Ο χρόνος δεν περνάει. 

(Παλιά,αγαπημένη καθηγήτρια)-Πώς πάει το λύκειο?

-Καλά, εσείς εδώ?

Και η συζήτηση συνεχίζεται χωρίς εκείνη να αναφέρει ούτε μία φορά το ήδη ξεχασμένο όνομά μου..Απροσωπία και πάλι.

Η μνήμη είναι δώρο,δίνεται σε όλους, αλλά λίγοι αποφασίζουν να το εξασκήσουν.

Ακόμα και το γυμνάσιο φαντάζει τόσο ανέμελο πια μπροστά στον Εφιάλτη.

Κι ας είναι ο επιστάτης στραβός κι ανάποδος.

Κι ας τον μισώ για ό,τι τράβηξα 3 χρόνια μπαινοβγαίνοντας στο γραφείο αυτό ως απουσιολόγος , κοιτάζοντας άλλους στην αίθουσα αναμονής.

Στην ίδια αίθουσα αναμονής που περιμένω τώρα.

Ξένος.Επισκέπτης.

Περιμένοντας ένα κουδούνι να χτυπήσει.

Ή ένα καμπανάκι στο μυαλό μου που λέει φύγε.

Ή τις αναμνήσεις να εξαφανιστούν από το μυαλό μου και να επιστρέψω στην πραγματικότητα.

Στον εφιάλτη.

Στη ζωή.

Δε χτυπάει όμως.
Με λες τραγική? Εγώ πάλι με λέω ρεαλίστρια ίσως.

Ήθελα να ονομάσω το κείμενο αυτό "σε κώμα" όπως και το ομότιτλο βιβλίο που διαβάζω τώρα, ήθελα να είναι το χειρότερο πράγμα που θα γράψω ποτέ.

Μισώ τις αίθουσες αναμονής.

Τις έχω συνδέσει με δυσάρεστες στιγμές.
Επειδή αναγκάζομαι να σκέφτομαι.

Και φυσικά να θυμάμαι.

Κι αυτό πονάει.

Μισώ τις αίθουσες αναμονής_

ακούω το απόκοσμο γέλιο...

Κι ακούω αυτό το τραγούδι και νομίζω ότι κάθε στίχος μου φέρνει τη σκέψη και την ανάμνηση που ταιριάζει ακριβώς, 

σκέψεις και αναμνήσεις με άξονα περιστροφής εσένα,

που ολοκληρώνουν μία πλήρη περιφορά των τελευταίων μηνών σε ελάχιστα δευτερόλεπτα,

που περιστρέφονται χωρίς συγκεκριμένη τροχιά στον αέρα του δωματίου μου,

που δεν έχουν μονάδα μέτρησης από αυτές που κατανοεί ο εγκέφαλος,

που ταλαντώνονται ακανόνιστα χωρίς ταχύτητα που να μετριέται σε χιλιόμετρα/ώρα.

Εγώ πάντως όταν κλείνω τα μάτια δε βλέπω το αύριο , πια.

Βλέπω ένα χτες ΧΤΕΣ .

Κι ακούς από παντού ότι πρέπει να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία ,

αλλά όταν θα είναι όντως η τελευταία, 

στοιχηματίζω ότι θα είναι η πιο αδρανής μέρα της ζωής σου.

Και μετά θα μετανιώσεις, όπως μετανιώνεις μία ζωή,

μία ζωή ανύπαρκτη,εικονική , μία ζωή που άλλοι θα ζήλευαν κι εσύ δεν κάνεις τον κόπο να εκτιμήσεις, δεν προσπαθείς να δεις καθαρά ότι ουσιαστικά θυμάσαι μόνο ένα 0,2 % των ημερών που έχεις ζήσει, κι έχεις κρατήσει μόνο τις πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές από αυτή τη ζωή, κι αναγκάζεσαι να αναρωτιέσαι αν υπάρχει νόημα,μα και να μην υπάρχει εσύ συνεχίζεις να ζεις, να ζεις με τον τρόπο που έχεις μάθει από το σύστημα, και πάνω από όλα να μην αναπτύσσεις πραγματικλα συναισθήματα, παραμόνο με τον τρόπο που μαθαίνεις είτε από τον περίγυρό σου, είτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης,και να κρατάς αυτές τις αναμνήσεις , να τις κάνεις παρόν σου και να καταλήγεις να ζήσεις μέσα στις λίγες στιγμές που ξέφυγες από το σύστημα.

Και τώρα πείτε μου, είναι ζωή αυτή?

Μάλλον όλοι πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να προχωράμε μπροστά.

p.s. i'm still yours, you know, and i'll be yours for a long time , i'm sure.

Eventhough i still can't make a decision .

seperating time

Η σωστή διανομή του χρόνου μας είναι κάτι που πρέπει να εξασκήσουμε αρκετά, και είναι αρκετά απαραίτητο να μάθουμε να εφαρμόζουμε,για τη διευκόλυνση της διαβίωσής μας.

Το να έχεις ένα πρόγραμμα, να ξέρεις πόση ώρα μπορείς να αφιερώσεις σε κάθε δραστηριότητα σε βοηθά να ελέγχεις τη ζωή σου, να είσαι εσύ αυτός που την καθορίζει κι όχι οι συγκυρίες.

Οργανώνεις τη μέρα σου, βρίσκεις χρόνο για όλα,ειδικά όταν σχεδιάζεις από την προηγούμενη ημέρα πως θα περάσεις την επόμενη.

Προσωπικά προσπαθώ να έχω ένα βασικό σχεδιάγραμμα στο μυαλό μου ώστε να μην παρασέρνομαι και αναγκάζομαι να μετανιώσω για το χρόνο που αφιερώνω σε κάτι.

Ωστόσο, είναι εύκολο να καταλάβει κάποιος ότι με το να έχεις ένα πρόγραμμα , χάνεις τον αυθορμητισμό σου,σταματάς να ζεις ελεύθερος και υπακούς σε κάποιους περιορισμούς.Παρ'όλο που υπάρχουν αυτοί οι ισχυρισμοί, με τους οποίους διαφωνώ παρ'όλο που είναι βάσιμοι, πιστεύω ότι μέσα από το πρόγραμμα της ημέρας ξεκαθαρίζουμε καλύτερα τι προτιμάμε να κάνουμε και μαθαίνουμε νέα πράγματα για τον εαυτό μας.

Επίσης ο αυθορμητισμός και η ελευθερία μας είναι δύσκολο να χαθούν από τη στιγμή που η καθημερινότητά μας περιλαμβάνει ασχολίες οι οποίες μας ευχαριστούν , αφού αυτός  είναι και ο σκοπός της ζωής, το να είμαστε οι ίδιοι χαρούμενοι , αλλά και να μοιράζουμε την ευτυχία και στους γύρω μας μέσα από τη δική μας καλή διάθεση (=

Καλημέρα και καλή σχολική χρονιά!

[κάτι σαν ανάρτηση]

Ο ουρανός είναι πιο σκοτεινός από ποτέ.

Εσύ παραμένεις άφαντος.

Δεν έπρεπε  να έρθουν έτσι τα πράγματα...
Δεν το ορίζουμε εμείς, κανείς δεν το ορίζει.
Αρχιτεκτονική χωρίς σχέδια,
Σχέδια χωρίς ευθείες,
Σκέψεις χωρίς νόημα,
Ζωές χωρίς ανησυχίες...
(Δεν είναι ζωές)

Blue Moon

(Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα (που μου άρεσε ιδιαίτερα) από το βιβλίο "Τα μπλε φεγγάρια" της Μαρίνας Πετροπούλου)

-Το σήμερα είναι καθορισμένο.

-Και τι δεν είναι?

-Το τίποτα.

-Γιατί?

-Γιατί δεν έχει ωμέγα.

-Δεν καταλαβαίνω.

-Ωμέγα έχει η φωτιά, ο ενεστώτας κι η ζωή, γι αυτό και σβήνουν.

-Τι σημαίνει αυτό?

-Δε θέλω να έρθεις στην κηδεία μου.

-Δε θα'ρθω γιατί δε θα γίνει.

-Θα γίνει γιατί το σώμα γράφεται με ωμέγα.

-Βοήθησέ με να καταλάβω.

-Γίνε ανορθόγραφη και γράψε το φως με όμικρον, έτσι μόνο δε θα σβήσει.

Θα περνούσε καιρός μέχρι να συνειδητοποιήσει η Λιάνα πόσο ανορθόγραφη έπρεπε να γίνει η σκέψη της για να καταλάβει πως το φαινομενικό έπρεπε να γράφεται με ωμέγα, γιατί έχει ημερομηνία λήξης , σαν τον έρωτα , την αγωνία και τις επιπτώσεις που θα είχε η ζωή της στα χέρια ενός αμφιλεγόμενου σήμερα.

Πάνω στο συρματόπλεγμα.

Περπατούσα γρήγορα.
Άφηνα πίσω το λιμάνι.
Έτρεχα,
ήθελα μόνο να φύγω.
Για να καταπολεμήσω την επιθυμία μου να γυρίσω πίσω.
Ούτε ο θαλασσινός αέρας της παραλιακής δε με ηρεμούσε.
Τα φώτα των αυτοκινήτων και η δυνατή μουσική με ζάλιζαν περισσότερο από ποτέ.
Θυμόμουν.
Οι αναμνήσεις είναι ο χειρότερος σύντροφος όταν θέλεις να φύγεις.
Σε κρατάνε δέσμιο, και σε εξαναγκάζουν να γυρίσεις πίσω.
Δε γύρισα σωματικά.
Νοητικά όμως , ναι.
Το ερώτημα είναι αν έφυγα ποτέ.
Ίσως να έπρεπε να είναι αν έφυγες εσύ.
Περπατούσα γρήγορα.
Βγαίνοντας στην 25ης Αυγούστου το τοπίο αλλάζει.
Πολυκοσμία.Ζέστη.Φασαρία.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, γι αυτό είμαι εντάξει.
Είμαι?

Και οι σκέψεις σταμάτησαν,οι δείκτες του ρολογιού έκαναν 33 αντίστροφες στροφές,τα φώτα δυνάμωσαν, προβολείς μπροστά μου, με τύφλωσαν, οι πλάκες του πεζοδρομίου ζωντάνεψαν και μεταμορφώθηκαν σε ασπρόμαυρους ρετρο πίνακες,ρίζες βγήκαν από τα κενά ανάμεσα στους τοίχους των ανύπαρκτων κτιρίων, τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό μου, πνίγηκα αλλά ζούσα ακόμα, πέθανα αλλά η φωνή ήταν ακόμα στα αυτιά μου που μάτωναν από την υδροστατική πίεση, όλα θα πάνε καλά.Κι εσύ έφυγες.Και η παράνοια με κυρίευσε από την αρχή.Και χιλιάδες πουλιά κυρίευσαν τον ουρανό ενός νεκρού κόσμου.


Και η νύχτα ήταν τόσο όμορφη.