Άγνωστε,
Ξέρω ότι δε θα διαβάσεις αυτό το άρθρο.
Σίγουρα όχι ολόκληρο.
-Καλημέρα
-Τι θέλετε?
-Ψάχνουμε την κυρία Σίγμα.
-Δεν είναι εδώ.Φύγετε.Οι εξωσχολικοί δε μπαίνουν εδώ.
-Μα είναι το γυμνάσιο που πηγαίναμε.Η κυρία Σίγμα πρέπει να μας επιστρέψει μερικά βιβλία που είχε δανειστεί.
-Τώρα είστε εξωσχολικοί. Δεν ακούτε τι λέω? Δε με νοιάζει που θα βρείτε τη Σίγμα.Τη δευτέρα που θα έρθει θα δει κι αυτή.
-Μπορώ να μείνω? Η μητέρα μου είναι καθηγήτρια εδώ.μπορώ να την περιμένω?
-Όχι.Να πας στο λύκειο να την περιμένεις.
-Μα είναι κλειστό!
-Κι εμένα τι με νοιάζει? Είσαι εξωσχολική να την περιμένεις στο δρόμο.
-Εμείς θα φύγουμε κι ας έχετε άδικο.Το σχολείο είναι δημόσιο κτίριο κι έχουμε σοβαρό λόγο.Τουλάχιστον όμως αφήστε τη Μ* να μπει , μην περιμένει μία ώρα στο δρόμο!
-Άντε μπες. Εδώ κοντά να σε βλέπω. Μην κουνηθείς , την έβαψες.
-...
Και τώρα τι? Μισώ τις αίθουσες αναμονής.
Ο χρόνος δεν περνάει.
Ακούω παιδιά να φωνάζουν,σαν να είναι ακόμα στο δημοτικό, ανεμελιά.
Όχι ότι στο λύκειο είναι καλύτερα, βέβαια.
Εκλογές 5μελών σήμερα.Και φυσικά όλη η τάξη σηκώθηκε κι έφυγε.Και πού να πήγε άραγε? Μα βέβαια στην καφετέρια απέναντι! Κι άφησαν την 3μελή εφορευτική επιτροπή και τον απουσιολόγο να τα βγάλει πέρα.
Αλλά πάντα έτσι δε γίνεται?
Ο χρόνος δεν περνάει.
(Παλιά,αγαπημένη καθηγήτρια)-Πώς πάει το λύκειο?
-Καλά, εσείς εδώ?
Και η συζήτηση συνεχίζεται χωρίς εκείνη να αναφέρει ούτε μία φορά το ήδη ξεχασμένο όνομά μου..Απροσωπία και πάλι.
Η μνήμη είναι δώρο,δίνεται σε όλους, αλλά λίγοι αποφασίζουν να το εξασκήσουν.
Ακόμα και το γυμνάσιο φαντάζει τόσο ανέμελο πια μπροστά στον Εφιάλτη.
Κι ας είναι ο επιστάτης στραβός κι ανάποδος.
Κι ας τον μισώ για ό,τι τράβηξα 3 χρόνια μπαινοβγαίνοντας στο γραφείο αυτό ως απουσιολόγος , κοιτάζοντας άλλους στην αίθουσα αναμονής.
Στην ίδια αίθουσα αναμονής που περιμένω τώρα.
Ξένος.Επισκέπτης.
Περιμένοντας ένα κουδούνι να χτυπήσει.
Ή ένα καμπανάκι στο μυαλό μου που λέει φύγε.
Ή τις αναμνήσεις να εξαφανιστούν από το μυαλό μου και να επιστρέψω στην πραγματικότητα.
Στον εφιάλτη.
Στη ζωή.
Δε χτυπάει όμως.
Με λες τραγική? Εγώ πάλι με λέω ρεαλίστρια ίσως.
Με λες τραγική? Εγώ πάλι με λέω ρεαλίστρια ίσως.
Ήθελα να ονομάσω το κείμενο αυτό "σε κώμα" όπως και το ομότιτλο βιβλίο που διαβάζω τώρα, ήθελα να είναι το χειρότερο πράγμα που θα γράψω ποτέ.
Μισώ τις αίθουσες αναμονής.
Τις έχω συνδέσει με δυσάρεστες στιγμές.
Επειδή αναγκάζομαι να σκέφτομαι.
Επειδή αναγκάζομαι να σκέφτομαι.
Και φυσικά να θυμάμαι.
Κι αυτό πονάει.
Μισώ τις αίθουσες αναμονής_
"Μισώ τις αίθουσες αναμονής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις έχω συνδέσει με δυσάρεστες στιγμές.
Επειδή αναγκάζομαι να σκέφτομαι.
Και φυσικά να θυμάμαι.
Κι αυτό πονάει.
Μισώ τις αίθουσες αναμονής"
πόσο δίκιο έχεις:(
Είναι απαίσιο να περιμένεις κατι που το ξέρεις ήδη αλλά δεν θέλεις να το παραδεκτεις...
πάνε να βγούνε λέξεις , μπουρδουκλώνονται, πέφτουν χάμω κ τελικά δε λέω τίποτα. όμορφο κ αυτό, αν κ λίγο φορτισμένο για να ξαναγυρίσω σύντομα σε αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήα.
ίσως να είναι και το πιο υπέροχο που έχεις γράψει..
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο τα πιο ωραια σου.σηκωνω τα χερια ψηλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερα:}
@Mix Mix*, κι εσύ έχεις δίκιο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτός από απαίσιο είναι και δύσκολο να το αποφύγεις όμως...
@alex prodromou,σε ευχαριστώ πολύ αν και δεν κατάλαβα τι εννοείς για να ξαναγυρίσεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
@Μαριονέτα, σίγουρα όχι καλύτερο από τα δικά σου όμως ΔώραΔώρα:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα:3
@emily memory rosary, Σ'ευχαριστώ πολύ καλή μου:}
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ξημέρωμα(=
"Άγνωστε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω ότι δε θα διαβάσεις αυτό το άρθρο.
Σίγουρα όχι ολόκληρο."
η πρόκληση να κάνει κάποιος κάτι, λέγοντας του ότι αποκλείεται να το κάνει. σίγουρος ήμουν ότι θα το διάβαζα, ήδη απ' τον τίτλο.
δεν καταλαβαίνω πώς κάποιος γίνεται να μην εξασκήσει τη μνήμη. μακάρι να μπορούσα να μην την εξασκώ.
κάθε στιγμή μας, πέστο όλη η ζωή (πολύ μελό το κανα) είναι μια αίθουσα αναμονής.
"Η μνήμη είναι δώρο,δίνεται σε όλους, αλλά λίγοι αποφασίζουν να το εξασκήσουν."
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σταθώ εδώ γιατί με αφορά πολύ. Είναι δώρο όμως που δυστυχώς δωρίζεται και μοιράζεται. Μοιράζεσαι με άτομα κάποιες μνήμες που έχετε ζήσει μαζί και δωρίζεις κάποιες άλλες σε άτομα που πρόκειται να ζήσετε μαζί. Και τα δώρα μερικές φορές είναι κακόγουστα...
Αυτές οι αίθουσες είναι άκακες καταβάθος... Είναι μια πολυ μικρή υπενθύμιση για ό,τι αφήσαμε πίσω, και ό,τι μας περιμένει.. Πρόσεχε μονάχα, μη γίνει όλη σου η ζωή μια τέτοια αίθουσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εξάλλου.. Κάθε αίθουσα έχει κι ένα παράθυρο που βλέπει ουρανό..
stranger at home, πράγματι , πάντα περιμένουμε...Τη ζωή την ίδια ίσως...
ΑπάντησηΔιαγραφή*γίνεται η επιλεκτική μνήμη να γίνει συνήθεια νομίζω(=
Καλό βράδυ!
αυτή που ήταν κάποτε, άλλες φορές πάλι είναι κακοδεχούμενα κι ας μην είναι κακόγουστα, αλλά όπως δε μπορούμε να καθορίσουμε τη ζωή μας, δε μπορούμε να καθορίσουμε και τα δώρα που θα πάρουμε, γιατί μετά η χαρά θα έχει χαθεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα*_*
Βροχή, μα η ζωή είναι μία αίθουσα, άνθρωποι μπαινοβγαίνουν συνεχώς και είμαστε μόνοι.Ίσως μέχρι να ανακαλύψουμε το παράθυρο και το φως του περάσει πολύ καιρός όμως...Αλλά όταν το βρούμε αξίζει την αναμονή , κι ας περιμένουμε ακόμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό βράδυ!
Ολοι μισουμε τισ αιθουσεσ αναμονησ γιατι δεν εχουμε την απαραιτητη υπομονη.. Υπομονη για να δουμε τι θα συμβει μετα. Απλα μας κρατανε φυλακισμενουσ μεσα στσ τοιχουσ τουσ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο τα πιο ωραια ποστ σου;)
Γειά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά μπαίνοντας στο μπλογκ σου ξαφνιάστηκα πολύ θετικά απ'την υπέροχη μουσική που το "ντύνει"..πανέμορφη,πολύ γλυκιά η Amelie & οι μελωδίες του Τiersen.
Kαι τι να πω για την ανάρτηση..??..τόσο αληθινή,τόσο περιγραφική!!..Μην απογοητεύεσαι,όσο πικρό και να είναι να σε κοιτούν "γνωστά" μάτια πια με βλέμμα κενό,πρέπει να συνεχίσεις..να μην μαραζώσεις..Ευχομαι σε αυτές τις ψυχρές αίθουσες αναμονής να συμβεί κάτι & να σε κάνει να τις δει με άλλο μάτι(δύσκολο είναι,αλλά κανείς δεν ξέρει,ίσως να συμβεί).
Σε χαιρετώ!
Μαύρο πρόβατο,ναι συμβαίνει συχνά αυτό που λες, όμως στη φυλακή αναγνωρίζουμε την αξία της μέχρι τότε δεδομένης ελευθερίας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ!
Καλά να περνάς!
Πέλαγος των Ονείρων,Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, πράγματι τα πάντα είναι πιθανά=)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό απόγευμα!
Δεν είναι η αίθουσα αναμονής που σε στεναχωρεί... Είναι η νοσταλγία και η αίσθηση της της αδύνατης επιστροφής...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάτι τέτοιο αισθανόταν και μια μαθητριά μου για το Γυμνάσιο που άφησε φέτος...
Και της είπα ότι, άμα έμενε στο Γυμνάσιο, εντελώς δημοκρατικά θα της έβγαζα το μαλλί τρίχα - τρίχα...
Πολύ φρέσκο και ενδιαφέρον το ιστολόγιο σου
Το σίγουρο είναι ότι έχεις ενδιαφέρον όνομα... :)
ΑπάντησηΔιαγραφήαναμονή σε χειρουργικές ή μη πτέρυγες...και να σκέφτεσαι, όλα θα πάνε καλά, και ένας κόμπος μεγάλος, και πάντα οι αίθουσες να είναι λευκές...
ΑπάντησηΔιαγραφή@Kakos Lykos, Μάλλον είναι σωστή κι αυτή η εκδοχή... Ας ελπίσουμε ότι ο χρόνος θα δείξει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ:)
Τα φαντάσματα, οι σκιές, ξεθωριάζουν..
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως κι οι σταγόνες της βροχής στους φθινοπωρινούς δρόμους..
(=
Ζωή,...Αυτό τα γαλήνιο , ειρηνικό λευκό που σου προκαλεί σύγχυση, νεύρα και διάθεση για αυτοκαταστροφή..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα=)