Πάνω στο συρματόπλεγμα.

Περπατούσα γρήγορα.
Άφηνα πίσω το λιμάνι.
Έτρεχα,
ήθελα μόνο να φύγω.
Για να καταπολεμήσω την επιθυμία μου να γυρίσω πίσω.
Ούτε ο θαλασσινός αέρας της παραλιακής δε με ηρεμούσε.
Τα φώτα των αυτοκινήτων και η δυνατή μουσική με ζάλιζαν περισσότερο από ποτέ.
Θυμόμουν.
Οι αναμνήσεις είναι ο χειρότερος σύντροφος όταν θέλεις να φύγεις.
Σε κρατάνε δέσμιο, και σε εξαναγκάζουν να γυρίσεις πίσω.
Δε γύρισα σωματικά.
Νοητικά όμως , ναι.
Το ερώτημα είναι αν έφυγα ποτέ.
Ίσως να έπρεπε να είναι αν έφυγες εσύ.
Περπατούσα γρήγορα.
Βγαίνοντας στην 25ης Αυγούστου το τοπίο αλλάζει.
Πολυκοσμία.Ζέστη.Φασαρία.
Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, γι αυτό είμαι εντάξει.
Είμαι?

Και οι σκέψεις σταμάτησαν,οι δείκτες του ρολογιού έκαναν 33 αντίστροφες στροφές,τα φώτα δυνάμωσαν, προβολείς μπροστά μου, με τύφλωσαν, οι πλάκες του πεζοδρομίου ζωντάνεψαν και μεταμορφώθηκαν σε ασπρόμαυρους ρετρο πίνακες,ρίζες βγήκαν από τα κενά ανάμεσα στους τοίχους των ανύπαρκτων κτιρίων, τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό μου, πνίγηκα αλλά ζούσα ακόμα, πέθανα αλλά η φωνή ήταν ακόμα στα αυτιά μου που μάτωναν από την υδροστατική πίεση, όλα θα πάνε καλά.Κι εσύ έφυγες.Και η παράνοια με κυρίευσε από την αρχή.Και χιλιάδες πουλιά κυρίευσαν τον ουρανό ενός νεκρού κόσμου.


Και η νύχτα ήταν τόσο όμορφη.