ακούω το απόκοσμο γέλιο...

Κι ακούω αυτό το τραγούδι και νομίζω ότι κάθε στίχος μου φέρνει τη σκέψη και την ανάμνηση που ταιριάζει ακριβώς, 

σκέψεις και αναμνήσεις με άξονα περιστροφής εσένα,

που ολοκληρώνουν μία πλήρη περιφορά των τελευταίων μηνών σε ελάχιστα δευτερόλεπτα,

που περιστρέφονται χωρίς συγκεκριμένη τροχιά στον αέρα του δωματίου μου,

που δεν έχουν μονάδα μέτρησης από αυτές που κατανοεί ο εγκέφαλος,

που ταλαντώνονται ακανόνιστα χωρίς ταχύτητα που να μετριέται σε χιλιόμετρα/ώρα.

Εγώ πάντως όταν κλείνω τα μάτια δε βλέπω το αύριο , πια.

Βλέπω ένα χτες ΧΤΕΣ .

Κι ακούς από παντού ότι πρέπει να ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία ,

αλλά όταν θα είναι όντως η τελευταία, 

στοιχηματίζω ότι θα είναι η πιο αδρανής μέρα της ζωής σου.

Και μετά θα μετανιώσεις, όπως μετανιώνεις μία ζωή,

μία ζωή ανύπαρκτη,εικονική , μία ζωή που άλλοι θα ζήλευαν κι εσύ δεν κάνεις τον κόπο να εκτιμήσεις, δεν προσπαθείς να δεις καθαρά ότι ουσιαστικά θυμάσαι μόνο ένα 0,2 % των ημερών που έχεις ζήσει, κι έχεις κρατήσει μόνο τις πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές από αυτή τη ζωή, κι αναγκάζεσαι να αναρωτιέσαι αν υπάρχει νόημα,μα και να μην υπάρχει εσύ συνεχίζεις να ζεις, να ζεις με τον τρόπο που έχεις μάθει από το σύστημα, και πάνω από όλα να μην αναπτύσσεις πραγματικλα συναισθήματα, παραμόνο με τον τρόπο που μαθαίνεις είτε από τον περίγυρό σου, είτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης,και να κρατάς αυτές τις αναμνήσεις , να τις κάνεις παρόν σου και να καταλήγεις να ζήσεις μέσα στις λίγες στιγμές που ξέφυγες από το σύστημα.

Και τώρα πείτε μου, είναι ζωή αυτή?

Μάλλον όλοι πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να προχωράμε μπροστά.

p.s. i'm still yours, you know, and i'll be yours for a long time , i'm sure.

Eventhough i still can't make a decision .