λες και μου ψιθυρίζουν παιχνιδιάρικα οι πιθανότητες "μακάρι" ...*

Ναι όλα είναι εντάξει, καλέ. 

Μόνο που..να... λίγο το κρασί κι η ζάλη που επιφέρει...λίγο η ζέστη κι οι φωνές πολλών ατόμων, λίγο το μέρος που είναι τόσο υπέροχο, με τα ρεμπέτικα να παίζουν, συντροφεύοντας τις συζητήσεις...

Λίγο όλα αυτά, λίγο κι η σκέψη μου που ελευθερώνεται, λίγο κι εσύ δίπλα μου, η αίσθηση του να είσαι τόσο κοντά μου και να με προσφωνείς με το όνομά μου. Και κυρίως η άλλη αίσθηση...που γυρνάω κι αντικρίζω τη θάλασσα το βλέμμα σου, και νιώθω αγαλίαση να κυριεύει το είναι μου, καθώς χαμογελάς και, ω πως ταιριάζεις με το κόκκινο του κρασιού*

*and please, stop being so perfect*

και λίγο μαλλί της γριάς*

Τελευταία μέρα του χειμώνα, σωστά;

Κι εδώ κάποιος θα έλεγε ότι ο χειμώνας στην καρδιά παραμένει αιώνια ή τουλάχιστον για πολύ καιρό. Μα και να μείνει αιώνια ο χειμώνας στην καρδιά σου, η παγωνιά, δε σημαίνει ότι αυτό είναι κακό. Δεν είναι απαραίτητα κακό.

Γενικά ο χειμώνας δεν είναι κάτι τόσο κακό ακόμα κι αν λείπει σε όλους ο ήλιος της άνοιξης κι η ζέστη του καλοκαιριού, ή η μελαγχολία του φθινοπώρου.

Κι εμένα θα μου λείψει το είδωλό μου στο τζάμι του παραθύρου όταν είναι απόγευμα κι έξω έχει σκοτεινιάσει, θα μου λείψουν τα μάλλινα πουλόβερ που λίγο καιρό τώρα έχω αποχωριστεί κι ήδη αντικαταστήσει με ρούχα πολύ λεπτότερα.
Θα μου λείψει η αίσθηση του κρύου στο δέρμα μου, η ανατριχίλα αυτή που προκαλεί ο χειμώνας μόλις βγαίνω απ'το σπίτι κι αμέσως γυρίζω σπίτι για να πάρω το παλτό μου και μαζί μ'αυτό να μου φορτώσει και μία ομπρέλλα η μάνα μου, την οποία θα αφήσω στο κλιμακοστάσιο εν αγνοία της. Θα μου λείψει μυρωδιά της βροχής στο δρόμο κάτω απ'το σπίτι μου, κι η ησυχία που κυριαρχεί έξω μόλις πέσει ο ήλιος, η απουσία ανθρώπινων φωνών και κυρίως θορύβων.

Δε νομίζω ότι έχει σημασία να συνεχίσω την καταμέτρηση, εξάλλου όλα αυτά θα ξανάρθουν σε μερικούς μήνες. Αυτό που έχει σημασία είναι να φροντίσω(-ουμε) να περάσουμε καλά στο ενδιάμεσο διάστημα, με τον τρόπο που θεωρεί καλύτερο ο καθένας μας.

Καλά να περνάτε =)

 

Ελπίζω να μη μου λείψεις κι εσύ τώρα που θα φύγει αυτός ο υπέροχος χειμώνας*

Ασυναρτησίες ( ή Πάθος )

Πες μου ότι κάνω λάθος, μίσησέ με.

Θα ξέρω ότι με σκέφτεσαι, ότι έχω κυριεύσει τον κόσμο σου.

Το μίσος βγάζει πάθος και το πάθος οδηγεί στο ξέσπασμα.

Εκεί που επιτέλους βγάζεις από μέσα σου όσο θυμό έκρυβες απελπιστικά καλά.

Κι ο θυμός, τα νεύρα οδηγούν είτε στη Λύτρωση είτε στη Λύσσα, στη μανία γι ακόμα περισσότερες διαμάχες.

Κι η διαμάχη τι είναι? Έκφραση, υποστήριξη μιας θέσης με πάθος. 

πάθος. πάθος. πάθος.

Σαν κι αυτό που βγαίνει από τις σκέψεις σου, αυτές τις σκέψεις που κυρίευσα και που τώρα πια εγώ καθοδηγώ.

Μα μακάρι να ήξερα ότι με μισείς, να είμαι σίγουρη έστω και γι αυτό, να είμαι σίγουρη για κάτι που αφορά εσένα και μόνο εσένα.

Κι ίσως να κατέκλυσες εσύ το μυαλό μου άθελά σου.

Πάθος. πάθος. πάθος.


*

Απλή σκέψη του λέγοντος.

Και ξέρεις κάτι?

Ξύπνησα σήμερα και ήμουν καλά.

Ένιωθα εγώ.

Και τώρα πια που η μέρα έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος της είμαι σίγουρη ότι είμαι εγώ.

Νομίζω ότι το είδωλό μου μου χαμογελάει.

Περπάτησα μόνη μου χωρίς παλτό και κατάλαβα ότι δεν έκανε καθόλου κρύο. Ήταν απλά ο φόβος και η συνήθεια μέχρι τώρα.

Ένιωσα ότι η πόλη μου είναι ακόμα ζωντανή, ότι παρ'όλα τα γεγονότα και την πολιτική κατάσταση οι άνθρωποι ζουν, δεν πτοούνται ακόμα, περπατάνε και γελούν.

Γιατί να μη χαμογελάω κι εγώ λοιπόν όταν τους βλέπω. Είμαι πια σίγουρη ότι είμαι εγώ, ότι ίσως με βρήκα και είμαι καλά. 

Είχα καιρό να ξυπνήσω το πρωί και να μη νιώθω ότι νυστάζω, να έχω κοιμηθεί ελάχιστα και να νιώθω γεμάτη ενέργεια, να νιώθω τόσο καλά με τον εαυτό μου. Ίσως να λείπει (ναι λείπει) ένα μικρό κομματάκι  για να πω ότι θα είμαι τελείως χαρούμενη, αλλά μπορώ να είμαι ευτυχισμένη με ό,τι έχω, νομίζω.

Εντάξει νομίζω ότι με έπεισα πια.

 Επίσης αποφάσισα να σταματήσω να λέω τη φράση "δεν ξέρω" μόνο κακό μου κάνει τελικά.Ας είμαι λίγο πιο αποφασιστική επιτέλους!

μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ  

και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου,
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου 

 Καλό βράδυ =)

Κι η λογική που πήγε;

Πόσο σωστά μου φαίνονται τα λόγια αυτά, κι ιδιαίτερα στους καιρούς μας, μιας κι ο θάνατος δεν είναι ανάγκη να είναι βιολογικός. Για μένα κι ο ψυχικός αρκεί, κι ας λένε ότι η ψυχή ή το πνέυμα είναι αθάνατα. Εξάλλου τι χειρότερο από έναν θάνατο που να μην είναι καν πραγματικός? Ή μήπως αυτός ο θάνατος, της ψυχής, είν' ο πιο πραγματικός απ'όλους; Ίσως να μη μάθουμε ποτέ, μιας κι οι νεκροί δεν αποκρίνονται στις ερωτήσεις μας. Όμως εκείνοι οι νεκροί που είναι ακόμα ζωντανοί σύμφωνα με τις απαιτήσεις της κοινωνίας, εκείνοι οι νεκροί που οι καρδιές τους χτυπούν χωρίς να παράγουν συναίσθημα, δε μπορούν να μας πουν πώς είναι να πεθαίνεις; Όχι, αυτοί χάνουν τα λογικά 
τους, δεν ξέρουν για τι μιλούν. Ο εγκέφαλος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με την καρδιά που ακόμα κι η φαινομενική υπολειτουργία του ενός επηρεάζει αφάνταστα τι λειτουργία του άλλου...Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί οι ερωτευμένοι δε σκέφτονται, η "υπερλειτουργία" της καρδιάς απορροφά την ενέργεια που απαιτείται για την πραγματοποίηση και των παραμικρών απλούστατων λογικών συνειρμών...Και μετά αναρωτιέμαι, κι οι δικοί μου συνειρμοί είναι λογικοί δηλαδή ;

Νομίζω ότι με συμφέρει να πιστεύω πως είναι, όσο κι αν θέλω να διαφωνήσω με τον εαυτό μου.

Καλό βράδυ :)

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΩΣ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΟΥ

Συναντώ τόσο συχνά τοπία που θα ήθελα να φωτογραφίσω, αλλά όχι έτσι σκέτα.

Θα'θελα να υπάρχουν ίχνη ζωής μέσα στις εικόνες, το απροσδιόριστο ή το σκέτο καταντά μελαγχολικό, σε βάζει σε σκέψεις και τότε ξεκινάς να πιστεύεις ότι καλύτερα να μην είχες ξεκινήσει να αναρωτιέσαι. Να τα πίστευες όλα όπως είναι χωρίς να ψάχνεις το πώς ή το γιατί. Εξ'άλλου για να είναι κάπως έτσι η κατάσταση όλο και κάποιο λόγο θα έχει. Θα ήθελα να μη μπορώ να τα απορρίπτω όλα, να μην ψάχνω για το ανεξήγητο γιατί με κουράζει, γιατί καταλήγω να ανησυχώ χωρίς αυτές να είναι οι δικές μου ανησυχίες αλλά να γίνονται...Κι ίσως να μην είναι πάντα καλοδεχούμενες είναι η αλήθεια. Θα ήθελα να μπορώ να είμαι εγώ, αλλά ένα ξέγνοιαστο κομμάτι του εγώ μου, που να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του, να μην το νοιάζουν οι συνέπειες και να μην ψάχνει αιτίες κι όταν δε βρίσκει πάντα να λέει ότι φταίνε οι συγκυρίες.

Δε θέλω να ξεχάσω, θέλω να πάψω να σκέφτομαι.

Θα κλείσω με ένα ρητό του Πλάτωνα "Το πιο ευχάριστο άκουσμα είναι η αλήθεια" και θα προσθέσω ότι ακόμα κι αν δεν είναι ευχάριστο ως άκουσμα έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα στη ζωή μας παρ'ότι ένα καλοφροντισμένο ψέμα, όσο κι αν δε θέλουμε να το αποδεκτούμε.

Καλό μήνα σε όλους  =)