Απλή σκέψη του λέγοντος.

Και ξέρεις κάτι?

Ξύπνησα σήμερα και ήμουν καλά.

Ένιωθα εγώ.

Και τώρα πια που η μέρα έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος της είμαι σίγουρη ότι είμαι εγώ.

Νομίζω ότι το είδωλό μου μου χαμογελάει.

Περπάτησα μόνη μου χωρίς παλτό και κατάλαβα ότι δεν έκανε καθόλου κρύο. Ήταν απλά ο φόβος και η συνήθεια μέχρι τώρα.

Ένιωσα ότι η πόλη μου είναι ακόμα ζωντανή, ότι παρ'όλα τα γεγονότα και την πολιτική κατάσταση οι άνθρωποι ζουν, δεν πτοούνται ακόμα, περπατάνε και γελούν.

Γιατί να μη χαμογελάω κι εγώ λοιπόν όταν τους βλέπω. Είμαι πια σίγουρη ότι είμαι εγώ, ότι ίσως με βρήκα και είμαι καλά. 

Είχα καιρό να ξυπνήσω το πρωί και να μη νιώθω ότι νυστάζω, να έχω κοιμηθεί ελάχιστα και να νιώθω γεμάτη ενέργεια, να νιώθω τόσο καλά με τον εαυτό μου. Ίσως να λείπει (ναι λείπει) ένα μικρό κομματάκι  για να πω ότι θα είμαι τελείως χαρούμενη, αλλά μπορώ να είμαι ευτυχισμένη με ό,τι έχω, νομίζω.

Εντάξει νομίζω ότι με έπεισα πια.

 Επίσης αποφάσισα να σταματήσω να λέω τη φράση "δεν ξέρω" μόνο κακό μου κάνει τελικά.Ας είμαι λίγο πιο αποφασιστική επιτέλους!

μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ  

και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου,
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου 

 Καλό βράδυ =)