Κι η λογική που πήγε;

Πόσο σωστά μου φαίνονται τα λόγια αυτά, κι ιδιαίτερα στους καιρούς μας, μιας κι ο θάνατος δεν είναι ανάγκη να είναι βιολογικός. Για μένα κι ο ψυχικός αρκεί, κι ας λένε ότι η ψυχή ή το πνέυμα είναι αθάνατα. Εξάλλου τι χειρότερο από έναν θάνατο που να μην είναι καν πραγματικός? Ή μήπως αυτός ο θάνατος, της ψυχής, είν' ο πιο πραγματικός απ'όλους; Ίσως να μη μάθουμε ποτέ, μιας κι οι νεκροί δεν αποκρίνονται στις ερωτήσεις μας. Όμως εκείνοι οι νεκροί που είναι ακόμα ζωντανοί σύμφωνα με τις απαιτήσεις της κοινωνίας, εκείνοι οι νεκροί που οι καρδιές τους χτυπούν χωρίς να παράγουν συναίσθημα, δε μπορούν να μας πουν πώς είναι να πεθαίνεις; Όχι, αυτοί χάνουν τα λογικά 
τους, δεν ξέρουν για τι μιλούν. Ο εγκέφαλος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με την καρδιά που ακόμα κι η φαινομενική υπολειτουργία του ενός επηρεάζει αφάνταστα τι λειτουργία του άλλου...Ίσως αυτό να εξηγεί γιατί οι ερωτευμένοι δε σκέφτονται, η "υπερλειτουργία" της καρδιάς απορροφά την ενέργεια που απαιτείται για την πραγματοποίηση και των παραμικρών απλούστατων λογικών συνειρμών...Και μετά αναρωτιέμαι, κι οι δικοί μου συνειρμοί είναι λογικοί δηλαδή ;

Νομίζω ότι με συμφέρει να πιστεύω πως είναι, όσο κι αν θέλω να διαφωνήσω με τον εαυτό μου.

Καλό βράδυ :)