bike's basket.

Καταμεσήμερο, ήχος λαστίχων που τρίζουν στην άσφαλτο, απότομο φρενάρισμα. Το σημείο που λες "δε γίνεται να συμβεί σε εμένα, θα σταματήσει, να τώρα" και βλέπεις τα μέτρα μεταξύ σας να μειώνονται,να καταπίνονται σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο ήχος να δυναμώνει αλλά εσύ να μην ακούς αυτό, να μην ακούς τίποτα παραμόνο τον ήχο της καρδιάς σου. Προσπαθείς να πας πίσω αλλά δεν προλαβαίνεις, είναι αναπόφευκτο. Τελικά ξεφεύγεις αλλά δε μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι τι θα είχε συμβεί αν είχες αργήσει ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Μονάχα ένα κλάσμα.

Η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη, πράγματι κρέμεται από μια κλωστίτσα. 

Τι θα γίνει όταν εσύ δε θα είσαι εδώ ή όταν κάποιο κοντινό σου πρόσωπο δεν είναι εδώ;

Αν φύγεις και δεν προλάβεις να πεις όσα ένιωθες για κάποιον, να ευχαριστήσεις κάποιον ή να τηρήσεις μια υπόσχεση; Αν φύγει κάποιο κοντινό σου πρόσωπο σε περίοδο που δεν τα πηγαίνατε καλά, είχατε χαθεί ή και πάλι δεν του είχες πει όλα όσα θα ήθελες; 

Δε γίνεται να ξέρεις από πριν πώς θα αντιδράσεις στο θάνατο, όμως είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψεις και να το συνειδητοποιήσεις στην αρχή, θα γίνει μετά από καιρό εμφανής η απουσία. Και μετά θα έρθει η συνήθεια για να καλύψει θεωρητικά το κενό, αλλά θα το μεγενθύνει απεριόριστα στην πραγματικότητα. Τουλάχιστον υπάρχουν οι αναμνήσεις, αλλά κι αυτές τι είναι; Ιδέες μόνο. Θυμάσαι μια όμορφη μέρα ή μια φορά που πληγώθηκες, τα λόγια κάπου που σου έκαναν εντύπωση, ένα πρόσωπο πολύ ιδιαίτερο ή μόνο τις λεπτομέρειες μιας κατάστασης. Δεν τα θυμάσαι όμως όλα αυτά μαζί, δε θυμάσαι αυτούσια τα γεγονότα, κάτι όμως που είναι καλό μιας και σε αντίθετη περίπτωση θα καταλήγαμε να ζούμε στο παρελθόν, να ανησυχούμε περισσότερο για το τότε αντί να μας νοιάζει το τώρα ή το μετά.

I don’t wanna hear you say it* 

Καλό Σαββατοκύριακο!