Βεγγαλικά

Από ένα δωμάτιο φαινομενικά άδειο- μόνο μια πολυθρόνα υπήρχε μ'ένα λευκό σεντόνι ζαρωμένο πάνω της- ακουγόταν μουσική. Μπήκα στο δωμάτιο και τον βρήκα εκεί, να κάθεται και να κρατά το ξέχειλο σταχτοδοχείο. 

Μου ζήτησε τσιγάρο κι εγώ κάθισα δίπλα του.

Μου είπε να φύγω, μα τον αγκάλιασα.

Κοιτούσε το κενό κι εγώ κοιτούσα τα μάτια του.

-Εσύ τα κάπνισες όλα αυτά; Ρώτησα.

-Αφού ξέρεις ότι δεν καπνίζω. Μάζευα γόπες απ'το δρόμο.

-Γιατί να το κάνεις αυτό;

-Τα πεταμένα τσιγάρα είναι βάσανα που έχουν ξεφορτωθεί διαφορετικοί άνθρωποι. Το καθένα κουβαλάει μια διαφορετική ιστορία βιασύνης, πόνου, δακρύων, συνήθειας. Κάποια είναι δαγκωμένα στην άκρη, άλλα λερωμένα με κραγιόν, άλλα πατημένα δίχως έλεος, λιωμένα. Κάποια είναι στριφτά, τυλιγμένα απρόσεχτα κι άλλα από πακέτα, ακριβά.

-Τότε γιατί δε ζεις τη δική σου ιστορία αλλά ψάχνεις αυτές των άλλων ανθρώπων;

-Κάποιες από αυτές ίσως μπλέκονται με τη δική μου.

-Μπλέκονταν στο παρελθόν, μάλλον. Γιατί τώρα έχεις παραιτηθεί, δεν προσπαθείς να συνυφάνεις τη δική σου ιστορία με αυτήν κανενός.

-Απογοήτευση ή απλά δεν έχω όρεξη, τώρα.

-Μα μην περιμένεις να σου έρθει έτσι ξαφνικά η όρεξη, αν μένεις άπραγος.

Με έσφιξε πάνω του, η μυρωδιά του με ζάλιζε. 

Πήρα το σταχτοδοχείο από τα χέρια του, κι αυτός πείραζε τα μαλλιά μου.

Βεγγαλικά ακούγονταν να πέφτουν έξω, κάπου κοντά. 

Φαίνονταν από το μεγάλο παράθυρο απέναντι από την πολυθρόνα. 

Γύριζε το βλέμμα του πότε σ'αυτά, πότε σ'εμένα και πότε στο σταχτοδοχείο.

Με έσπρωξε για να σηκωθώ, κι ύστερα σηκώθηκε κι αυτός. Άνοιξε το παράθυρο του έκτου ορόφου και σκόρπισε στάχτες και γόπες στο δρόμο.

-Πράγματι, χρειάζεται να συνεχίσω τη δική μου ιστορία, κοριτσάκι. Προς το παρόν λέω να συνεχίσω τη συνύφανση με τη δική σου, τι λες; Είπε κλείνοντας το μάτι αρχικά και στη συνέχεια κλείνοντας εμένα στην αγκαλιά του.