Αθήνα, ένα βροχερό σαββατοκύριακο του Νοέμβρη, 2014

Αθήνα, ένα βροχερό σαββατοκύριακο του Νοέμβρη, 2014.

Άκουγα τους γνώριμους στίχους του welcome tone, της... "It's my life" των Bon Jovi και σκεφτόμουν ότι 4 χρόνια περίπου έχει παραμείνει ίδιος ο ήχος που με κάνει να νευριάζω μαζί της όταν δε σηκώνει το τηλέφωνο, όταν επιτέλους αποφάσισε να απαντήσει.

-Έλα Μάρσυ, είμαι με την Ηλέκτρα και περιμένουμε τα κορίτσια και το Γιάννη στο σταθμό. Φτάνουν με το τρένο σε ένα τέταρτο περίπου. Κατά τις δώδεκα θα περάσουμε απ'το σπίτι σου, μαζί και με την Καλλιόπη, να πάμε για κανένα ποτό σ'αυτό το ωραίο μαγαζί με τη τζαζ που ανακαλύψαμε πριν καμιά βδομάδα! Όλα έτοιμα για την έκπληξη;

- Ωραία, θα ενημερώσω και τα παιδιά. Τώρα είναι εδώ ο Ορέστης κι ο Νίκος αλλά δε νομίζω να έρθουν μαζί μας το βράδυ, αν και με βοήθησαν να φτιάξουμε την τούρτα και το σπίτι για να είναι έτοιμα για την έκπληξη όταν φτάσει η Ηλέκτρα και πριν βγούμε.

-Όλα ρολόι, λοιπόν. Μίλα με το Μπιλλ και το Γιάννη-ισχύει η συνεννόησή μας. Φιλιά!

 Κι ο ήχος τουτ τουτ, της γραμμής που κλείνει. Χαμογελάω αυθόρμητα.

- Μαρμαρ εμείς λέμε να πηγαίνουμε μιας και θα περάσουν η Λίλυ και τα κορίτσια για ταινία απ'το σπίτι και πρέπει να συγυρίσουμε λίγο, μην είναι σαν βομβαρδισμένο. 

-Ευχαριστώ για τη βοήθεια παιδιά, αν θέλετε περάστε το βράδυ, ίσα να πείτε χρόνια πολλά στην Ηλέκτρα.

Τους αγκαλιάζω πριν φύγουν για το απέναντι διαμέρισμα, κλείνω την πόρτα πίσω τους και δυναμώνω τη μουσική . Αποκοιμιέμαι στον καναπέ αγκαλιά με το βιβλίο μου, χωρίς να το καταλάβω, κούραση ημερών. Μου φάνηκε ότι ήταν δύο δευτερόλεπτα μετά όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Ξύπνησα πανικόβλητη. Εντεκάμισι έδειχνε το ρολόι, και δεν είχα κάνει καν μπάνιο! Άνοιξα στο Μπιλλ και το Γιάννη και τους έδειχνα βιαστικά τι πρέπει να ετοιμάσουν ακόμα. Έτρεχα να κάνω μπάνιο και να ετοιμαστώ φωνάζοντας οδηγίες ... "Πάρτε τη Σοφία τηλέφωνο και πείτε της να προσπαθήσει να αργήσει λίγο!".

-Ψιτ, όλα βρίσκονται υπό έλεγχο, χαλάρωσε λίγο.

Δώδεκα ακριβώς. Ο ήχος των τακουνιών μου τους κάνει να γυρίσουν καθώς βγαίνω απ'το δωμάτιο και συνειδητοποιώ ότι τα πάντα είναι τέλεια. Ο Γιάννης γελάει βλέποντας τα τακούνια, θυμόμαστε μια συζήτηση πανω στο θέμα, δύομισι χρόνια πριν. 

Το θυροτηλέφωνο χτυπάει, και στην οθόνη φαίνονται έξι χαμόγελα να ξεχωρίζουν στο σκοτάδι. Πατάω το κουμπί για να ανοίξει η είσοδος.

Είμαι χαρούμενη.