Απολογισμός.

Λίγο νωρίς δεν είναι για να βλέπεις φωτογραφίες ενός καλοκαιριού που ακόμα δεν έφτασε στο τέλος του; Μα έφτασε, δυστυχώς, έφτασε. Κι ήταν τόσο διαφορετικό απ'τα προηγούμενα, με τον τρόπο του. Κι ήταν γεμάτο, οργανωμένο μα κι αυθόρμητο, σε σωστή αναλογία. Αλλά και πάλι κάτι λείπει, πάντα δε θα λείπει κάτι ; Χάνεις τον καιρό σου. Περνάει τόσο γρήγορα ο χρόνος όταν περνάς όμορφα που δεν το καταλαβαίνεις και μετά καταλήγεις με αυτό το συναίσθημα, λες και δεν πρόκειται να υπάρξει η πληρότητα, πάντα κάτι θα σου χαλάει τη διάθεση. Θα μπορούσα να γράψω εδώ σκόρπιες φράσεις, να περιγράψω εικόνες-σταθμούς αυτού που τέλειωσε, όμως δεν ωφελεί. Πάντα στο τέλος υπάρχουν νικητές και χαμένοι ή έστω ζημειωμένοι. Κι εμείς τι είμαστε; Μα δεν έφτασε ακόμα το τέλος. Τώρα καταλαβαίνω απόλυτα αυτή τη φράση, το τέλος μιας εποχής - η αυγή μιας νέας. Αλλαγές, αλλαγές, αλλαγές, ήθελαν το χρόνο τους να συντελεστούν, τις αντιλαμβανόμαστε τώρα μόνο αν και βρίσκονται σε εξέλιξη εδώ και καιρό, μα τ'αποτελέσματά τους δεν είναι ακόμα ορατά, ίσως να μην είναι και ποτέ ορατά αλλά να μπορέσουμε μόνο να τα νιώσουμε. Μεταβατικό καλοκαίρι. Μπορεί να μην είναι εύηχη φράση, όμως ήταν σίγουρα όμορφο το περιεχόμενό της, με μια δική του μοναδική ομορφιά, που όμως δεν παύει να σου αφήνει αυτή τη γλυκόπικρη μελαγχολία, αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα νοσταλγίας κι ανυπομονησίας να περάσει γρήγορα ο καιρός αλλά και να σταματήσει εδώ ο χρόνος.

*

Κάποια άτομα είναι τόσο κλειστά από τη φύση τους. Αλλά όταν ανοίξουν την πόρτα ή έστω και μια χαραμάδα, ίσως θαμπωθείς από το φως που θ'αντικρίσεις. Θα βρεθείς σ'ένα θυσαυροφυλάκιο καλά προστατευμένο και οχυρωμένο.Και τότε εσύ θα αποφασίσεις αν θα περάσεις τη μισάνοιχτη πόρτα ή αν θα σε φοβίσει η λάμψη και το φως. Θέλει όμως προσπάθεια για να ανοίξει η πόρτα. Θα πρέπει να περάσεις εμπόδια διαποτισμένα από εμπειρίες επίπονες, δισταγμούς, ανασφάλειες, κυνισμούς και υπεκφυγές. Ενώ άλλα άτομα, πιο ανοιχτά, που δε διστάζουν να εμπιστευτούν, να ανοιχτούν, να πληγωθούν, αυτά τα άτομα που είναι φωτεινά πάντα, δε σου προκαλούν αυτή την ξαφνική χαρά της ανακάλυψης, ίσα ίσα που συνηθίζεις το φως που εκπέμπουν χωρίς να το συνειδητοποιείς παραμόνο τη στιγμή που το φως θα σβήσει, είτε επιλεκτικά είτε λόγω συνθηκών. Άραγε η δική μου απουσία θα κάνει αίσθηση, θα σε κάνει να νιώσεις κάτι, οτιδήποτε..αναρωτιέσαι.

close your eyes rewind,
I know just what you're thinking
close your eyes and think of me ...
why do we never know enough of happy ends?
why do they never show?
all the times that we have been so good and caring
how many times we'll never know...

*Ασφάλεια, αυτό νιώθω σε κάποιες αγκαλιές, γι αυτό και κάνω ιδιαίτερη μνεία σ'αυτές, κατάλαβες αγαπητή γάτα;