And of an era

Και να'μαστε πάλι οι δυο μας, σε μια εύθραυστη κατάσταση. Μια απ'τις πολλές, μια απ'αυτές που πιστεύουμε ότι ποτέ δε θα διορθωθούν, ποτέ δε θα είναι όπως πριν. Κι όμως πάντα υπάρχουν οι προυποθέσεις να είναι καλύτερα από πριν. Απλά νομίζω ότι κατρακυλάω ξανά. Ανακαλύπτω μειονεκτήματα που είχα περιορίσει στο ελάχιστο, ή έτσι μου λένε. "Σταμάτα να παρεξηγείς τόσο εύκολα", ναι σωστά, όταν αντικρίζεις μια σκηνή που δεν περίμενες και δε φανταζόσουν ποτέ εσύ φταις που την είδες. Εξάλλου αν δεν την είχες δει, ποιος σου λέει ότι θα μάθαινες κι όλας γι αυτή; "Τι έγινε νευρίασες που δε σου το είπαμε;" Όχι ρε, αφού δε νευριάζω, πια. Ή μάλλον "νευριάζω" κάθε τρεις και λίγο, αλλά με μέγιστη διάρκεια εκατόν είκοσι δευτερόλεπτα. Απλά είναι εκείνη η απογοήτευση που νιώθεις, απ'τους γύρω σου αρχικά, κι έπειτα ανακαλύπτεις πως ο μόνος που φταίει είσαι εσύ, πως ο μόνος που δεν είναι αρκετός είσαι εσύ. Κάθε πέτρα που σηκώνεις είναι και μια νέα ανακάλυψη, απ'αυτές που σου αφήνουν πληγές ανεξίτηλες, από εκείνες που δε φαίνονται, που χαράζονται στην ψυχή σου με μελάνι διάφανο, με η κάθε χαρακιά πονάει. Κι εσύ συνεχίζεις να ανασηκώνεις πέτρες, από χαλίκια μέχρι βράχους, ακόμα κι όταν δεν έχεις τη δύναμη στο τέλος τα καταφέρνεις. Σε κάθε πέτρα που σηκώνεις ανακαλύπτεις κάτι που σε αλλάζει, σε σημαδεύει, σε πονάει. Όμως οι πέτρες δε λένε να τελειώσουν κι εσύ δε μπορείς να ηρεμήσεις αν δεν τις σηκώσεις όλες. Και στο τέλος τι θα γίνει; Στο τέλος θα χαθούν οι πέτρες, και το όποιο ενδιαφέρον υπήρξε στη ζωή σου μέχρι τώρα. Θα μείνεις μόνη κοριτσάκι, μα πάντα μόνη δεν ήσουν έτσι κι αλλιώς;