Μέσα από σένα

Προσπαθώ πάνω από έξι φορές μα ο αναπτήρας δεν ανάβει. Γυρνάω τη ροδέλα, απότομα. Μαυρίζει το δέρμα στον αντίχειρά μου μα η πολυπόθητη φλόγα δε λέει να εμφανιστεί.Τον παρατάω στην κουπαστή της σκάλας του μετρό και τον παρακολουθώ να ακολουθεί την κυλιόμενη λωρίδα. Χτυπάει τον αγκώνα ενός νεαρού. Φεύγω, εξαφανίζομαι.

Ο αναπτήρας χτύπησε ξαφνικά το χέρι μου, γύρισα να δω, μα όποιος τον άφησε είχε φύγει ή δεν έμοιαζε να νοιάζεται. Τον έβαλα στην τσέπη μου ασυναίσθητα. Δεν κάπνιζα ή τουλάχιστον δε θεωρούσα τον εαυτό μου καπνιστή όσο κι αν σε κάποιες περιπτώσεις ένιωθα εκείνη την όρεξη να ανάψω τσιγάρο. Βγαίνοντας από το σταθμό του μετρό εκείνο το απόγευμα με περίμενε η τότε κοπέλα μου στη στάση για να μου ζητήσει "χρόνο". Μαλακίες ρε, είχε βρει έναν τύπο εκεί πέρα και δεν είχε καν τα κότσια να είναι ειλικρινής. Μου είχε γαμήσει την ψυχολογία. Εκείνο το απόγευμα σηματοδότησε την περίοδο που ξεκίνησα να καπνίζω, και πάλι όχι φανατικά. Δε μου το επέτρεπε ο αναπτήρας, ήθελε πολλή δύναμη και συνήθως μέχρι να ανάψω το τσιγάρο μου είχε φύγει η όρεξη. Σε μια τέτοια γαμημένη φάση πάνω ο αναπτήρας μου έδωσε τόσο στα νεύρα που τον παράτησα στο παγκάκι στο Σύνταγμα κι έφυγα.

Κάθισα στο παγκάκι ζαλισμένη, έτοιμη να λιποθυμίσω από τη ζέστη της αποπνικτική Αθήνας. Κι εκεί με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη! Ο αναπτήρας που μες στα νεύρα μου είχα πετάξει στο μετρό εκείνη τη μέρα που με απέλυσαν απ' τη διαφημιστική. Η Αθήνα δεν παλεύεται πραγματικά μέρες σαν κι αυτές. Έτσι αποφάσισα να κάνω μια τρέλα κι εγώ, εκεί στα εικοσιπέντε μου πια, λες κι ήμουν καμιά κοπελίτσα που μόλις τέλειωσε το σχολείο κι έψαχνε την ελευθερία της. Μα κι εγώ έτσι ήμουν, την ελευθερία μου έψαχνα, απλά δεν το ήξερα ακόμα.

Ξαναβρήκα τον αναπτήρα ξεχασμένο ανάμεσα στα καθίσματα του κτελ μόλις κι οι τελευταίοι επιβάτες αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη κουρασμένοι απ'το εξάωρο ταξίδι. Μου άρεσε να μένω τελευταίος, να κόβω βόλτες στο άδειο τραίνο πριν με κατεβάσει το προσωπικό. Ο αναπτήρας ήταν πανομοιότυπος με εκείνον που είχα βρει στο σταθμό του μετρό τη μέρα που με παράτησε η Έλενα τέσσερα χρόνια πριν. Τώρα πια σπούδαζα εδώ, ζούσα εδώ, μα πηγαινοερχόμουν τακτικά στην Αθήνα ίσα να παίρνω τάπερ με φαγητό απ'τη μάνα μου. Ο αναπτήρας εκείνος ήταν που με έκανε να αρχίσω το κάπνισμα τότε στα δεκαεφτά μου...Και δεν είχε και τίποτα ιδιαίτερο να φανταστείς, μόνο ημερομηνίες σκαλισμένες πάνω του. Κάθε φορά που με ξανάβρισκε είχε και μια καινούρια και κάθε φορά που νευρίαζα μαζί του, πριν τον ξεφορτωθώ χάραζα κι εγώ μια. Μα σήμερα όλες οι ημερομηνίες είχαν καλυφτεί από μια φράση μοναχά "Μην ψάχνεις αυτό που κάποτε θα έρθει σε εσένα, ζήσε εκείνο το διάστημα ελευθερίας πριν σε ξαναβρεί". Όχι ρε πούστη μου, τώρα δεν έχει χώρο για άλλες ημερομηνίες, σκέφτηκα νευριασμένος και παράτησα τον αναπτήρα πίσω στο κάθισμα μια για πάντα..
 

 No one ever feels like I feel you
Oh, no one understands the way you do