Διάφανες διαφωνίες

- Θα βρέξει.
- Δεν νομίζω, δεν έχει καν σύννεφα.
-Ξεχνάς ότι είμαστε σε διαφορετικά μέρη; Διαφορετικές πόλεις, και μάλιστα πόλεις που απέχουν αρκετά μεταξύ τους!
Μα αυτό είναι το θέμα, σκέφτηκε. Ότι οι άνθρωποι αναγκαστικά χωρίζονται, τραβούν διαφορετικούς δρόμους. Φεύγουν για να προσαρμοστούν αλλού, να γνωρίσουν άλλα άτομα κι άλλα μέρη, κι έτσι πρέπει, γιατί αυτό είναι η ζωή, το ταξίδι. Γέμισε ένα μικρό βαζάκι με νερό και σκεφτόταν τι χρώμα να το βάψει. Τελικά το άφησε έτσι όπως ήταν, διάφανο, διαυγές, διφορούμενο. Απ'τη μια ξεκάθαρο, χωρίς μυστήρια. Απ'την άλλη το διάφανο αποτελούσε από μόνο του ένα μυστήριο. Έτσι είναι όλα τα νοήματα στη ζωή, σαν του χρησμούς της Πυθίας, διφορούμενα. Εμείς επιλέγουμε πως θα τα εκλάβουμε, εμείς επιλέγουμε πως, γιατί κι υπό ποιες συνθήκες θα τα αποκρυπτογραφήσουμε. Εμείς επιλέγουμε τι θα πιστέψουμε. Κι έτσι ξέρουμε ότι κρατάμε τη ζωή μας στα χέρια μας, νομίζουμε...Την ελέγχουμε, νομίζουμε. Δεν υπάρχει τύχη, ή πεπρωμένο για εμάς, αυτές είναι έννοιες αόριστες, εμείς πραγματοποιούμε τις επιλογές μας, νομίζουμε. Κι έτσι είναι. Απλά υπάρχει ένας αστάθμητος παράγοντας, τα συναισθήματά μας. Κι είμαστε τόσο κυκλοθυμικοί. Τη μια χανόμαστε στη μελαγχολία μας, την άλλη στα νεύρα μας, κι ίσως κάπου κάπου στη χαρά μας, μέχρι να ξαναβρεθούμε μόνοι μας μπροστά στο διάφανο αυτό βαζάκι της ζωής, να το κοιτάμαι γονατιστοί και ν'αναρωτιόμαστε τι χρώμα να του ρίξουμε μέσα. Μέχρι που κάποια στιγμή το λεπτό κρύσταλλο θα σπάσει και το υγρό θα γίνει ένα με το δάπεδο, και διαφανές καθώς θα -γιατί ποτέ δεν προκλαβαίνουμε τελικά να το χρωματίσουμε- είναι θα το χάσουμε μια για πάντα. Θα εξαφανιστεί αφήνοντας ίχνη ανύπαρκτα, ίχνη άυλα, ίχνη που μόνο εμείς αντιλαμβανόμαστε, γιατί θυμόμαστε το βαζάκι. Θα μιλάμε σε όλους γι αυτό, θα λέμε "Ξέρεις, όταν ήμουν μαθήτρια" , "Όταν ήμουν φοιτητής", "Όταν πήρα ένα τυχαίο λεωφορείο..","Όταν έγραψα ένα βιβλίο...","Όταν φίλησα την τάδε..","Όταν γέννησα το γιο μου" περιγράφοντας τόσο λεπτομερώς τη σύσταση του διάφανου υγρού. Θα θυμόμαστε τη γεύση, την οσμή, την αίσθηση του κάθε υλικού, μα ποτέ δε θα'μαστε σε θέση να το φτιάξουμε εμείς. Ούτε βέβαια να το μαζέψουμε, γιατί το βαζάκι θα'χει σπάσει, και τα υγρά δεν έχουν καθορισμένο σχήμα, παίρνουν το σχήμα του δοχείου που τους διατίθεται. Θα διασκορπιστεί, λοιπόν, το διάφανο εκείνο υγρό, παντού γύρω μας, κι εμείς θα το ψάχνουμε στα τυφλά. Όμως δε θα το βρούμε ποτέ, γιατί πάντα ψάχνουμε με τα μάτια και ποτέ με την καρδιά.

-Πρέπει να βγω.
-Κι εγώ, έχω διάβασμα.
-Γεια.
-Τα λέμε.
Κάποτε, κάπου, κάπως, με κάποιους ή χωρίς. Απλά, να, θα 'θελα να ξέρω ότι δεν προσπαθώ μόνο εγώ γι αυτό.


Υ.Γ. Θα πάω θα πάω θα πάω θα πάω. Ζήλεια!

Υ.Γ.2. Έχε το νου σου να παραλάβεις ένα φάκελο αύριο-μεθαύριο.

Καλό απόγευμα :)