Επιστροφή

Δε μπορώ να δω καθαρά
Σκόνη και κομματάκια από χαρτόνι οντουλέ
Κυματιστό σημαίνει οντουλέ θαρρώ -ίσως να κάνω και λάθος, όπως σχεδόν πάντα-
Σαν τα κυματάκια στις δικές μου θάλασσες
Αυτές που με ταξιδεύουν για ώρες 
Χωρίς ποτέ να με κουράζουν..
Μου δίνουν τις καλύτερες μνήμες
χωρίς τίποτα να ζητούν από μένα,
γιατί αυτό που πραγματικά θέλουν, το παίρνουν έτσι κι αλλιώς..
Με κάνουν κτήμα τους.
Κι όταν τις χάσω
τις αποζητώ μαζί με τ'οξυγόνο.
Ακόμα κι οι φουρτούνες τους -που δεν είναι καθόλου σπάνιες-
εμένα πιο πολύ με τραβάνε, να χαθώ μέσα τους και να παλέψω μαζί τους
παρά μ'αποδιώχνουν.
Και τελικά εγώ γι αυτές πασχίζω 
κι έτσι αργά, μεθοδικά, γινόμαστε ένα
κι εγώ δεν ξεχωρίζω πια απ'τη φουρτούνα ή τη μπονάτσα τους,
καθώς πνίγηκα εντός τους.

Γυάλινος Πύργος

Εδώ, κλεισμένη στην προσωπική μου φυλακή παρατηρώ τις διαφορές μεταξύ υποθετικών και πραγματικών καταστάσεων. Και στις δυο περιπτώσεις βρίσκομαι στο ίδιο μέρος, στο ίδιο υπέροχο μίνιμαλ, λιτό, ακριβό και εξαιρετικό σπίτι. Μήνες πριν φανταζόμουν την εν λόγω σκηνή.
 Με φανταζόμουν χαρούμενη. Να γράφω κι εσύ να μαγειρεύεις, να γυρνάς να με κοιτάξεις και να χαμογελάς. Ύστερα να έρχεσαι σε μενα, να με φιλάς εδώ στον καναπέ και να μου δαγκώνεις τη μύτη-εγώ να το παίζω νευριασμένη αλλά κατά βάθος να χαίρομαι τόσο που σε έχω.
Και τώρα χαίρομαι που σε έχω, αλλά δε χαίρομαι για καμία άλλη κατάσταση. Βλέπω τη μιζέρια να κατακλύζει τη ζωή μου, τη βαρεμάρα να φουσκώνει και να μετατρέπει το υπέροχο σπίτι σου στην προσωπική φυλακή μου. Για όλα φταίει το ΕΜΠ που αργεί να ανοίξει, οι περσινές διαρκείς απεργίες που δε με αφήνουν να χαρώ (υποθετω) τη σχολή που ελπίζω ότι θα γεμίσει τον κενό χωροχρόνο μου. Κι είναι τόσο πολύτιμες αυτές οι στιγμές μαζί σου, που τις εκμεταλεύομαι στο έπακρο...Γράφω σχετικά με εσένα, ελπίζω να έρθεις να με αγκαλιάσεις και να μου πεις να πάμε βόλτα, να αρνηθώ αρχικά, να επιμείνεις και να δεις πόσο το θέλω τελικά. Και είναι τόσο πολύτιμες αυτές οι στιγμές μαζί σου, που κοιμάσαι ενώ μελαγχολώ και δε θέλεις να δεις την πραγματικότητα, ότι πάλι με αφήνεις μόλις τα πραγματα λίγο δυσκολέψουν....

Αποχωρισμός από ένα πάντα.

"Είστε σίγουροι ότι θέλετε να οριστικοποιήσετε το μηχανογραφικό σας;" ..Αποδοχή...Εκτύπωση...
>Επιλογή ένα, αρχιτεκτόνων μηχανικών ΕΜΠ

-Ναι το οριστικοποίησα...Αθήνα έβαλα πρώτη επιλογή και λογικά περνάω..Ναι, οι γονείς και οι λοιποί συγγενείς και φίλοι πιέζουν πολύ, θεωρούν πως είναι καλύτερα..είναι και λιγότερα τα έξοδα λένε, και μεγάλη η Αθήνα με συναυλίες και εκθέσεις κι από όλα αυτά που μ'αρέσουν λένε...
-Ξέρεις ότι θα είναι δύσκολο
-Ναι κι άλλη χρονιά από απόσταση ή όσο καιρό κρατήσει τέλος πάντων...γενικά μας διαλύει η απόσταση...
-Και οι σχολές και των δύο είναι δύσκολες δε θα έχουμε χρόνο για πηγαινε-έλα...εργασίες,διάβασμα...που καιρός για σχέσεις μακρινές τώρα.
-Δηλαδή δεν πιστεύεις σ'εμάς;
-Θα είναι δύσκολο
-Έχουμε καταφέρει και πιο δύσκολα..πιστέυεις ; Σε παρακαλώ πες μου ότι πιστεύεις, ότι μ'αγαπάς, ότι θα κάνεις τα πάντα για να είμαστε μαζί, ότι με θέλεις μαζί σου και θα έρχεσαι να με βλέπεις πολύ συχνά και θα'ρχομαι κι εγώ...
-Δεν ξέρω, αλήθεια, δεν ξέρω..

Δάκρυα που κανείς δεν έτρεξε να σκουπίσει, πόσο μάλλον να προλάβει πριν κυλήσουν
Φωνές ραγισμένες και κενό, μεγάλο κενό
Ανασφάλειες, φόβοι και ζήλειες
Ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, όλο μου το σώμα να φωνάζει, να με ρωτάει πώς μπορώ να είμαι με κάποιον μη ερωτευμένο, με κάποιον που δεν...δε με θέλει όσο θα 'θελα κι όσο τον λατρεύω εγώ, που δεν είναι το καλύτερο για μένα, που δεν επιδιώκει το καλύτερο για μένα, αλλά εξακολουθώ να τον λατρεύω κι ας είναι εγωιστής κι οξύθυμος και τσιγκούνης..έχει τόσα άλλα προτερήματα που δείχνει σε εμένα που ξεχνάω τα ελαττώματα... Αλλά τα προτερήματα δεν είναι ικανά να καλύψουν φόβους, ανασφάλειες, οι προτεραιότητες δεν είναι ικανοποιητικές, και το κενό κυριαρχεί συνεχώς μέσα μου και όχι, πρέπει να υπάρξει κάθαρση, ένα τέλος στην ψυχική οδύνη, στους συμβιβασμούς και τον υποβιβασμό των εαυτών μας σε μια μη ικανοποιητική πλέον σχέση για την οποία κανείς πλέον δεν παλεύει, δεν αγαπά και δεν δίνει το είναι του.

>Επιλογή δύο, αρχιτεκτόνων μηχανικών ΑΠΘ

-Ναι το οριστικοποίησα...Θεσσαλονίκη έβαλα πρώτη επιλογή και λογικά περνάω..Δεν είναι υπέροχο; Από του χρόνου θα τελειώσει επιτέλους η απόσταση, θα είμαστε μαζί μωρό μου, θα κοιμόμαστε και θα ξυπνάμε μαζί, θα διαβάζουμε και θα ανακαλύπτουμε μέρη...Θα σου μαγειρεύω και θα κάθομαι στον υπέροχο καναπέ του μαγικού σπιτιού σου με το λάπτοπ σου διαλέγοντας μουσική που μας αρέσει για να ακούσουμε και να τραγουδήσουμε έπειτα μαζί στο μπάνιο..Θα μπορείς να έρχεσαι να με αγκαλιάζεις και να με φιλάς όποτε θέλεις, θα με βοηθήσεις να φτιάξουμε το σπίτι μου και θα χορεύουμε μαζί σε κάποιο μπαλκόνι με θέα την υπέροχη πόλη.Θα σου δείχνω μέρη που θα ανακαλύπτω και θα με γειώνεις λέγοντας πως τα ξέρει ο καθένας κι εγώ θα νευριάζω στ'αστεία μόνο για να μου περάσουν τα νεύρα μ'ένα σου φιλί.
-Πολλή φόρα πήρες μικρή..Αν και με τόση διαφορά που έχεις από τις προηγούμενες βάσεις λογικά θα περάσεις..και θα μπορούμε να ζήσουμε όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, μαζί...επιτέλους μαζί. Όμως, τώρα ίσως θα 'πρεπε να ασχοληθούμε με κάτι πιο κοντικό όπως το να βρούμε που θα πάμε το Σαββατοκύριακο εδώ κοντά μιας κι όλοι οι υπόλοιποι θα είναι διακοπές στην Πάρο..

Αγκαλιές, φιλιά, μυρωδιές υπέροχες, βόλτες ατέλειωτες κι ένα καλοκαίρι που ξεκινά μαγικά κι ίσως οδηγήσει σ'ένα φθινόπωρο ακόμα πιο εξαιρετικό...

Δεν είναι όλες οι επιλογές στη ζωή μας εύκολες, πόσο μάλλον όταν σχετίζονται με το επαγγελματικό μας μέλλον, κι ειδικά αν εκείνο διαπλέκεται με ποικίλες διαπροσωπικές σχέσεις. Κι ίσως τελικά οι επιλογές μας αποτελέσουν την αφορμή για να εκδηλωθούν οι προυπάρχουσες επίπονες αιτίες, κι ίσως τελικά δεν είναι όλα όπως θα θέλαμε κι όπως θα περιμέναμε. Ο καθένας μπορεί να διαλέξει το σενάριο που του αρέσει. Ο καθένας εκτός από μένα που πρέπει να διαλέξω αυτό που μου επιβάλουν οι συνθήκες.

Καληνύχτα..

Αναλγησία

Είναι φορές που η μυρωδιά της πόλης αυτής είναι αποκρουστική.

Μυρίζει ιδρώτα. Κάποιος δεν έχει λεφτά (πόσο απαίσια λέξη τα λεφτά, πόσο πιο απαίσια σημασία..) να πλυθεί. Μυρίζει κρεμμύδια, το στιφάδο κάποιας γυναίκας που σιγοτραγουδά έντεχνο και μετανιώνει που δεν έγινε τραγουδίστρια, που βλέπει τα βράδια στην τηλεόραση τα τάλεντ σόουζ κι εύχεται να 'ταν νέα. Μυρίζει, ακόμη, υπόνομος, κι οι άνθρωποι κλείνουν μύτες, μάτια, και μυαλά για να περάσουν...όμως δε μπορούν να μυρίσουν τη σάπια ψυχή τους.

Χτύπησε το τηλέφωνο..

-Καλησπέρα είναι εκεί η κ.Π.;

-Από που τηλεφωνείτε;

-Για μια οφειλή σας..

-Και δε σκεφτήκατε ότι είναι μεσημέρι; Ότι ίσως ξεκουράζεται;

-...

- Ότι ίσως είναι άκομψο να τηλεφωνείτε τέτοια ώρα; 

Η γυναίκα στην άλλη άκρη της γραμμής είχε σιωπήσει...και μετά σαν ο τόνος της να έγινε πιο σκληρός μου αποκρίθηκε

-Εσείς έχετε δουλειά ;

-Ναι και σίγουρα πιο δύσκολη από τη δική σας.

(Κι ακόμη πιστεύω, το να είσαι μαθήτρια που δίνει πανελλήνιες σε δύο μήνες είναι πιο δύσκολο από το να καλείς τηλέφωνα)

-Τότε θα ξέρετε ότι δεν ευθύνεστε πάντα εσείς για ό,τι κάνετε για τη δουλειά σας. Έτσι κι εγώ αν δεν είχα αυτή τη δουλειά δε θα μπορούσα να ζήσω. Ίσως η μαμά σας έχει πιο πολλά χρήματα γι αυτό κοιμάται το μεσημέρι.

τουτ..τουτ...τουτ...

Η κρίση που μας οδηγεί στο ξεπούλημα του εαυτού μας. Η ηθική αναλγησία της κρίσης. Βέβαια, αλυσίδα είναι όλα, εργάζεσαι όπου τύχει μιας και πρέπει να θρέψεις την οικογένειά σου. Όσο κι αν αντιπαθείς τη δουλεία-δουλειά σου. Κι έπειτα, σαφώς και δε μπορείς να υποκρίνεσαι, ξεσπάς. Χωρίς να ξέρεις με ποιον μιλάς. Τη λες στον άλλο, ο οποίος θα σε λυπηθεί. Επιζητείς τη λύπησή του χωρίς να ξέρεις καν με ποιον έχεις να κάνεις, κρύβεσαι στην ανωνυμία του τηλεφώνου και δε σε απασχολεί να μάθεις ότι ίσως ο άνθρωπος στον οποίο προσπαθείς να τη βγεις ζει χειρότερα από εσένα. Εξάλλου είπαμε, αναλγησία ηθική, όχι και ψυχολογική...

 Και μέσα σε όλα αυτά εσύ. Τα μαθήματα και οι σάπιες εικόνες της άλλοτε υπέροχης πόλης, τα μεσημεριανά τηλεφωνήματα από εκείνους που "κάνουν τη δουλειά τους", ο καφές και τα νεύρα κι η προσμονή. Θέλω να υπερπηδήσω αυτούς τους δυόμισι μήνες, να τελειώνει αυτή η κατάσταση.

Και πάνω που ξέρω ότι τουλάχιστον εσύ καταλαβαίνεις, όχι δεν είναι έτσι.

Κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν πια, όλοι μόνο για τον εαυτούλη μας νοιαζόμαστε, και κρυβόμαστε στη μιζέρια, τη στεναχώρια, τη μοναξιά. Ή θεοποιούμε τους εαυτούς μας, μιας κι "εμείς είμαστε διαφορετικοί" και έτσι εφησυχαζόμαστε, επαναπαυόμαστε στη μοναδικότητα και στην υπεροχή μας.

Με ενοχλεί να σου ξεφεύγουν λόγια που εύχεσαι να μην είχες πει, με ενοχλεί να μετανιώνεις για ό,τι μου λες, με ενοχλεί που περνάς χρόνο με εκείνη κι όχι με εμένα και που έχω πανελλήνιες, κι εγώ είμαι εδώ κι εσύ εκεί κι αυτή μπορεί να σου χαϊδεύει τα μαλλιά ενώ εμένα δε με αφήνεις ούτε να τα ακουμπήσω, ακόμα και σε εκείνες τις στιγμές τις πολύ δικές μας, που δεν ξεχωρίζει το 'εσύ' απ'το 'εγώ' αυτό που ξεχωρίζει είναι ότι τα μαλλιά σου είναι δικά σου, όπως και ο λαιμός σου όπως κι όλα εκείνα που αρνείσαι να μοιραστείς. Αλλά εγώ πρέπει και θέλω να αφήνομαι ολοκληρωτικά, κι έτσι πάντοτε φτάνουμε σε αυτά τα αδιέξοδα, που εγώ μοιράζομαι κι εσύ κρατάς, που εγώ έχω ανάγκη να δίνω κι εσύ να παίρνεις, που περιμένω πάλι τις καταστάσεις, τα λόγια και τις πράξεις που ποτέ δεν έρχονται. Που περιμένω πάλι εσένα, αλλά... 

Καλό μήνα.

Διαφορά Φάσης

Ανθρώπινες σχέσεις. Προβληματικές ανθρώπινες σχέσεις.

Σε θέλω.
Δε με θέλεις.
Συνεχίζω να σε θέλω.
Θέλεις κάτι άλλο.Κάποια άλλη.
Ξενερώνω κάπως.
Μου ανοίγεσαι και με αφήνεις επιτέλους να σε καταλάβω,λίγο.
Δένομαι μαζί σου.
Δένεσαι μαζί μου.
Σου λέω πως αν μου έδινες μια μικρή ευκαιρία, τρεις μέρες, θα άλλαζες γνώμη για τις σχέσεις.
Θέλεις εκείνη που αντιπαθώ.
Σας κάνω κατάσταση.
Κάνεις κάτι μαζί της.
Σε θέλω πάλι, πολύ.
Ξεμπερδεύεις μαζί της λίγο μετά που φεύγεις.
Είμαι δίπλα σου.
Ξαναέρχεσαι.
Έρχομαι στην ταράτσα σου.
Μου ανοίγεσαι.
Σου ανοίγομαι.
Νιώθεις εκπληκτικά.
Αισθάνομαι πως είσαι ό,τι χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένη.
Φεύγεις.
Έχω εξετάσεις.
Έρχεσαι.
Σου δίνω εμένα πνευματικά και σωματικά.
Με έχεις όπως δε με είχε κανείς.
Εγώ έχω εσένα.
Φεύγεις και ατυχής αποχωρισμός.
Εκπληκτικό καλοκαίρι,δύσκολη χρονιά,-τα εμπόδια είναι για να τα ξεπερνάμε(?)-
Μου λείπεις και σου το λέω.
Εσύ δε νιώθεις καλά.
Προσπαθώ.
Δεν είναι αυτό που θέλεις.
Δεν είμαι αυτό που θέλεις.
Κλείνεσαι.
Δε μου μιλάς όπως παλιότερα.
Είναι σαν να με διώχνεις.
Κλείνομαι ασυνείδητα.
Θέλω εσένα αλλά νιώθω ερωτευμένη με μια ιδέα δική σου όχι με εσένα.
Περνάμε φάσεις.
Ή μάλλον εγώ περνάω φάσεις, κι εσύ δεν το αντιλαμβάνεσαι.
Εγώ χάνομαι και δεν με νιώθεις.
Φάσεις π/4 ή 3π/4 που λες κι εσύ.
Αλλά ακόμα κι αν εγώ έχω φάση π/4 κι εσύ 3π/4
τι να κάνουμε έχουμε ίδια ημίτονα ακόμα κι αν τα συνημίτονά μας είναι αντίθετα.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε τα ημίτονα να μας ενώσουν;
Αλλά
Εγώ ίσως θέλω κάποιον που θα μου αφιερώνει κάθε μέρα κι από ένα τραγούδι, που δε θα περιμένει μόνο από εμένα τηλέφωνα και που θα δείχνει έμπρακτα το ενδιαφέρον του, δε θα περιμένει να το νιώσω, είμαι σε φάση που δε μπορώ να το νιώσω όταν δεν υπάρχει παρά μόνο σαν ιόντα.
Και όχι δεν ζηλεύω την τάδε ή τη δείνα. Ζηλεύω σχέσεις που είναι όπως αυτή που θα ήθελα. Και εσύ μου έλεγες ότι είσαι ρομαντικός και εγώ εναντιωνόμουν και μου έλεγες ότι δε σε έχω δει σε σχέση για να ξέρω πως είσαι, δύο χρόνια πριν. Αλλά τώρα σε βλέπω. Και δεν είσαι. Και εγώ κάποιες φορές το θέλω αυτό, και θέλω να νιώθω ότι είμαι το κοριτσάκι ΣΟΥ και όχι η κολλητή σου.
Το θέμα είναι ότι αυτά τα ξέρεις.
Αλλά δε σου βγαίνουν.
Δηλαδή εγώ δε σου τα βγάζω.
Και μη γελιόμαστε, πάντα η κολλητή θα είμαι.
Δεν υπάρχει περίπτωση να με ερωτευτείς ποτέ, όσο κι αν με λατρέψεις είναι διαφορετικές καταστάσεις.
Δε θα ενθουσιαστείς ποτέ μαζί μου, δε θα είμαι αυτό που πραγματικά θα θέλεις.
Πάντα κάτι θα σου λείπει.
Όπως και τώρα σου λείπει.
Δεν έχεις αυτοπεποίθηση γιατί δεν 'κυνηγάς' για να δεις αν θα σε κυνηγάνε.
Απλά αμφιβάλω αν και τι αξίζει.
Και δεν είσαι ο πυλώνας που θα διώξει τις αμφιβολίες.
Είσαι ο πομπός περισσότερων.
Και τώρα εγώ βράζω, θέλω να κλάψω, να σε βρίσω, να σε αγκαλιάσω.
Και δεν είσαι διαθέσιμος.
Δεν με νοιάζει που δεν είσαι εδώ, στο ίδιο μέρος.
Με νοιάζει που είσαι νοητικά απών,
που δεν...ξέρεις. 

 

If you go to Thessaloniki..(Το διάλειμμα της πενταήμερης)

Το διάλειμμα της πενταήμερης ήρθε λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Και ευτυχώς ήρθε σε πολύ καλή τιμή, γιατί δεν είμαστε για πολλά έξοδα. Και τι είναι τελικά αυτό το όνειρο που κάποιοι μαθητές από το δημοτικό ονειρεύονται; Σίγουρα δεν είναι τόσο όνειρο, αλλά ταυτόχρονα ξεφεύγει πολύ από την πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει.
Πέντε μέρες. Φορτωμένες με αποσκευές που δεν περιείχαν βιβλία(!). 'Εξι βράδια με συνολική διάρκεια ύπνου 13 ώρες...και δυστυχώς δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να κοιμηθούν στο λεωφορείο. 
Η ηπειρωτική Ελλάδα διαφέρει πολύ από τη νησιωτικη. Η συνεχής σχεδόν θέα στη θάλασσα αντικαθίσταται από τον κάμπο ή το βουνό, που διασχίζονται από ποτάμια. Ο κρητικός χειμώνας εκεί μοιάζει φθινόπωρο. Οι καταρράκτες στην Έδεσα, το δάσος του Αγίου Νικολάου λίγο έξω από τη Νάουσα είναι η επιτομή της ηρεμίας. Ο ξεναγός στη Βεργίνα πραγματικά μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο.[ Λεπτομέρεια: η αλλαγή στον εαυτό μου. Πλέον παρατηρώ τα πάντα από μια διαφορετική σκοπιά νομίζω, και διαπιστώνω μέρα με τη μέρα πως η αρχιτεκτονική με ενδιαφέρει πραγματικά.]
Όσο για τη Θεσσαλονίκη..Η πόλη της αντίθεσης! Ας γίνω λίγο κακιά κι ας εναντιωθώ σ'αυτούς που τη θεωρούν τόσο ονειρική. Τη μέρα έμοιαζε σαν μια μικρή Αθήνα...ή τουλάχιστον εμείς δεν είχαμε το χρόνο να η δούμε διαφορετικά.Τη νύχτα όμως μεταμορφώθηκε. Κι η μεταμόρφωση ήταν ακόμα πιο αισθητή αφού η γκρίζα πόλη ντύθηκε στα λευκά...Χιόνι παντού. Στο λευκό πύργο (πλέον κυριολεκτικά λευκός), στην Αριστοτέλους, στους δρόμους που τόσο καιρό άκουγα και τελικά περπάτησα (κάποιους για δεύτερη φορά εντάξει). Στα κάστρα η θερμοκρασία στα αναμνηστικά μαγνητάκια-θερμόμετρα έδειχνε ένα βαθμό υπό το μηδέν.Και τα βράδια είναι αλλιώτικα..Κι εκείνο το ρεμπετάδικο στα λαδάδικα,έρωτας.
~
Πήρα το λεωφορείο λίγο κάτω από το ξενοδοχείο. Σε μια πόλη άγνωστη μα συνάμα όμορφη. Άκουγα στάσεις άγνωστες και περίμενα το λεωφορείο να στρίψει αριστερά, να βγει από την Εγνατία προς Τούμπα.
-Τέτοιες μέρες που παίζει ο ΠΑΟΚ βάζουν τα παλιά λεωφορεία, γι αυτό είναι έτσι.. είπε ο γεράκος απέναντί μου.
Στάση στο πανεπιστήμιο Μακεδονίας και φοιτητές που ανεβαίνουν. Ανέμελοι και κουρασμένοι μαζί. Ζηλεύω.
Ακούω τη στάση μου και κατεβαίνω. Στρίβω δεξιά και προχωράω μέχρι τη γωνία και τον αριθμό 7. Και κοιτάζω απέναντι τη χιονισμένη παιδική χαρά. Έπειτα κοιτάζω πάνω και σε βλέπω να με κοιτάς από το μπαλκόνι. Μου ανοίγεις, μπαίνω στο ασανσέρ και πατάω το κουμπί για τον τέταρτο. Έπειτα ξεκινάω να κατεβαίνω και στον τρίτο μου ανοίγεις την πόρτα. Τρέχω στην αγκαλιά σου και κλείνομαι εκεί.
Λάτρεψα το σπίτι σου. Τη θέα από το μπαλκόνι σου. Την αγκαλιά σου ακόμα πιο πολύ.Μετά να φεύγουμε και να παίρνουμε μαζί το λεωφορείο προς το κέντρο. Εσένα να περπατάς δίπλα μου και να με οδηγείς στη χιονισμένη παραλιακή. 
Κι έπειτα, όλοι μαζί να περπατάμε στη Θεσσαλονίκη, να θέλω να χαθώ στη στιγμή και να μείνω εκεί.
~
Ξεσσαλονίκη,.. Ίσως τελικά μετά την αναπόληση η πόλη των αντιθέσεων να είναι και λίγο ονειρική παραδέχομαι..

Σχέδια δικά σου, δικά μου, και στο χαρτί.

Βγαίνω στο μπαλκόνι και δεν κάνει πια κρύο. Νομίζω ότι ο χειμώνας μετακόμισε μερικούς μήνες πιο νωρίς από όσο θα έπρεπε. Και ότι σε αυτό το νησί γενικά δεν υπάρχει χειμώνας, όπως θα έπρεπε να είναι δηλαδή. Με χιόνια (και ότι αυτά συνεπάγονται..χιονανθρώπους και χιονοπόλεμους και το αμερικανικό όνειρο ακόμα) και σκουφιά και μάλλινα και "δεν έχει σχολείο σήμερα, έχει χιόνι". Κι εδώ προκύπτουν κάποια ζητήματα. Όλα αυτά τα ρούχα σαφώς και τα φοράμε κι ας σκάμε με αυτά από τη ζέστη, φτιάχνουμε μόνοι μας το χειμώνα. Βασικά καλύτερα χωρίς χειμώνα, που χρήματα για πετρέλαιο τώρα πια, λένε. Επίσης, είναι τελευταία χρονιά κι εγώ ακόμα ψάχνω πως θα χάσω λίγες διδακτικές ώρες αντί να λυπάμαι που τελειώνουν τα μαθητικά χρόνια (καλά εντάξει λυπάμαι και λιγουλάκι για αυτό).
Τώρα με τις πανελλήνιες δεν έχω σχεδόν καθόλου χρόνο να γράφω. Έχω βγάλει και τον υπολογιστή από το δωμάτιο κι έτσι είναι ακόμη πιο δύσκολο.Όχι δεν έχω ακόμα άγχος. Πίεση, ναι, υπάρχει αρκετή. Ευτυχώς τελευταία δεν έχει ιδιαίτερα καινούριες λίστες στο kasetophono κι έτσι δεν αγχώνομαι που δε μπορώ να τις ακούσω. Ευτυχώς εκείνος ήρθε στις γιορτές.
Ευτυχώς εκείνος υπάρχει και είμαστε καλά μαζί, έστω κι αν ο καθένας μας μόνος του χάνεται στους μαύρους νοητικούς του λαβυρίνθους (καλά τι γράφω σήμερα ε..). Θυμάμαι αυτό που βλέπω συχνά σε εικόνες στο tumblr, 'το σκοτάδι του ενός δυο μαζί το κάνουν φως' και προσθέτω, 'το σκοτάδι που κι οι δυο έχουν όταν είναι μόνοι τους τέλος πάντων μαζί το κάνουν φως' κάτι τέτοιο γίνεται συνήθως, ή τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση.
Κάποιος παίζει μπουζούκι. Λάθος, πάμε ξανά. Κάποιος προσπαθεί να παίξει μπουζούκι. Ξαναπροσπαθεί, αυτή τη φορά του ξεφεύγει ένα μόνο σημείο. Ξαναπροσπαθεί. Αυτή τη φορά τα καταφέρνει. Θυμάμαι τον εαυτό μου και την κιθάρα που δεν πολυπαίζω πια. ( Σε πέντε μήνες θα ξανασχοληθώ μαζί της, υπομονή..).
Γιατί να πρέπει να περνάμε όλη αυτή τη δοκιμασία με τις πανελλήνιες(!) Βάζω ως σχόλιο θαυμαστικό, όχι ερωτηματικό. Δεν ειρωνεύομαι, εκφράζω την αγανάκτησή μου. 
Νιώθω ότι ξεχνάω να γράφω όπως εγώ θέλω, ότι μπαίνω σε κουτιά. Και τώρα είμαι εδώ και διαλύω τα κουτιά μου, δε θέλω συνοχή στο περιεχόμενο, γράφω αυτά που σκέφτομαι(;)
 ...
Δε σκέφτομαι. Το αριστερό χέρι μου πονάει. Είχα διαγώνισμα στο σχέδιο και πίεζα πολύ το ταφ. Πάντα πιέζω πολύ το ταφ να μην ξεφύγει η γραμμή και πρέπει να σβήσω το μελάνι.
Έτσι και στη ζωή.
Πονάω συχνά.Πιέζω πολύ ανθρώπους. (Συχνά) πιέζω πολύ τους ανθρώπους να μην ξεφύγουν από τα δικά μου πλαίσια και πρέπει να σβήσω αυτούς ή κομμάτια του εαυτού μου.
...


 Καλή χρονιά, έστω και καθυστερημένα:)