Απογοήτευση.

Βγήκε απότομα από την εθνική φρενάροντας και άφησε τη μηχανή στο χώμα, φυτεμένο με πικροδάφνες, ακριβώς μπροστά στο μεταλλικό προστατευτικό κιγκλίδωμα στην άκρη του δρόμου. Κοίταζε κάτω και ζαλιζόταν. Βράχια, τραχιά, μύριζαν χώμα... και λίγο πιο μακριά -πολύ πιο κάτω στην πραγματικότητα- το απέραντο μπλε. Τα κύματα έσκαγαν στην ακτή με δύναμη τεράστια κι ο άνεμος βούιζε μες στο κεφάλι της. Έβγαλε το κράνος κι ένιωσε τα μαλλιά της να φεύγουν με τον άνεμο. Τα σύννεφα πύκνωναν στον ουρανό ενώ εκείνη έβγαζε τα ζεστά ρούχα της κι ένιωθε κάθε πόρο του δέρματος της να ανοίγει καθώς εισχωρούσε το κρύο. Άρχισε να ψιχαλίζει κι εκείνη είχε πια περάσει το κιγκλίδωμα, ένα βήμα και μετά δε θα υπήρχε άλλο. Το τελευταίο βήμα που θα έκανε θα την ένωνε με τη θάλασσα, τη στιγμή που οι χαμένες σταγόνες της βροχής ξαναγυρνούσαν εκεί που ανήκουν-αυτό έπρεπε να κάνει κι εκείνη (εξάλλου μια χαμένη σταγόνα βροχής ήταν κι αυτή!), και τον άνεμο που την παρότρυνε συνεχώς, σπρώχνοντάς την όλο και πιο πέρα.
Δε λύγισε τα γόνατά της για να πάρει φόρα. Απομακρύνθηκε από το κιγκλίδωμα και στάθηκε στη μέση του δρόμου. Όχι , δε θα άφηνε κανένα αυτοκίνητο να την παρασύρει ή να τη χτυπήσει σοβαρά. Έτρεξε με όλη της τη δύναμη, σαν να την κυνηγούσαν-μα την κυνηγούσαν, αναμνήσεις, σκέψεις, ο εαυτός της, οι άλλοι, η ζωή, η αδυναμία του χαρακτήρα της, η απάθειά της, τα ελαττώματά της, η απόρριψη, όλα- και πέταξε. Άνοιξε τα χέρια της στα πλάγια εκείνα τα δευτερόλεπτα της πτώσης. Δεν πέρασε καμιά εικόνα απ'το μυαλό της, ούτε ανάμνηση, ούτε αγαπημένα πρόσωπα ή αντικείμενα, τίποτα. Περίμενε ν'ακούσει έστω μια μελωδία στ'αυτιά της, να της δείξει ότι επιτέλους άγγιζε την ελευθερία, και πάλι τίποτα. Το σκούρο μπλε πλησίαζε, όμως τώρα έμοιαζε πιο πολύ με μια μάζα  άσπρη, αφρισμένη, θυμωμένη για ό,τι συνέβαινε. Το τελευταίο συναίσθημα που βίωσε ήταν το ζεστό νερό να αγκαλιάζει το σώμα της αντίθετα με τον κρύο αέρα.
Και εκείνη τη στιγμή άνοιξε απότομα τα μάτια της με το αίσθημα της πτώσης.
-Όλα καλά; ρώτησε εκείνος, καθισμένος στον καναπέ με το λάπτοπ ακουμπισμένο στα γόνατά του, ξενυχτώντας λόγω της δουλειάς.
-Ναι, μόνο εκείνο το περίεργο αίσθημα της πτώσης, ξέρεις της απογοήτευσης.

 Υ.Γ. Δεν ήμουν πάντα ούτε τόσο σνομπ, ούτε τόσο αναίσθητη ή κυνική. Αν γνώριζα τον παλιό εαυτό μου είμαι σίγουρη ότι θα με λάτρευα.

 Όσα κομμάτια κι μπορέσεις να ενώσεις
Δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις
Στα είπα όλα
Φίλα με τώρα

Καληνύχτα!