Days are forgotten.

Έβαλε τα λευκά ακουστικά στα αυτιά του καθώς το αεροπλάνο απογειωνόταν.
Άκουγε το γνώριμο βόμβο και λίγο αργότερα βρισκόταν ανάμεσα στα σύννεφα.
Άφηνε την αγαπημένη του πόλη για μια άλλη, εξίσου όμορφη, που δεν έπαυε να είναι άλλη όμως.
Η ζωή είναι ταξίδι με πολλούς σταθμούς. Το αεροπλάνο κάνει αμέτρητες στάσεις, τα καύσιμά του είναι ανεξάνλτητα. Εμείς πρέπει να κατέβουμε υποχρεωτικά στο αεροδρόμιο, να ζήσουμε για λίγο στη γη για να αποκτήσουμε αναμνήσεις -αυτές είναι τα μαγικά ανεξάντλητα καύσιμα. Γνωρίζουμε άτομα στους σταθμούς αυτούς. Αυτά τα άτομα μας χαρίζουν τις αναμνήσεις, μέσω της ανταλλαγής στιγμών. Εμείς τους δίνουμε τις ιστορίες απ'τα ταξίδια μας κι αυτοί μας διηγούνται τις δικές τους. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αφήσουμε πίσω το μέρος αυτό, να επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο και να φύγουμε. Δυστυχώς, συχνά δεν καθορίζουμε εμείς τις ημερομηνίες αναχώρησης, και ακόμα χειρότερα, πολλές φορές δε μπορούμε να τις αλλάξουμε, δε μπορούμε να παρατείνουμε την παραμονή μας ή να φύγουμε πιο γρήγορα απ'όσο θα θέλουμε. Είμαστε αναγκασμένοι να ψάξουμε για τις αναμνήσεις -να τις δημιουργήσουμε-, αυτές μας δίνουν την ώθηση να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε. Πολλοί άνθρωποι από αυτούς που γνωρίζουμε θα ταξιδεύουν μαζί μας, ακόμα κι αν δεν κάθονται δίπλα μας στο αεροπλάνο. Οι ιστορίες τους θα μας συντροφεύουν όταν νιώθουμε μόνοι, στιγμές σαν κι αυτές που βάζουμε τα ακουστικά μας και χανόμαστε, είτε καθώς ταξιδεύουμε στον αέρα, είτε καθώς περπατάμε σ'ένα γνώριμο λιμενοβραχίονα, είτε σ'έναν άγνωστο, πολλά χιλιόμετρα μακριά. Η πορεία του ταξιδιού -άγνωστο αν είναι προσχεδιασμένη ή αν την καθορίζουμε εμείς με τις κινήσεις και τις επιλογές μας - πραγματοποιείται χωρίς χάρτη. Ο αυτόματος πιλότος, το υποσυνείδητό μας, είναι αυτός που κινεί τα νήματα τις περισσότερες φορές. Κι είναι κάποιες άλλες που ορμάμε στο πιλοτήριο και οδηγημένοι από το ένστικτό μας και μόνο καταφέρνουμε να ελέγξουμε το αεροπλάνο και να το προσγειώσουμε -ανώμαλα συνήθως- σε μέρη που έχουν καταγραφεί στο χάρτη του μυαλού μας. Μέρη απ'τα οποία έχουμε ξαναπεράσει αλλά ξαναγυρνάμε, ζητώντας απαντήσεις ή ευκαιρίες να ξαναζήσουμε ό,τι κάποτε υπήρξε, χωρίς όμως να τα καταφέρνουμε, μιας και κάθε φορά που φεύγουμε αφήνουμε πίσω μας ένα χάος στα ταξίδια των άλλων, μπλεκόμαστε στα δικά τους δρομολόγια. Κι έτσι συνεχίζει αυτή η ατέλειωτη διαδρομή, το τέλος της οποίας συναντάς όταν λιγότερο θα το περιμένεις.

Υ.Γ. Ελάχιστα από τα άτομα που συναντάς στα ταξίδια σου θα επιλέξουν να γίνουν συνεπιβάτες σου. Αυτούς να τους προσέχεις σαν τα μάτια σου, γιατί εκείνοι είναι πολυτιμότεροι από κάθε ανάμνηση και ιστορία. Αυτοί γεμίζουν τα κενά σου και καλύπτουν τις ώρες που αναρωτιέσαι κι αμφιβάλεις. Αυτοί είναι οι αφανείς ήρωες των ουσιαστικότερων στιγμών.

*Ψιτ, καλά να περάσετε εκεί .

Καληνύχτα!