Είσαι το πιο λευκό χρώμα απ'τις σκέψεις μου.

Η Βιολέττα ήταν γενικά νευρικό άτομο. Δάγκωνε το κάτω χείλος της όταν ένιωθε αμηχανία. Έκανε έντονες κινήσεις με τα χέρια της όταν μιλούσε. Μιλούσε πολύ. Γελούσε με όλο της το είναι. Αυτοσαρκαζόταν κι έκανε τους άλλους να γελούν. Έκανε τη χαζή μα ήταν έξυπνη. Με τον όρο χαζή δεν εννοώ κάτι που σε απωθεί, κάτι ψευτοναζιάρικο. Ούτε χαριτωμένο ήταν, ήταν απλά αστείο, σε έκανε να απογοητεύεσαι από τις παιδιάστικες απορίες της αλλά χωρίς να θυμώνεις. Κάποιες μέρες σκεφτόταν πολύ. Νομίζω ότι της έκανε κακό να σκέφτεται και να υπεραναλύει καταστάσεις, τη μελαγχολούσε. Ένα ήρεμο βράδυ Κυριακής, λοιπόν, ενώ περπατούσε στους έρημους, μα κατάφωτους δρόμους της πόλης, βρήκε ένα χαρτάκι κολλημένο σε μια στάση λεωφορείου με λίγες γνώριμες λέξεις γραμμένες πάνω, με μελάνι μπλε και γράμματα τακτοποιημένα, προσεγμένα, μα όχι καλλιτεχνικά ή περίτεχνα. Αν θέλεις να με βρεις να παίζεις, να νιώθεις, να ζεις. Αν πάλι δε μπορείς μη φύγεις, μη χαθείς. Ξεκόλλησε το χαρτάκι, κάθισε στο πεζοδρόμιο στηρίζοντας το κεφάλι στα χέρια της κι ένιωσε εικόνες να την κατακλύζουν. Εκείνη η συναυλία ένα χρόνο πριν, είχε ακούσει αυτό το τραγούδι ζωντανά, είχε μαγευτεί πραγματικά. Και τώρα έπρεπε να αποφασίσει...Θα συνέχιζε να παίζει, να νιώθει και να ζει; Ή θα επέτρεπε στις σκέψεις της να την κυριεύσουν, να την κάνουν να λυγίσει, να δακρύσει; Σηκώθηκε ψύχραιμα, περπάτησε ευθεία μπροστά, αποφεύγοντας τις γραμμές στόκου ανάμεσα στις πλάκες του πεζοδρομίου, τσαλάκωσε το χαρτάκι και το έριξε στην ανακύκλωση. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να περπατάει παίζοντας με τούφες των μαλλιών της, νιώθοντας μια ανακούφιση κι ένα ευχάριστο αίσθημα να την πλημμυρίζουν και έχοντας αποφασίσει να ζήσει τη ζωή της αντιμετωπίζοντας οποιαδήποτε πρόκληση. Είχε πάρει τις αποφάσεις της, δε θα άφηνε τη ρουτίνα να την καταπιεί και θα σταματούσε να αναπολεί τόσο συχνά στιγμές περασμένες. Χαμογέλασε και πάτησε μια γόπα κάποιου περαστικού που φώτιζε ελαφρά πεταμένη στο δρόμο, όπως είχε πατήσει τόσο καιρό κάθε συναίσθημά της πραγματικό, όπως είχε συμπιέσει κάθε επιθυμία της για να χωρέσει στην καθημερινότητά της.

Καληνύχτα!