When people run in circles it's a very, very mad world...

Δεν ξέρω τι έχει αλλάξει σε εσένα ή σε μένα. Μάλλον και στους δυο μας. 
Απ'όταν μπήκε το καλοκαίρι ο τρόπος που επικοινωνούσαμε, που μιλούσαμε, άλλαξε ενώ παρέμενε φαινομενικά ο ίδιος. Πάντα αλλάζαμε, αλλάζουμε και θα αλλάζουμε.Η διαφορά είναι ότι αλλάζαμε μαζί, αλλάζουμε χωριστά και φοβάμαι ότι θα αλλάζουμε χωρίς ο ένας να βλέπει καν τις αλλαγές του άλλου.
Κάποτε έβλεπα κλήσεις σου κι έτρεχα να σε πάρω τηλέφωνο, ανησυχούσα. Τώρα απλά δε βλέπω πια κλήσεις σου. Όταν έβλεπες δικές μου ήξερα ότι θα με πάρεις πίσω, τώρα έχω κουραστεί να περιμένω. Ήξερα ότι θα έχουμε διαφορετικές παρέες -μιας και ζητάμε διαφορετικά πράγματα απ'τους ανθρώπους- αλλά θα παραμέναμε εμείς οι δύο, μαζί. Όχι εσύ κι εγώ, μα εμείς. Όπως πριν δύο χρόνια τέτοια εποχή, ένα βράδυ στην παραλία κάτω από το Τάλως που ο Νίκος με κάποιον άλλο είχαν πάει να πάρουν παγωτό κι ο Νίκος γύρισε με ένα τεράστιο κεσεδάκι και τέσσερις μπάλες από το haagen dazs. Εμείς στο μεταξύ περιμέναμε στην παραλία, είχες ξαπλώσει κι είχα ξαπλώσει με το κεφάλι μου στην κοιλιά σου, πείραζες τα μαλλιά μου και κοιτάζαμε τ'αστέρια. Γελούσες και το ένιωθα, ήξερα πώς φαίνεσαι και πώς νιώθεις χωρίς να χρειάζεται να σε κοιτάω, κι απλά άκουγα την καρδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θυμάσαι αυτή τη μέρα, όπως και την άλλη πριν λίγο καιρό που είχα μαλώσει με το Νίκο έξω από τον Ευκάλυπτο κι έκατσες μαζί μου σαράντα λεπτά απ'έξω, μιλώντας μου όπως κανένας άλλος -ήταν η στιγμή που ξανάνοιωσα μετά από καιρό πόσο με καταλαβαίνεις πραγματικά. Και τώρα έχουμε καταλήξει μια συνήθεια ο ένας για τον άλλο, μιλάμε χωρίς να καταλαβαινόμαστε, δε μαλώνουμε πια, δε γελάμε πια, δε συζητάμε. Σε φαντάζομαι να διαβάζεις αυτό, αν και ξέρω ότι δεν πρόκειται, και να σκέφτεσαι ότι λέω βλακείες. Απλά νιώθω ότι σε χάνω, σε έχω χάσει ήδη μάλλον. Περνάνε μέρες χωρίς να σκεφτούμε ο ένας πώς περνάει ο άλλος, αν είναι καλά, έχουμε τόσα να πούμε που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν σημαντικά, τώρα δεν είναι πια άξια λόγου.
-Τι νέα; 
-Τίποτα, όπως τα ξέρεις. Εσύ; 
-Ε κι εγώ τα γνωστά.
Θυμάμαι μια μέρα σπίτι μου που βλέπαμε ταινία και όταν τέλειωσε τραγουδήσαμε μαζί το τραγούδι των τίτλων, ξέραμε όλα τα λόγια, κι απλά ήμουν στην αγκαλιά σου κι ένιωθα ασφάλεια. Μετά, άφησες στο κομοδίνο μου μια χαρτοπετσέτα που είχες σημειώσει λίγες λέξεις που ανέτρεπαν πολλά, και λίγες μέρες μετά πήγες στη Σουηδία νομίζω -ή κάπου στη Σκανδιναβία- και γυρνώντας μου έφερες μια κάρτα που θυμάμαι κατά λέξη τι λέει, ακόμα και τώρα.
Απλά μου λείπει το να ανησυχώ για σένα, το να μιλάμε κάθε φορά που δεν είμαστε καλά και μετά να γινόμαστε. Το να με ρωτάς πώς νιώθω ή έστω κάτι για τη ζωή μου, να μου δίνεις σημασία. Δεν ξέρω αν σε έχει επιρεάσει που χαθήκαμε, αλλά και να βγούμε τώρα θα βαριόμαστε, γιατί έχουμε αλλάξει. Αν προσπαθούσαμε όμως, δε θα χρειαστεί να μιλάμε, απλά θα μ'αγκαλιάσεις και θα νιώσω όπως τότε, ασφαλής. Και μετά θα φύγεις και θα γελάς και θα πεις "Αχ αυτή η μανία της Μαρίας με τις αγκαλιές", κι εγώ θα βλέπω τα μάτια σου να γελούν και θα είμαι χαρούμενη.
Μου κοστίζει που σε χάνω, πραγματικά.
Και θέλω να σου πω ό,τι ακριβώς μου έγραψες εσύ σ'αυτή την κάρτα.
Δεν παραπονιέμαι και δε λέω ότι με γράφεις, αν ίσχυε αυτό τώρα θα σου έλεγα όσα νιώθω χωρίς να με νοιάζει τι θα πεις. Λέω απλά ότι μισώ τις συνθήκες, το χρόνο και το να αναρωτιέμαι τι φταίει, κι αν έχω αντικατασταθεί ή αν εγώ προσπαθώ να σε αντικαταστήσω και μετά να θυμώνω με τον εαυτό μου.
Να προσέχεις, όπως κι αν είμαστε εμείς, ή είσαι κι είμαι μάλλον.