aaaaaaaa 

agapaw to skuli mou:3

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει ό.τι συμβαίνει 

Είχα βάλει μια προθεσμία

είκοσι οκτώβρη

πήγε εικοσιτρεις, μα ξεμπέρδεψα

με τρεις μέρες μόνο καθυστέρηση

έχω ξεχάσει να γράφω

νιώθω σαν να μαι πρώτη δημοτικού ξανά

έχω ξεχάσει να σκέφτομαι

μου λείπεις μα δε σε θέλω ξανά

νιώθω πρώτη φορά μόνη και καλά

κι ας είναι όλα γύρω μου τυφώνας

το ξέρουμε πως αφήνω τον τυφώνα απλά να αλλάξει το σχήμα μου

δε φτάνει τη ρίζα μου

δεν την κόβει, δεν την λιώνει τελοσπάντων.

Είμαι στο κέντρο της δίνης και παρακολουθώ τα πράγματα απλά να συμβαίνουν

δεν έχω ξανανιώσει τόσο ήρεμη

είναι το κέλυφος που ανέπτυξα γιατί,

κάποιος πρέπει να ναι ήρεμος σαυτή τη ζωή,

δε λέει να τρελαθούμε όλοι την ίδια στιγμή.

Δε θέλω να ξαναδεθώ με γκόμενο, ούτε με συρματόσχοινο, ούτε με σπάγγο, ούτε καν με λαστιχάκι. Ας αφήσουμε λίγο τους έρωτες για όταν θα αντέχω πάλι να καώ χεχε.

Ειρωνικές διαλύσεις λέξεων 
Ενωτικές διαλύσεις εαυτών
κι αυτών, και των άλλων, κι εκείνων,
και των δικών μας μέρα με τη μέρα
//
Αντι\τιθεμαι\
//
Μίλα μου λίγο να δω κάτι
//
un cafe noir
//
Ασυναρτησίες
//
Είναι αυτό που όσο ζω έτσι δε μπορώ να κάνω τίποτα συγκεκριμένο.
Όλα τα ζω σαν διαδικασίες προς περαίωση, κι εγώ είμαι κάπου στη μέση.
Σκόρπια πράγματα γύρω, δε με ενοχλεί,
δε με ενοχλεί η σκόρπια ζωή μου
Μ'αρέσει κι όλας, θα λεγα, σε στιγμές,
Θα ταν όλα πιο όμορφα αν δεν μου έβαζα προθεσμίες
αλλά κι αυτό το χάος μπορεί να είναι αρκετό για τους έξω,
το μέσα χάος δε θα ναι ποτέ αρκετό για μένα, ούτε αρκετά όμορφο
//
Από αύριο ξεκινάει η τάξη σιγά σιγά, γαμώ
//
Κι εσύ τώρα βρήκες να πας θεσσαλονίκη που θέλω τόσο εκείνες τις συζητήσεις μας, έχω τόσα να σε ρωτήσω, άλλα τόσα να σου πω, κι άλλα τόσα να μας βάλω να σκεφτούμε. Αλλά δεν πειράζει, όταν θα ρθεις θα έχω πιο πολλά, αν όχι αυτά, σίγουρα άλλα. Βάζω δυο αστέρια, αντιθέσεις κι ένα άλλο κόκκινο, λίγο πιο αναρχικό, αλλά γι αυτό δε θα μιλήσω σε σένα.
//
Έχει δυο ταινίες σήμερα. Πάω. Φιλιά.

Ενδεια/φέρων

Μεγάλα μικρά λόγια νοήματα, Χιαστί ομοιοκαταληξίες ή και όχι, χαμένοι στη μεγάλη πόλη σ'ένα σπίτι μικρό, περιπλάνηση-διαδικασία μετακόμισης

Η καλύτερη μουσική που άκουσα τελευταία ήταν οι σταγόνες που έφευγαν από την κουρτίνα του ντουζ και χτυπούσαν το καπάκι του μεταλλικού κάδου, γυρνάς το τηλέφωνο του ντουζ σε συγκεκριμένο χρόνο για να μου μιλήσεις με τους ήχους σου, οι ήχοι σου είναι φθινοπωρινοί και μυρίζουν υγρασία, κατοικούν στο όριο γης κι αέρα κι ακούγονται πιο δυνατά όταν αναπνές με το πρόσωπό σου κολλημένο στο αυτί μου. Δεν ξέρω αν ζω πλέον στην πραγματικότητα, δε σε ξέρω, γιατί είσαι μέσα σε όλους όσους αγαπώ. Έχεις κρύψει τον πνεύμονά σου στο κομοδίνο μου, το μηριαίο οστό σου στη βιβλιοθήκη της σοφίας, ένα κομμάτι αστράγαλο στην πόλη την πιο κοντινή ανεβαίνοντας προς θεσσαλονίκη, στην τελευταία άφησες μια ανάσα κάπου στη νέα παραλία, αλλά ολόκληρος δεν είσαι πουθενά, μα δε με πειράζεις και μισός, αρκεί που υπάρχει αγάπη, που ερωτευόμαστε όλοι, που φωνάζουμε και τσακωνόμαστε, που πεθαίνουν μόνιμα, εμείς όχι ακόμα, αλλά πεθαίνουμε σε μικρές στιγμές χαμένοι κάπου στην αθήνα, συζητάμε χωρίς νόημα σε κάποια στάση, 

σ'ένα πεζοδρόμιο, 

σ'ένα μηχανάκι στο μαγικό νησί, 

σ'ένα τραπέζι παρατημένο έξω από ένα μαγαζί που τη μέρα κάνει ωραίο φαγητό, 

σε μια είσοδο πολυκατοικίας κάπου στο κέντρο,

σε μια μυστηριακή ρεματιά

ή δίπλα στις ράγες ενός τρένου,

ένα αγόρι μου είπε ότι είναι ωραίο να γνωρίζεις κάποιον σε μια στάση τρόλευ κάπου μεταμεσονύκτια, συμφώνησα μαζί του αν κι ακόμα δεν τον έχω γνωρίσει θεωρώ, μα υπομονή, πόση ακόμα, δεν ξέρω, αλλά δε νιώθω θλίψη, ηρεμία κι ένταση, αντιθέσεις μαζί,

ερωτευόμαστε για να υπάρχουμε,

υπάρχουμε για να ερωτευόμαστε,

μην πεθάνεις,

σ'αγαπάω

Μπουρδίτσες

Κάπου κοντά στις περιοχές Ομόνοια και  Μεταξουργείο, Γ'Σεπτεμβρίου, καθώς και στο υπόλοιπο παρηκμασμένο αθηναϊκό κέντρο, καθώς και σε κέντρα πολλά, πόλεων πολλών στον κόσμο όλο, γυναίκες και παιδιά εξαναγκάζονται να πουλούν τους εαυτούς τους για κάποιον άλλον, άνθρωποι σαν κι εσένα κείτονται στα πεζοδρόμια μέρα μεσημέρι ή σου ζητούν ένα ευρώ για να αγοράσουν γάλα για ένα αποκοιμισμένο (απ'όταν γεννήθηκε σχεδόν) κοριτσάκι. Από εκείνες τις περιοχές σου λένε να μην περνάς ούτε τη μέρα, βέβαια. Ασφάλεια εκεί δεν αισθάνεται κανένας.

Λίγο πιο κοντά μου τώρα.

Τελευταία συναντάται περίπου τρεις φορές στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα η διαδρομή Κεραμεικός-Εξάρχεια με τα πόδια, μέσω Ερμού,Αιόλου και μετά Πατησίων. Πολύ κεντρικοί δρόμοι, έχουν ζωή και κίνηση όλες τις ώρες της ημέρας, γεγονός αρκετό για να τους καταστήσει ασφαλείς. Η ασφάλεια, ακόμη, επισφραγίζεται μέσω της παρουσίας συγκεκριμένων κυρίων με ρούχα σαν αυτά που φοράει ο μπαμπάς σου ή ο δικός μου και βλέμμα σαν εκείνων των ενόρκων στη δίκη που διαβάσαμε σ'ένα βιβλίο του '42. 

Βέβαια, στη σύγχρονη αστική πραγματικότητα η ασφάλεια έχει χαθεί προ πολλού, αν ποτέ υπήρξε, κι όχι μόνο στο προαναφερθέν γκετοποιημένο κέντρο, αλλά προφανέστατα και στο πιο ζωντανό. Για σένα έχει χαθεί λόγω της παρακμής. Για μένα λόγω του φόβου. Γιατί περιοχές παρακμάζουν; Πώς ο φόβος συνδέεται με αυτό; Η ασφάλεια έχει χαθεί σε κάθε σημείο που ζουν και κινούνται φασίστες, που έχουν το θράσος να βγαίνουν από τα σπίτια τους και να είναι ανάμεσα σε σένα και σε μένα, που έχουν το θράσος να υπάρχουν. 

(Με έχει μπερδέψει αυτό το κείμενο, καιρό έχω να γράψω κάτι με ειρμό και μάλλον έχω ξεχάσει ως φαίνεται. Οπότε λέω να τα παρατήσω και να βουλιάξω πάλι στη γνωστή γλυκιά λούπα που τα δάχτυλα λειτουργούν ως προέκταση της σκέψης μου, χωρίς το ενδιάμεσο φίλτρο της λογικής προσέγγισης.)

Είναι αυτό το πράγμα που τα προβλήματα είναι παντού, που ο ρατσισμός, ο σεξισμός και κάθε άλλη έκφανση ακραία και φασιστική είναι γύρω μου κι εγώ τα παρατηρώ, εσύ τα αποδέχεσαι, και η μάνα μου δεν τα βλέπει καν. Είναι αυτό που δεν κάνεις ούτε το πιο απλό, που θα σου πουν "εε κοπελιά ωραία σκουλαρίκια στο στόμα σου, βάζεις κι άλλα πράγματα εκεί;" κι εσύ θα κοιτάξεις κάτω και θα περιμένεις να φύγουν. Που τα παιδιά των μεταναστών δε μπορούν να πάνε σχολείο, κι οι ελληνάρες έχουν το θράσος να περνούν την ξενοφοβία ως κάτι φυσιολογικό που έχουν δικαίωμα να αισθάνονται, με τις ευλογίες των μμε. Είναι αυτό που βγαίνουν και σκοτώνουν ανενόχλητοι κι όλα κουκουλώνονται κι εγώ φοβάμαι να αναφερθώ ακόμα και σε γεγονότα.Που χτες ήταν η επέτειος της μάχης του Μελιγαλά και δεν είδα ένα κείμενο κάπου. Μπορεί εγώ να μην ψάχνω στα σωστά μέρη. Όμως μετά σε άκουσα  να φωνάζεις εαμ-ελας-μελιγαλάς και νομίζω θα μπορούσα να σε ερωτευτώ εκείνη τη στιγμή. Είναι αυτό που στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων εκείνοι συγκρούονται, σκοτώνονται και εσύ δεν το ξέρεις, αλλά και να το ΄ξερες πάλι δε θα άλλαζε και κάτι. Δηλαδή και για τον κύριο Μιχάλη που έμενε στο δίπλα σπίτι, μετά στο δίπλα χαρτόκουτο, κι έπειτα στις ράγες του ηλεκτρικού στη Βικτώρια (έτσι έλεγαν και τη γυναίκα του, ειρωνία) για σένα άλλαξε κάτι; Δάκρυσες και δεν το θυμάμαι; Μπα, αυτά συμβαίνουν μόνο όταν ο Ράιαν Γκόσλινγκ λέει " αν είσαι πουλί τότε είμαι κι εγώ πουλί " Γιατί δυο πουλιά είναι πολύ συγκινητικά. Κοίτα, αν φιλιούνται σ'ένα δέντρο ίσως και να'ναι δεν ξέρω. Ίσως και να χρειάζεται ο ρομαντισμός αυτός. Αλλά να μη μένεις εκεί. Να κλαις με αυτό, να φωνάζεις για το άδικο και να τσακίζεις τον τύπο που επιτέθηκε σε κάποιον επειδή έτσι. Κι εγώ φοβάμαι. Αλλά πρέπει ρε, δεν έχουμε και μια κοινωνική ευθύνη; Είναι η κοινωνική ευθύνη μας η βουβή συμφωνία κι έμπρακτη στήριξη σε μια κοινωνία καπιταλιστική, άνιση και φασιστική;

Έχω κουραστεί, αλήθεια, δε μπορώ πολύ ακόμα. Κινήσεις απελπισίας και βουβά δάκρυα. Μηνύματα προς γνωστούς και κανένας διαθέσιμος. Μαλακίες. μπροζ οβερ γουατ. Σχολές και διάβασμα. Εσύ γιατί έτρεχες; Ειρωνία τα άτομα που κράζουν κάτι μετά να το κάνουν και να ρίχνουν στάχτη στα ίδια τους τα μάτια. Δεν έχουν μάτια ή φορούν παρωπίδες. Κι εγώ φοράω φακούς με φίλτρα. Δε θέλω να ξημερώσει το αύριο. Μετράω αντίστροφα. Προλαβαίνω να σταματήσω το χρόνο και να παγώσω τη στιγμή για μένα. Λίγη θλίψη για τους άλλους. Σε τρία χρόνια θα 'μαι μόνο μια ανάμνηση. Μια φωτογραφία σε κάποιο σαλόνι ή ένα όνομα σε κάποιο παιδί. 

Κλήση προς π=3,14

Έλα ρε..ναι, καλά είμαι..εσύ;..Α, όμορφα..Κοίτα..ε,βασικά άκου εννοώ...μια ερώτηση θέλω να κάνω..όλο αυτόν τον καιρό που με ζεις έτσι,από εδώ.. τι σκέφτεσαι για μένα;

R=πόσα_για_σένα (Ω)

Είναι περίεργο το ψυχικό ξεγύμνωμα, 

νιώθεις μια κάθαρση αλλόκοτη,

σαν πρόστυχο άδειασμα,

πιο μυστικιστικό από όσο πρέπει

Ξέρω κάποια παιδιά που κοιτάζονται κι είναι σαν να ξεγυμνώνουν ψυχικά ο ένας τον άλλο με το βλέμμα τους

Είναι περίεργο να βλέπεις από έξω τον ηλεκτρισμό

να παρακολουθείς τον έρωτα να συμβαίνει

απ'έξω, όλα κυλούν πιο αργά και ξεκάθαρα

από μέσα πάλι, οι εκκενώσεις είναι τόσο έντονες

όλα κυλούν γρήγορα και μπερδεμένα,

σκέψεις και συναισθήματα είναι ένα,

δε θυμάσαι τι συνέβη και τι φαντάστηκες,

το άσπρο είναι λευκότερο και το μαύρο, έρεβος

μα όσο περνάει ο καιρός όλα διάφανα γίνονται,

και η καινούρια ένταση ξαναγράφει πάνω στην παλιά.

Κάποιοι ξεγυμνώνονται αλλιώς, 

μαυρίζουν λευκά χαρτιά, 

χαράσσουν μαυρόγκριζες στιγματισμένες πορείες που οδηγούν σε λευκά κελιά,

ή μαυρίζουν το είναι τους ρουφώντας λευκές γραμμές.

Δεν ξέρω ποιο μαυρόασπρο είναι πιο έντονο,

όλα οργασμικά είναι προς τον ερωτευμένο, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο του πόθου.

Κάθε ξεγύμνωμα όμως είναι μια μικρή, βαθιά, επανάσταση 

μια αντίσταση στο πρέπει σου,

το σημείο που σταματάς να προχωράς και μένεις εκεί απολαμβάνοντας τις εκκρήξεις.

........

πάμε τύρναβο,πάμε θεσσαλονίκη,δεν ξέρω τι θα κάνω,δε θέλω να μείνω εδώ πέρα πάλι μόνη μου, αθήνα μου τη σπας -κι εσύ αθηνά- , από την άλλη θέλω να συνεχίσω να είμαι μόνη μου, αλλά ξέρεις, υπάρχουν και τα αδέλφια που μάθαμε να αγαπάμε και αγαπάμε να τους μαθαίνουμε πράγματα χεχε. 

γαμώ.

λάθος, όλα λάθος.

πάλι.

χίλιες ζωές, να ζούσαν όλοι απ'την αρχή, δε θα μετάνιωνε κανείς για την αγάπη αυτή.

τι δουλειά προλαβαίνει να βρει κάποιος με τη ζωή μου;

όχι εντάξει, έχω ελεύθερο το βράδυ. 

μπορώ να γράφω συμβουλές για γκομενικά σε στήλη περιοδικού.

με τίτλο "πώς να τα γαμήσετε όλα".

Και τώρα ήρθες εσύ κι εγώ θέλω πολύ να πιστέψω, 

αλλά κάθε φορά που πιστεύω απογοητεύομαι,

και φτάνω εγώ στο σημείο να σου λέω εγώ να μην προτρέχεις,

και να με κρατάω.

Μα αν με κρατάω τίποτα δεν είναι πραγματικό,

το θέμα δεν είναι να μη φοράμε μάσκες;

-δεν είναι μάσκα, έλα τώρα, άμυνα είναι, "αξιοπρέπεια" όπως λένε τα κορίτσια-

Αλλά αν σταματήσω να με κρατάω 

κι εσύ φύγεις;

*μην πιέσεις κι όλα θα πάνε μια χαρά από μόνα τους*, ε;

και θα σου πω πόσο πολύ σε έχω ανάγκη,
και που κρατιέμαι να μην πέσω στο κενό

Ντέι : Προσφώνηση χρησιμοποιούμενη προς τα γαιδούρια έτσι ώστε να συνεχίσουν να προχωρούν σηκώνοντας τον αναβάτη.

Ειδάλλως

Ντέι/Day : Η μέρα

Κενό και μετά;

Έχω κουραστεί να είμαι έτσι, ειλικρινά δεν αντέχω άλλο, έχω καταλήξει να νιώθω βάρος σε όλους και κυρίως βάρος στον εαυτό μου, μέρα με τη μέρα απλά η κατάσταση γαμιέται κι άλλο, κι είναι οι φάσεις που προσπαθείς, που τα καταφέρνεις, που στέκεσαι, και μετά χάνεσαι πάλι μόνος σου και χαώνεσαι στις σκέψεις σου. Κι ίσως τα προβλήματα να 'ναι στο κεφάλι σου λες, και παίρνεις ελπίδα, αλλά ανοίγεις τα μάτια και ωχ να, τα προβλήματα είναι ακόμα εκεί. Και πάντα λέμε υπάρχουνε χειρότερα, και ισχύει, μα για τον καθένα τα δικά του είναι μεγάλα, είτε αρχίδια είναι είτε προβλήματα. Θέλω να σταματήσει το τρένο και να κατέβω, δε μαρέσει η διαδρομή, έγινα κι οδηγός, κι επιβάτης απλός, και υπάλληλος και περαστικός στο σταθμό που απλά κοιτάζει το τρένο να φεύγει και πιάνεται από πίσω την τελευταία στιγμή, μόνο στις ράγες δε δέθηκα ακόμα~ Θέλω να ακούω για πάντα τρύπες, εσύ δε λες για πάντα και ποτέ, εσύ μόνο χαμογελάς λίγο και λες μπορεί γαμώ τα μπορεί μου. Αλλά κι η μάνα μου ποτέ δε λέει συγγνώμη ακόμα και τις πιο προφανείς φορές. Έτσι έχω συνηθίσει τους ανθρώπους που έχουν αλλεργία σε λέξεις, ή απλά αρνούνται, μάχονται ακόμα κι αν οι λέξεις τους κατακλύζουν, εκείνοι επιμένουν στον κωλοεγωισμό τους.Αλλαγή θέματος. Η μέγιστη αγάπη που μπορείς να νιώσεις είναι η ερωτική, ο μέγιστος πόνος δεν ξέρω, μπορεί ο θάνατος, μπορεί και όχι. όταν μάθεις γύρνα πίσω να μου πεις. όταν μάθω δε θα θες να ρθω πίσω και να σου πω. έχασα κάτι αυτές τις μέρες (ανω τελεία) όχι την αγάπη ρε μαλάκα, αυτή δε θυμάμαι καν πότε την έχασα, νόμιζω έχασα το χιούμορ μου (μη χαίρεστε μαλάκες δε γλιτώσατε). Μπα όχι αυτό δε χάνεται. Εμένα, μα δε με είχα βρει και ποτέ, δεν βρίσκουμε ποτέ τον εαυτό μας, δεν υπάρχει ένας εαυτός, είμαστε απλά δυναμικές μορφές κινούμενες λίγο σε τρισδιάστατους χώρους, και πολύ περισσότερο σε φανταστικούς.

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα, είναι για ένα μικρό νησί

Θα τα ξαναπούμε εκεί είμαι σίγουρη

Κάποιο αυγουστιάτικο μεσημέρι

Εγώ θα είμαι λίγο ξύπνια-λίγο κοιμισμένη, ξαπλωμένη στην παραλία

Κι εσύ, καθισμένος λίγο πιο πέρα, θα πετάς βότσαλα στο νερό.

Τότε δε θα χρειάζεται να μιλάμε, 

θα τα'χουμε πει όλα.

Θα χρειάζεται μόνο να σιγοσφυρίζεις 

κι εγώ να σ'ακολουθώ τραγουδώντας.

...

όχι. ντιλίτ πάλι.

Δεν είσαι έτοιμη να γράψεις ακόμα γι αυτό,

χεχε,

είναι πολύ νωπή η ευτυχία.

~
Είμαι ημιτονοειδής συνάρτηση χωρίς αρχική φάση. Εφευρίσκω ιστορίες για να συνεχίσω να κινούμαι, είμαι κύμα.  Έχω κι άλλο ένα γνώρισμα, διαφορά φάσης με όσους ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Θέλω το συντονισμό,αλλά μισώ τις εξαναγκασμένες ταλαντώσεις, καταλαβαίνεις;
~

Γίνεται κάποιος να εθιστεί στο να μιλάει;
Ξέρουμε όλοι να μιλάμε
και κανείς μας δεν ακούει,
πλέον σου φωνάζω,
άνοιξε τα αυτιά σου, 
έλα μην τα κρύβεις, και πάλι τα βλέπω,
όχι ρε μαλάκα δε λέω ότι είναι μεγάλα,
απλά να (άνω τελεία)
και μένα το στόμα μου μικρό είναι 
κι όμως συνεχώς γεννάει λέξεις,
(τσακ, δεν είπα αυτό που σκέφτηκες)
και τα δάχτυλά μου όλοι λένε ότι είναι πολύ λεπτά,
μα ακόμα δεν έχω πάθει τενοντίτιδα από τα πλήκτρα σου,
και ντάξει γενικά μου λένε κι ότι είμαι και λίγο κοντή
αλλά, να, πως να στο πω,
χωράνε μέσα μου πολλά,
έλα ρε μαλάκα δεν εννοώ αυτό, ΜΗ ΓΕΛΑΣ,
δεν είναι αυτός ο σκοπός,
καλά ναι, είναι κι ο αυτοσαρκασμός, 
αλλά αυτός υπάρχει πάντα,
~
Τι γίνεται με τους ανθρώπους που δεν αυτοσαρκάζονται αλλά τους πειράζουν όλοι οι άλλοι; Σε ποιο παράδεισο πάνε αυτοί οι άνθρωποι;
~
Και κάτι άλλο, το χει τραγουδήσει ο Γιάννης, το ερώτημα εκφράστηκε καλύτερα απ'όσο θα μπορούσα να το θέσω εγώ, να άκου,

Τα κανονικά παιδιά γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν κανονικά, ονειρεύονται κανονικά, ερωτεύονται κανονικά και πεθαίνουν κανονικά Πες μου μαμά... Πες μου τι γίνεται μ' εκείνα τα παιδιά που αν και γεννιούνται κανονικά, δε μεγαλώνουν κανονικά δεν ονειρεύονται κανονικά, ούτ' ερωτεύονται κανονικά Πες μου μαμά... Πες μου αν πεθαίνουν Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά

what is wrong with me, 
βασικά τι είναι λάθος με αυτό το καλοκαίρι
τι είναι λάθος με τα πάντα,
(όχι αυτά μπιλλ, αυτά μια χαρά είναι πάλι καλά).
τι στον πούτσο έχω κάνει λάθος και απλά μέρα με τη μέρα όλα γαμιούνται περισσότερο αντί να φτιάχνουν;
θα μου πεις, και πέρισυ το καλοκαίρι πάλι θέματα δεν είχε το μαράκι;
πάλι όλοι με τα προβληματάκια της δεν ασχολούμασταν;
πού να ξερε τώρα το μαράκι όμως, που να φαντζόταν,
ωστόσο, 
ότι αναστρέφεται δεν είναι πρόβλημα,
γαμώ την κυκλοθυμία μου γαμώ.

Βουκαμβίλια

Είμαι τετραγωνοθυμική (άνω τελεία) είναι πολύ ανώμαλο αυτό. 
Είμαι ένα σχήμα με κοφτερές κορυφές και βαρετά ανούσια ευθύγραμμα τμήματα.

Εσύ είσαι ένας λείος κύκλος. 
Είσαι ένα σχήμα άγνωστο και μυστικιστικό, που μυρίζει καλοκαίρι.

Ζούμε μαζί σαν αμοιβάδες. 
Δε βλέπουμε ο ένας τον άλλον.
Αναπτύσσουμε ψευδοπόδια. 
Εσύ, προσπαθείς να κυκλώσεις το τετράγωνο (άνω τελεία)
Εγώ, να τετραγωνίσω τον κύκλο.

Παράλληλα (η λέξη εδώ χρησιμοποιείται μόνο εκφραστικά. Δεν αποτελεί αναφορά στις παράλληλες πλευρές μου, ούτε σε κάποιες εφαπτόμενες σε σένα γκόμενες),ο καθένας μας προσπαθεί να γίνει συμπαγής και τρισδιάστατος.
Να εξελιχθεί.
Να μεγαλώσει τον εαυτό του.

Εσύ, μωρό μου, θα γίνεις μια όμορφη σφαίρα που θα κυλάει αέναα, θα αλλάζει χρώματα καθώς μπαίνει στο χώμα, θα συμπιέζεται όταν θα την κλωτσάνε παιδάκια και θα επανέρχεται όταν θα τη γλείφει ένα αδέσποτο σκυλί πιέζοντας την αντίθετα με το μπροστινό αριστερό του πόδι. Έπειτα,θα σε κλωτσήσει από ένα λόφο και θα πεταχτείς στο κενό. Θα ταξιδεύεις, σαν άλλος Καββαδίας, και θα χεις πολλές ιστορίες να μου πεις όταν,

Εγώ, εν τω μεταξύ, θα χρειάζομαι κάποιον να με σπρώξει αφού θα 'μαι ένας κύβος γεμάτος και συμπαγής, κι όταν όλοι θα'χουν πια κουραστεί να με σπρώχνουν θα με πετάξουν στο γκρεμό. Η μια μου έδρα θα γρατζουνιστεί τόσο που θα τρυπήσει, κι από εκεί θα κυλήσει όλο το εσωτερικό μου στο κενό (τώρα, η τομή μας είναι το κενό).  Έτσι, θα έχω αδειάσει και θα μπορώ να ξαναγεμίσω με ιστορίες που θα ακούσω όταν,

Όταν, εσύ θα εισχωρήσεις στο κενό μου κι εκεί θα είμαστε δυο σχήματα που εφαρμόζουν τέλεια, εσύ μέσα σε μένα. Κι έπειτα, δε χρειάζεται το έπειτα, μόνο η τέλεια στιγμή εκείνη (άνω τελεία)


(οι στίχοι)
~Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει, όχι δεν περιμένω περίοδο, ούτε θέλω να κάνω σεξ, νομίζω..νομίζω ότι έχω γίνει ρ..ρ..ρ.....~

μιου

Σήμερα το Καλλιόπι είπε " Ξερεις τι ΠΡΕΠΕΙ να κανεις για να εχεις λιγη αξιοπρεπεια Το θεμα ειναι οτι αυτο δεν συμπιπτει με αυτο που ΘΕΛΕΙΣ να κανεις ".

couldn't describe better la situation.

Hasta luego,

~το μαρια το καλλιόπι το τοφία πάνε βόλτα σε μια κρύα παραλία

Μέσα στα μπαρ που αυτοκτονούνε οι θαμώνες

Εδώ οι μέρες κυλάνε αργά, κουραστικά χωρίς κόπους όμως..Νωχελικά, στην πραγματικότητα.

Τα μεσημέρια ιδρώνουμε καθισμένοι μπροστά σε μια οθόνη (άνω τελεία) σπανιότερα, σε ημικλινή στάση στο κρεβάτι διαβάζοντας δυο-τρεις σελίδες πριν μπούμε στο μεσημεριανό λήθαργο.

Τα απογεύματα πηγαινοερχόμαστε σε όλη την επιφάνεια των 120 τ.μ. + 20 βεράντα, χωρίς σκοπό. Αν δεν ήταν ταμπού, σίγουρα θα καπνίζαμε όλοι μαζί.

Τα βράδια φεύγουμε (άνω τελεία) συνήθως ο καθένας μόνος του, αλλά κι όλοι μαζί να φύγουμε, πάλι μόνος του είναι ο καθένας μας. 

Κι εκείνη την ώρα την καλύτερη, την πιο σκοτεινή της νύχτας (άνω τελεία) ζούμε. Στα όνειρα του πιο βαθέως ύπνου, στα ροχαλητά που ξεσηκώνουν τα 140 στο σύνολο τ.μ., μα κυρίως κάπου έξω, σχετικά μακριά (άνω τελεία) στα δυο-τρία μέρη που απέμειναν να μοιράζουν αποδοχή σ'αυτή την κωλοπόλη που λάτρευες, στους 6-7 ανθρώπους -τουλάχιστον είναι αρκετοί- που σαγαπούν. 

~

Χτες το βράδυ γύρισα πρώτη φορά στο σπίτι μου με τα πόδια μετά τις 11 μ.μ. Κλασσικά, σ'ένα σημείο χωρίς φώτα έτρεμα. Άκουγα την απέραντη θλιμμένη ανταρκτική σε εκείνο το σημείο και σκεφτόμουν μια ιστορία που μου είπε μια φίλη για μια κοπέλα που την έκαψαν ζωντανή στην πιλοτή του σπιτιού της. Κάτι μαλάκες με μηχανάκια φώναξαν τις μαλακίες τους. Αφού απομακρύνθηκα 30 μέτρα είχε περάσει. Έβλεπα το σπίτι. Δεν ξέρω αν θα με έκαιγαν ζωντανή στην πιλοτή, μου αρκούσε που είχα φτάσει σπίτι, που και να πέθαινα, θα πέθαινα έτσι θλιβερά στο σπίτι. Εκεί που η ζωή κυλάει νωχελικά κι εμείς αδειάζουμε χωριστά στον ίδιο κάδο. 

~

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να πεθάνεις-υπόθεση δευτερολέπτων κάποιες φορές-σκέφτομαι το θάνατο κι έχω στο νου την εικόνα στη μπανιέρα-δε σου χω πει ποτέ, αλλά συχνά σκέφτομαι πως δεν το 'δα, πως δε σε είδα εκεί, πως μόνο το ονειρεύτηκα-μία γυναίκα, τη μαχαίρωσαν σήμερα στο λονδίνο -έκαψαν ένα λεωφορείο στο παρίσι, ίσως τζιχαντιστές-και στην πατησίων ένα τρόλευ τις προάλλες-ήταν εκεί η σοφία και η εύη νομίζω-μα όταν πεθαίνουν εκατοντάδες μαζικά εσύ γιατί κολλάς σε ~~ξύπνα~~

~

Θέλω μια μέρα να γνωρίσω έναν άνθρωπο που θα ερωτευτώ πραγματικά. Νομίζω θέλω απελπισμένα να δοθώ σε κάτι, ερωτεύομαι εικόνες, γιατί απλά έχω την ανάγκη να δώσω. Ζω λίγο μέσα από αυτό. Αλλά ποτέ δεν νομίζω πως πραγματικά έχω θελήσει κάτι πολύ. Έχω μείνει με την ανάγκη μόνο, να θελήσω κάτι πολύ.

~

νομίζω θέλω να φτιάξω μια ταινία

Αν-Άφη-Νες

-Θα πειράξει πολύ αν φύγω 14 αντί για 20;
-Ναι. Δεκαπεντάυγουστο μόνη σου παιδί μου;
-Δεν είναι λίγο εγωιστικό το να θες να μείνω αφού θα'μαι καλύτερα αν φύγω;
-Μήπως λοιπόν το εγωιστικό θα είναι να φύγεις;

Ενεργητικά ρήματα. 
Πείθω
Εξουσιάζω
Κύρος
9
9

-Τι σου λείπει πιο πολύ, το θέατρο ή ο εαυτός σου;
-Το ένα μέσα από το άλλο

Αγαπώ τα παιχνίδια με τις λέξεις. Νομίζω θα το βάλω στο επίσημο βιογραφικό μου. Μία σειρά μετά το "Φτιάχνω εξαιρετική κρέμα καραμελέ. Αλλά από τα έτοιμα φακελάκια της υπεραγοράς" 
-"Είμαι η Ελίζα Αυτοσαρκασμός Βάτου"

food for thought instead of souvlaki_day1

Το πρόβλημα δεν είναι πια πως η εξουσία είναι ανερωτική, αλλά πως κάνει τους ανθρώπους ανερωτικούς..

am or go(s) ?

Υπάρχουν πολλά είδη τρολλ, φίλοι μου

Ο Γιώργος ξεμπλέκει τα δίχτυα του καθισμένος χάμω, στο πάτωμα του καϊκιού. 

Εσύ ξεμπλέκεις σαν ταινία το μυαλό σου καθισμένος στο πάτωμα.

Ο Γιώργος μειδιά. Βγάζει μια πεταλίδα και την πετά στο σωρό από όστρακα.

Εσύ τεντώνεσαι νωχελικά, φτάνεις με το αριστερό σου χέρι τον καφέ σου και νιώθεις το πικρό υγρό να κατεβαίνει στο λαρύγγι σου.

Ο Γιώργος σφυρίζει ένα δικό του αόριστο σκοπό. Έπειτα ο σκοπός γίνεται συγκεκριμένος γεμίζει το σαλόνι σου και δε σ'αρέσει, προτιμούσες το Γιώργο σιωπηλό. Έτσι, απλώνεις το δεξί σου χέρι και πιάνεις το τηλεκοντρόλ. Πατάς το μεγάλο κόκκινο κουμπί και η οθόνη σβήνει. Ο Γιώργος εξαφανίζεται. Εκείνη τη στιγμή συμβαίνουν πολλές παράλληλες δράσεις. Από τον πέμπτο αρχίζει να ακούγεται στο τέρμα σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα βάλε στα ρούχα σου φωτιά. Ακόμη, γίνεται διακοπή ρεύματος αλλά η μουσική εξακολουθεί να ακούγεται.  Παράλληλα, κάποιος χτυπάει τη δρύινη πόρτα με τους δύο ταμπλάδες ακριβώς στη μεσαία τραβέρσα. Καταριέσαι τη διακοπή κι εύχεσαι να μην ξεβιδωθεί η τραβέρσα από την πόρτα, την είχες βιδώσει μόλις χτες. Η γυναίκα απ'έξω παρατηρεί το ξύλο που μόλις χτύπησε. Μυρίζει θάλασσα ενώ η Μπέλλου ακόμα τραγουδά. Εσύ ίσα που προλαβαίνεις να μαζέψεις το μυαλό σου από το πάτωμα και να το κρύψεις στη ντουλάπα πριν ανοίξεις την πόρτα.

Πατάω pause και σηκώνομαι βιαστικά να προλάβω το κινητό που φορτίζει παραδίπλα. Δεν προλαβαίνω να μαζέψω τις σκέψεις μου από το δωμάτιο."Ναι ρε συ τώρα θα ετοιμαστώ,...ε ντάξει καλά, δεν υπάρχει κάτι νεότερο...ναι, έντεκα λιοντάρια, θα πάρω εγώ σοφία κι εύη, πάρε ειρήνη και ηλέκτρα". Έτσι, βγαίνω έξω χωρίς σκέψεις, χωρίς έγνοιες -νομίζω-. Στο δρόμο συναντάω τον Γιώργο. Είναι γυμνός και τυλιγμένος με ένα δίχτυ, δεν νομίζω ότι νιώθει πολύ όμορφα έτσι. Τον αγνοώ. Έπειτα, συναντάω μια κοπέλα με ένα ξύλο στο χέρι, μοιάζει με τραβέρσα πόρτας ή με πανωκάσι. Εκείνη δε με βλέπει. Εγώ συνεχίζω να προχωρώ αλλά δε σε βρίσκω. Αναρωτιέμαι τι πάει λάθος. Ψάχνω στην τσέπη μου τον αναπτήρα και αρχίζω να καίω τα ρούχα μου. Ακόμη δε σε βλέπω. Τι λείπει για να σε δω;

Εκείνη πίνει υπερβολικά αργά τη μπίρα της.

Εκείνος την κατεβάζει γρήγορα. Θαρρείς κι η κάθε γουλιά του δίνει κουράγιο.

"Αν είχαμε γνωριστεί σε άλλη φάση τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά". 

Εκείνη τρομάζει. Εκείνος συνεχίζει "Θα σε έβλεπα πιο πολύ. Δεν είναι ότι δε θέλω να σε βλέπω, είναι η σχολή". Εκείνη ανακουφίζεται. Τον φιλάει απαλά. Εκείνος γέρνει πάνω της.

Του λέει ένα αστείο που δεν είναι αστείο, αλλά εκείνος το καταλαβαίνει και γελάει.

Του λύνει τα μαλλιά και τα αφήνει να πέσουν γύρω από το πρόσωπό του. 

Εκείνος τη σφίγγει πάνω στο σώμα του κι εκείνη χάνεται.

Χάνεται τόσο που κλωτσάει το μπουκάλι με τη μπίρα και τη ρίχνει στο πάτωμα.

Εκείνος πεθαίνει από τα γέλια. Εκείνη πεθαίνει από τα γέλια του.

~

Μου είναι δύσκολο να ισορροπήσω τελευταία. Νιώθω σαν γριά ακροβάτης που ζει με μνήμες ικανοτήτων. Σαν γριά πόρννη που ζει με μνήμες αγγιγμάτων. Σαν γριά μάνα που πρέπει να απαρνηθεί κάτι για να ζήσουν τα παιδιά της, για να είσαι καλά εσύ. 

Δε θέλω να χειροτερεύσεις, αλήθεια. Δε θέλω να σε βλέπω έτσι. Δε θέλω να πάθεις κάτι ακόμα χειρότερο. Σε βλέπω να με κοιτάς με αυτό το άδειο βλέμμα και να περιπλανιέσαι μέσα στο σπίτι σαν φάντασμα και σπαράζει το είναι μου. Σε ακούω να τσακώνεσαι και χαίρομαι που βγαίνει κάτι από μέσα σου κι ας είναι οργή, κι ας είναι σε μένα, κι ας είναι χωρίς λόγο, κι ας είμαι δίπλα σου, κι ας μην το ξέρεις. Νομίζω θα σπάσεις σε λίγο.

Κοιτάζω το στομάχι σου και βλέπω μια τρύπα, βλέπω μέσα από σένα, βλέπω τα σύννεφά σου. Ακόμη, τα βράδυα που γυρνάω αργά κι έχω πιει, νομίζω πως είσαι πούπουλο, πως αιωρείσαι κάπου μεταξύ του εαυτού σου και του πουθενά, νομίζω πως το κρεβάτι έχει αδειάσει και τα σεντόνια σου δεν πρέπει να τα αγγίξω γιατί είναι γεμάτα στάχτες. Μα ελπίζω πως ίσως μια μέρα ανασυντεθείς μέσα από εκεί, ίσως να'σαι φοίνικας, δεν ξέρω.

~

Γνώρισα ένα αγόρι πριν κάποιο καιρό. Το αγόρι εκείνο είχε πολλές ανασφάλειες. Οι ανασφάλειες μεγάλωναν μέσα του τόσο που άνθιζαν κι ήταν πλέον φανερές. Άνοιγε το στόμα του να μιλήσει κι από μέσα ανέβλυζε ανασφάλεια. Μου λεγε πως δε θέλει να ναι μαζί μου μα στ'αυτιά μου προσέκρουαν σαν κλαγγές λεπίδων οι ανασφάλειές του. Δεν είναι όμως ούτε χωριστά μου. Είναι μέσα μου, γιατί την ανασφάλειά του για καιρό την είχα όλη εγώ, ένιωθα πως δεν είμαι αρκετή. Όχι αρκετά ωραία, όχι αρκετά έξυπνη, όχι αρκετά ψαγμένη. Μα νικητής είναι αυτός που καταφέρνει να ζήσει αποδεχόμενος τον εαυτό του όχι αυτός που εγκαταλείπει από ανασφάλεια. Εκείνος που προσπαθεί να προσφέρει, όχι εκείνος που ψάχνει μόνο να πάρει. Επιβεβαίωση. Επιβεβαίωση μέσα από το χλευασμό, μέσα από το να νιώθει ανώτερος, μέσα από την υπεροχή του μπροστά στον άλλο. Μα στο τέλος της μέρας, μπροστά στον καθρέφτη που λέγεται εαυτός, πάλι δεν καταφέρνει να σταθεί όρθιος, από το βάρος των ανασφαλειών του. Κάνε μου τη χάρη και μην ξαναδιαβάσεις αυτά που γράφω, όχι αν το μόνο που θέλεις είναι να γελάσεις. Έχει περάσει η εποχή που είχα κάτι να σου πω, άμεσα ή έμμεσα. Δε μας συνδέει τίποτα, οπότε βρες άλλο τρόπο διασκέδασης. Δες φιλαράκια ή μπινγκ μπανγκ θίορυ. Είναι πολύ εποικοδομητικότερος κι αποτελεσματικότερος τρόπος διασκέδασης από τις σκέψεις και τη φαντασία μιας πρώην σου. 

as days went by
the girl continued to cry
and as nights were getting darker
she started feeling she's going crazy

Μελτινγκ ντάουν φορ ρίαλ

Τα βράδια στριφογυρνάς απρόσεκτα. Η ζέστη λιώνει το κορμί σου και νιώθεις τον αυχένα σου μούσκεμα. Θέλεις να ξεριζώσεις τα μαλλιά από το κρανίο σου και να καταφέρεις να κοιμηθείς. Έχεις υπερένταση. Δε θέλεις να διαβάσεις άλλο, δεν αντέχεις, τα μάτια σου τσούζουν. Σηκώνεσαι, βάζεις ένα ποτήρι νερό και το κατεβάζεις με τη μία. Ο λαιμός σου καίγεται από τον πάγο. Είσαι ξυπόλυτος και νιώθεις τα πόδια σου να κολλάνε στα πλακάκια. Επιστρέφεις στο κρεβάτι, ξαπλώνεις στα σεντόνια και σκεπάζεσαι για να βράσεις σωστά, σαν κοτόπουλο χωρίς φτερά.Κυνική παρομοίωση, θα προτιμούσες "σαν άγγελος με σπασμένα φτερά". Αλλά τι να κάνουμε, είσαι κοτόπουλο. Λίγο πριν σε σφάξουν. Ωστόσο, ήδη σου έχουν βγάλει τα πούπουλα. Ήδη έχεις πονέσει. Άρα το σφαγείο θα'ναι μια λύτρωση για σε. Αυτά σκέφτεσαι και στριφογυρίζεις κι άλλο. Κοιτάς το ρολόι, έχει πάει 5.28. Υπολογίζεις πόσος ύπνος σου απομένει. Κοιτάς το ταβάνι, κι έπειτα τις χαραμάδες του παντζουριού. Ελάχιστο φως μπαίνει από τα κενά.Αγχώνεσαι, ξέρεις ότι πρέπει να κοιμηθείς έστω τρεις ώρες. Λες πως αύριο δε θα πιεις τρεις καφέδες...δε θα πιεις καθόλου καφέ. Το παίρνεις πίσω την ίδια στιγμή, αυτό δε γίνεται. Ας σταματήσεις επιτέλους να σκέφτεσαι. Κοιμήσου. Για δύο ώρες δε νιώθεις τίποτα. Κάπου κάπου ταξιδεύεις σε μια παραλία, πίνοντας μοχίτο και χορεύοντας ανάμεσα σε αγνώστους ενώ ακούγεται ο κηπουρός του π.π. σε ένα χορευτικό ρεμίξ. Χαλαρώνεις μελαγχολικά. Θέλεις να κλάψεις, να αποβάλεις κάθε υγρό από το σώμα σου, ξυπνάς, ιδρώτας είναι, ηρέμησε, πήγαινε να βάλεις νερό στην πράσινη κούπα, και τέσσερα παγάκια. Γαμωζέστη, και γαμώ τις παραισθήσεις προκαλείς. Λίγο έμεινε και σ'αποχωρίζομαι Αθήνα. Έρχονται βράδια που θα βράζουμε στις σκηνές κάτω στην παραλία. Που θα πίνουμε μοχίτο και το φως θα τρυπάει το ελαφρύ ύφασμα της σκηνής. Κι η ζωή θα περνάει κι εμείς πότε θα χορεύουμε σε ηλεκτρονικούς ήχους και πότε θα φωνάζουμε πως λιώνουμε όπως ο λέννον για τη γιόκο όνο.

Αδειάζω, μου λείπεις

Απρόσμενο (ή, και τώρα τι θα κάνω με τη ζωή μου;)

Προσπαθώ να ξεκινήσω να γράφω για τα ξεχασμένα παπούτσια.

Αδυνατώ να εκφράσω τις στιγμές με τα ξεχασμένα παπούτσια.

Αδυνατώ να σκεφτώ το πως θα είμαι μετά τα ξεχασμένα παπούτσια.

Και αρνούμαι να δεχτώ ότι το "θα" έχει ήδη φτάσει.

Ότι περάσαμε εν μια νυκτί από το μαζί στο υπήρξε όντως;

Υπήρξε.

Έχω βαρεθεί να κλείνουν κεφάλαια στη ζωή μου επειδή μου τα κλείνουν οι άλλοι.

Δε θέλω να αποδεχτώ ότι οι παρέες τελειώνουν σε μια στιγμή, ότι κάτι που σε γεμίζει δε θα μπορείς να το έχεις πια. Νιώθω ότι δε θέλω να ξαναασχοληθώ με το θέατρο γιατί δε θα είναι όπως ήταν εκεί και θα πέσω σε κατάθλιψη. Νιώθω πως ακόμα δεν έχω καταλάβει πόσο είχα δεθεί μαζί σας. Πόσο έχω δεθεί μαζί σας.

Και προέκταση.

Είναι οι άνθρωποι που φεύγουν κι εσύ μένεις να κοιτάς πλάτες να απομακρύνονται. Και την επόμενη μέρα, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Την επόμενη μέρα σε ξεχνούν. Τον επόμενο μήνα τους ξεχνάς κι εσύ. 

Όχι, όχι, δεν το 'κανες. Κι όμως το'κανες.

Ήταν η άρνηση.

Θέλω να σου φωνάξω τόσο πολύ, έχω νευριάσει τόσο πολύ.

Ήταν ο θυμός.

Θέλω να σας αγκαλιάσω όλους μαζί γαμώτο.

α, και...

Βάτος

"Είναι οι λέξεις, οι στιγμές είναι οι φίλοι που θα δεις,
είν` οι γνωστοί και θα χορτάσεις
μικρές χαρές και λύπες θα περάσεις.

Κι είν` οι εικόνες, οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, τα πτυχία, τα λουλούδια
τα παιδιά στα χειρουργεία
τα φύλλα που μυρίζουν στην αυλή κι ένα φιλί.

Κι όπως είναι οι κρύες νύχτες που δεν έχουν τελειωμό
σαν τα σεντόνια που μας πνίγουν
σαν τα τσιγάρα που μας ρίχνουν.

Είναι οι σκέψεις που πια μόνες τους γελάνε
και που μας βλέπουν στην αρένα
κι όμως δε μας ακουμπάνε...
Γιατί...;"


Είναι η ζωή, με το φόβο, τη λύπη, τις αναζητήσεις, τους αγώνες τους καθημερινούς μα και τους πιο μεγάλους μας, τις φιλίες, τις αγκαλιές.
Κάτι παρέες που τραγουδούν και παίζουν και μιλούν μέχρι το πρωί.
Κάτι παρέες που ποτέ δεν περίμενες να έχεις.
Είναι αυτό που γνωρίζεις άτομα και δεν περιμένεις ποτέ τις στιγμές που θα ζήσεις μαζί τους.
Κι αυτό είναι το απίστευτο. 
Τα απίστευτα συμβαίνουν όταν δεν έχεις προσδοκίες.
Πυροσβεστήρες,λαδάδικα,κολντπλέει,ανοικτά μικρόφωνα, αρχιδάκια, λευκές μποφίλιου, αεροπλάνα και βαπόρια,  ένα αερικό που μειδιά κάπου μακριά, ο γάτος ο τούρκος και άλλες φωνές, δυο κιθάρες με ήχο γνώριμο πια, αλκίνοος πολύς, κι ένα παλτό.
Μα και το τραγούδι αυτό. πολύ αυτό.
Πολύ αυτό η ζωή.

Ένας βάτος γεμάτος αγάπη οι ζωές μας.

Γκρίζες εκπνοές

Κι αν έχεις αδειάσει και καταπίνεις χρώματα

να θυμάσαι.

υπάρχει ένας μηχανισμός περίπου στο λαιμό σου

που ξεβάφει τα χρώματα και τα κάνει όλα γκρι

Και τα χρωματιστά νερά τα βγάζεις

από τα μάτια κι είναι λυτρωτικά αλμυρά

κι από τη μύτη, είναι πυκνός λευκός καπνός

κι από το στόμα, κι είναι ένα φτύσιμο στην κοινωνία που μισείς.

Γιατί κι αυτό μηχανισμός είναι.

Συμβαίνει ασυναίσθητα, όπως όλα.

Τίποτα δεν ελέγχεις πια σχεδόν~

Ελέγχεις τη βαρετή μικροαστική ζωή σου,

τη ρουτινούλα σου.

Πήγα σινεμά μόνη μου σε κάποιο όνειρο.

Έκανα κούνια στα οκτώ μου πάνω σε μια πάπια που δεν υπάρχει πια, τετραγωνίστηκε, κανονικίστηκε.

Μετά, πήγα σε πολλά σχολεία, με πολλά άλλα ρομποτάκια, που όμως το καθένα είχε ένα χρώμα κι όλοι μαζί παίζαμε τη γκουέρνικα, που όμως είναι ασπρόμαυρη και παιδική καθόλου.

Άλλοτε διέσχιζα την Πατησίων με κόκκινο και μετά η μαμά μου είπε να σταματήσω να το κάνω για να μην πεθάνω, ε και σταμάτησα για να μην πεθάνει η μαμά μου.

Μετά το μπλε σου ξεθώριασε αγάπη μου γαλάζια γιατί μας χώρισαν οι ρουτινούλες.

Μετά ξεθώριασε και το κόκκινο, μωρό μου. γιατί η κοινωνία αυτή είναι ταξική κι εσύ δεν ξέρεις άλλο τίποτα πέρα από ιδεολογίες-μα δε θέλεις και να μάθεις.

Μετά ξεθώριασε και μια άλλη γιατί νόμιζα ότι με ήξερε, μα καθόλου δε με ήξερε (x+άπειρο;)

Μετά ξεθώριασε και το γκρι μου, κάπου, σε κάποια αρχιτεκτονική εργασία του φώτοσοπ.

Κόρδοβα

Θέλω να φύγω

Μεξικό

Ψάχνω προγράμματα οποιουδήποτε είδους

Περού

Δεν έχω λεφτά

Σαν Φρανσίσκο

Ίσως θέλω να φύγω μόνο από τον εαυτό μου

Τσιάπας

Όχι, θέλω να πάρω τον εαυτό μου και να φύγουμε μαζί από τη ζωή μου

They cant touch you now

Ο καλός θεούλης ξέχασε τα παιδιά του

και τα παιδιά του κλαίνε τρομαγμένα

κι έπειτα θυμώνουν

και πετάνε πέτρες στα ιερά 

-όχι σε αυτά που βλέπουν-

στα άλλα ιερά

σε αυτά που από μικρά μαθαίνουν στα σχολεία

στα ίδια σχολεία που μαθαίνουν για τον καλό θεούλη

που όλους μας αγαπάει και μας προστατεύει

που δε θυμώνει και συγχωρεί

κι αφού όλα τα συγχωρεί ο καλός θεούλης αρκεί να μετανιώσεις,

εσύ γιατί δε μετανιώνεις;

Τα ιερά, τα ιερά, οι αξίες, οι αρετές.

Κι η ελευθερία, κι η ισότητα, και όλες αυτές οι λέξεις που ακούγονται όμορφες, που κάνουν πουλάκια να κελαηδούν στα αυτιά σου, ελπίδες και γαλάζια πούπουλα να γεμίζουν το κεφάλι σου, αυτά είναι τα ιερά. Μα είναι μόνο λέξεις.

Γιατί η ηθική είναι υποκειμενική ή μάλλον, καθόλου δεν υπάρχει.

Ηθικό είναι τα όρια που βάζεις στον εαυτό σου.

Μα τα όρια δεν είναι γραμμές, αλλά επιφάνειες, ποτάμια. 

Κι αν εσύ φυσήξεις τα ποτάμια θα γίνουν χείμαρροι και με μιας θα σε παρασύρουν και τότε δε θα ξεπεράσεις την ηθική σου δηλαδή, απλά θα την αλλάξεις λίγο, ώστε να σε βολεύει και πάλι, αφού είναι δική σου,  η δική ΣΟΥ ηθική.

Θεούλη, παράτησες τα παιδάκια σου στη γη και τα καημένα χάθηκαν, τυφλώθηκαν, έχασαν το δρόμο τους. Γι αυτό τώρα καίνε τα ιερά σου, γι αυτό διαμορφώνουν μόνα τους την ηθική σου. Την κάνουν ό,τι θέλουν, την πλάθουν, την ψήνουν στο φούρνο σαν πλαστελίνη, την κυλάνε στο χώμα, τη μαζεύουν και τη ρίχνουν στη θάλασσα να καθαρίσει κι έπειτα τη γαμάνε, κι έπειτα ξυπνάνε.

Κι όλα αυτά δε συνέβησαν ποτέ. 

Επειδή τα όρια είναι ποτάμια.

Κι όσο κι αν θες να γίνεις χείμαρρος, έχεις μάθει να σταματάς τον εαυτό σου.

Φυσάς λίγο, όχι πολύ.

Φοβάσαι.

Μένεις στη μετριότητά σου, στο λίγο (σαν κι αυτό το κείμενο που τέλειωσε αλλιώς, όχι όπως αρμόζει).

Στην ηθική του θεούλη σου, 

και τελικά, 

ζεις;

note to self no2934

Ε ναι ρε ηλίθια ασφαλώς και φαίνεσαι ψωνισμένη.
Αφού τα θες και τα λες.
Και γίνεσαι αυτά που κράζεις.
Επιδειξιομανής; Έτσι όπως το πας, ναι.
Και μετά για τι σύνδρομο κατωτερότητας κι έλλειψη αυτοπεποίθησης μου λες;
Αφού μια χαρά νιώθεις.
Έβαλες μερικούς στόχους, τους πέτυχες.
Βάζεις κι άλλους, κάποιους πετυχαίνεις κάποιους όχι.
Όμως με όλους τους ανθρώπους έτσι είναι.
Όταν ο άλλος κάθεται και μιλάει όμως συνέχεια για ό,τι κάνει ασφαλώς και προκύπτει το γαμωερώτημα, για ποιον τα κάνει αυτά;
Για τον ίδιο ή για την εικόνα;
Κι εγώ για ποιον το κάνω.
Ε, για μένα αυτό είναι σίγουρο.
Είναι;
Ε είναι ρε μαλάκα..
Τότε κόψε την επίδειξη. Πήγαινε όπου θες, κάνε παρέα με όποιον θες, ή σάπισε όσο θες.
Χεστήκαμε.
Μη μας τα πρήζεις όμως με ό,τι κάνεις κωλοποζεράκι.
Και τώρα ξύπνα και ξεκίνα να φέρεσαι σαν άνθρωπος.

Και τώρα που το θυμήθηκα, πότε αντιστράφηκαν οι ρόλοι ρε;
Πότε έγινες εσύ αυτή που κράζεις; Κανονικότατα όμως.
Ηλίθια.
Ξύπνα λίγο.
Λες για δικαιώματα, διαφορετικότητες, ισότητες, ελευθεριακότητες και άλλες εντυπωσιακές ότητες που ακούγονται πολύ όμορφες. Και τις πιστεύεις κι όλας, δεν αντιλέγω.
Αλλά δεν υιοθετούμε συμπεριφορές που καταδικάζουμε, ηλίθια.

default

Να θυμάμαι ότι το μπετόν στην Ελλάδα ξόφλησε.

Μεταλλικές και ξύλινες κατασκευές είναι λέει το μέλλον.

Ήξερες εσύ ότι το ξύλο έχει τεράστια αντοχή στη φωτιά;

Κι όμως.

Αρπάζει εύκολα, αλλά δε γίνεται αμέσως στάχτη.

Μπορεί να καίγεται για ώρες πολλές.

Και κάποιοι άνθρωποι έτσι είναι.

Όταν αρπάξουν για τα καλά, καίγονται και συνεχίζουν να είναι μέσα στη φωτιά.

Σαν πάσσαλοι καρφωμένοι στη γη.

Βέβαια, το ξύλο ρίζες δεν ξαναβγάζει στη γη.

Ενώ εμείς μετά τη φωτιά κάποια στιγμή ξαναριζώνουμε.

Η πιο ουσιαστική διαφορά μας βέβαια δεν είναι αυτή.

Είναι ότι εμείς οι ηλίθιοι μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα και να βγούμε από τη φωτιά.

( Έτσι λες; Κι αν είναι έτσι εσύ γιατί δε βγαίνεις;)

A cry for love

Ένα από τα πρώτα μαθήματα στη σχολή ήταν σχετικά με "το φόβο του λευκού χαρτιού". Αυτό το συναίσθημα που κοιτάζαμε το χαρτί και δεν ξέραμε τι να βάλουμε μέσα. Δε μπορούσαμε να σκιτσάρουμε τίποτα. Ενώ αν το χαρτί είχε πάνω μια μουτζούρα μπορούσαμε με ευκολία να προσθέσουμε και τη δική μας.

Πλέον το παθαίνω αυτό με τις λέξεις. Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Φοβάμαι το λευκό χαρτί. Δεν ξέρω πως να συνεχίσω τις ιστορίες μου. Μένουν συνέχεια μισές. Φτιάχνω πρόσωπα στο μυαλό μου κι όταν αρχίσω να γράφω γι αυτά, φτάνουν όλα σε συναισθηματικό τέλμα και μένουν εκεί. Γιατί εκεί είμαι κι εγώ. Και για να βγουν χρειάζονται αγάπη. Απλά φοβάμαι να το συνειδητοποιήσω γιατί τότε ίσως και να μη βγουν ποτέ. 

Η αγάπη είναι στις πιο μικρές στιγμές- εκεί την καταλαβαίνουμε. Στις μεγάλες εκφάνσεις της δε μπορούμε να τη δεχτούμε γιατί δε μπορούμε να την καταλάβουμε.
Ή εναλλακτικά:

Βασικά έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε πότε προσφέρουμε αγάπη. Αλλά είμαστε τόσο αφοσιωμένοι σε αυτό που δε μπορούμε να αναγνωρίσουμε πότε μας προσφέρουν. Που περιμένουμε ότι κάποιος μας αγαπάει μόνο όταν το γράψει σε ένα πανό και μας το κολλήσει στο πρόσωπο, ή το βροντοφωνάξει μπροστά σε εκατό ανθρώπους. Κι ίσως ούτε τότε να μην τον πιστέψουμε.

Είμαστε όμως σίγουροι ότι ο άλλος καταλαβαίνει την αγάπη μας από το φλιτζάνι καφέ που θα του προσφέρουμε, ή από το άγγιγμα ή το βλέμμα μας και μόνο. Γιατί δε μπορούμε να δεχτούμε την αγάπη; Ίσως γιατί δεν προσπαθούμε να τη βρούμε γύρω μας. Ή μπορεί επειδή οι ίδιοι δεν προσφέρουμε αρκετή κι έτσι δεν αναγνωρίζουμε τις μορφές της.

Δεν ξέρω τι γράφω. Είναι γιατί αφού ξεπέρασα τον αρχικό φόβο του λευκού χαρτιού ξέφυγα πάλι.

Νιώθω ότι διοχετεύω τον εγωισμό μου σε λάθος καταστάσεις.

Νιώθω ότι αναλώνομαι για ανθρώπους που δεν αξίζει και δε θα το μάθουν και ποτέ, επειδή δε θέλω.

Νιώθω εξαντλημένη.

Νιώθω ότι όλοι γύρω μου βαριούνται να κουνήσουν το δάχτυλό τους κι εγώ τρέχω μαραθώνιους αν όχι με το σώμα τότε σίγουρα με τη σκέψη μου.

Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει επικοινωνία.

Επειδή σίγουρα υπάρχουν αναρίθμητοι άνθρωποι που νιώθουν σαν κι εμένα και που ποτέ δε θα έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε ή να κάνουμε μαζί όλα εκείνα που οι άλλοι βαριούνται ή απαξιώνουν.

Όσο είμαι στην Αθήνα δεν έχω πάει ποτέ βραδινή βόλτα σε παραλία.

Κι ήταν τόσο όμορφα στην Κρήτη όταν περπατούσαμε στο λιμενοβραχίονα παρέα ή μόνη με τα ακουστικά μου.

Κι ας μη μου λείπει η Κρήτη τόσο. Μόνο σε στιγμές. Και σε ανθρώπους.

Μου λείπει σίγουρα αυτό, η θάλασσα. Να τη βλέπω, να την ακούω. Να περπατάω στην άμμο ξυπόλυτη κι ας φοράω μπουφάν, κι ας κάνει κρύο, κι ας είναι Μάρτιος μόλις.

Μου λείπει το σχολείο, κι η ξεγνοιασιά.

Και η εποχή που δεν είχα ευθύνες, μόνο λίγο διάβασμα και πολύ χρόνο και πολλές φωνές μέσα στο σπίτι και μερικά γαβγίσματα.

Είναι όμορφη η Αθήνα, αλλά μοναχική. Κι αυτή κι εγώ. Όχι ότι δε θα βγω, ή ότι δεν έχω φίλους ή ότι δε μ'αρέσει. Αλλά έχω εθιστεί σε εκείνες τις μοναχικές βόλτες που κάθε φορά με γαμάνε συναισθηματικά με όλα αυτά που σκέφτομαι και που παράλληλα μου δίνουν ζωή.

Πάλι για την Αθήνα κατέληξα να λέω.

Μου λείπει η θάλασσα.

Κι η αγάπη.

Μεγαλώνω και φοβάμαι.

Φοβάμαι επειδή μεγαλώνω.

Μεγαλώνω επειδή φοβάμαι.

Βοήθεια. Ή εναλλακτικά, αγάπη.

Ρε έχω πιει πολύ σήμερα
και σου έστειλα και με έγραψες μαλάκα
Γενικά με έχεις γράψει μαλάκα
Ξέρεις τι γίνεται
Εγώ δεν είχα κανένα λόγο να το δω έτσι
Τα Χριστούγεννα φταίνε
που μιλούσαμε συχνά
και το επιδίωκες εσύ
Και μετά που γύρισα απλά σταμάτησες να το επιδιώκεις μαλάκα
Μετά που γύρισα με έγραψες
Ε κι εγώ έφαγα σκάλωμα
Ε κι ακόμα να συνέλθω
θα μου περάσει
Σιγά μη σέρνομαι πολύ καιρό για σένα
Απλά ρε γαμώτο..
Ξέρεις ότι σε θέλω
πολύ
Και θέλω να είμαι μαζί σου
Να περπατάμε
Και να μιλάμε
Και να είσαι λίγο γλυκός και λίγο τρυφερός
που σπάνια ήσουν
Κι ακόμα πιο σπάνια μαζί μου
Αλλά δεν περνάει μέρα που να μη σε σκεφτώ την τύχη μου
Θέλω μόνο να βγεις από το μυαλό μου.
.

Κενό332

7.39

Νιώθω σαν να είναι 5 το πρωί.

Συνήθως έτσι νιώθω όταν είναι 5 το πρωί.

Κι έχω ξενυχτήσει με ρεμπέτικα και Θανάση.

Θέλω να πιω.

Πολύ.

Να μη νιώθω.

Ο καπνός μου έχει ξεραθεί.

Τον έχω ένα τρίμηνο τώρα.

Δε μπορώ να ισορροπήσω.

Δεν υπάρχει μέση κατάσταση.

Μέρες σε τάξη και μέρες στο χάος.

Κι εγώ ανάμεσα.

Κι έχω καιρό να γράψω για το εγώ.

Συνήθως είμαι στο εσύ, εσείς...εμείς ;

Το πολύ να είμαι στο εκείνη όταν πρόκειται για μένα.

Αλλά τώρα εγώ.

Εγώ θέλω να πιω μέχρι να μη νιώθω τίποτα.

Να αδειάσω κάθε συναίσθημα.

Να σταματήσω να νοιάζομαι.

Για όλα. 

Και σχολές και γκόμενους και ιδέες...

Α, οι ιδέες.

Ίσως υπάρχει κάτι ακόμα...

θυμάρι

Πρέπει να σταματήσεις να σκέφτεσαι τόσο, κοριτσάκι, θα το κάψεις-και δεν είναι ότι σου περισσεύει κιόλας.  Οι λέξεις είναι ένα μπερδεμένο σύννεφο στο κεφάλι μου, κι είναι ακόμα μόνο λέξεις.
γκρι.
Χτες μου είπες ότι δε γράφω πια για σένα.
Μα ούτε εσύ γράφεις για μένα. Ούτε εσύ σκέφτεσαι εμένα.
Προχωράς, προχωράω και έτσι συνεχίζεται η ζωή.
Δύο ευθείες έχουν είτε ένα, είτε άπειρα κοινά σημεία.
Εμάς νομίζω ότι ήταν ένα.
Μπορεί να φάνηκε ότι διήρκεσε σαν άπειρα, αλλά όχι. Ήταν ένα.

Το παρελθόν το κρατάμε, αυτό είναι ό,τι είμαστε.
Τι πάει να πει σ'αυτή τη γλώσσα τη βουβή βαστάω γερά κρατάω καλά
Και στο τέλος της μέρας εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να κάνουμε αυτοκριτική.

Για πες λοιπόν, είσαι εντάξει με τον εαυτό σου;
Κοιμάσαι ήσυχος τα βράδια γιατί είσαι ηθικός και δεν κλέβεις, δε χτυπάς και δεν απατάς την κοπέλα σου. 
Αλλά η ηθική σου σταματάει στα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας.
Πόσο ηθικό είναι να θαλασσοπνίγονται άνθρωποι;
Πόσο ηθικό είναι να σε εκμεταλλεύονται;
Κάνε την εκμετάλλευση του άλλου δική σου κι ίσως νιώσεις.
Ίσως τα βράδια να μην κοιμάσαι τόσο ήσυχα.
Ίσως να σταματήσεις να νιώθεις ολοκληρωμένος ηθικά επειδή το μόνο που κάνεις είναι να μην κλέβεις, να μη χτυπάς, να μην προσπαθείς για τίποτα άλλο πέρα από τις δικές σου ιδιοτελείς ανάγκες.

λέξεις που διαβάζονται το ίδιο κι απ'τις δυο κατευθυνσεις

Γεια
έχεις κοιτάξει τον εαυτό σου στον καθρέφτη σήμερα;
πίσω σου θα δεις μια σκιά
χα, μαλάκα κοίταξες
ξέρω ότι φοβάσαι τις σκιές
μα αυτή πια όταν γύρισες να κοιτάξεις είχε φύγει απ'την πλάτη σου
Ήταν μέσα σου μαλάκα
Σε κατάπινε, κι εσύ δεν είχες πάρει χαμπάρι.

Έχεις κοιτάξει τον εαυτό σου στον καθρέφτη σήμερα;
Εγώ δεν ήθελα καθρέφτες στο σπίτι μου.
Όμως το μπάνιο έχει, κι έτσι κάθε πρωί παίρνω μια δόση απογοήτευσης
Σαν να έχω πλέον εθιστεί στην απογοήτευση
Σαν να μη μπορώ χωρίς αυτήν
Αντίδοτο είναι η αυτολύπηση,
όμως το κατάστημα 'καρδιά' δε διαθέτει από δαύτη.

Κάποιες φορές, όπως σηκώνω τα μάτια μου και με κοιτάζω,
πριν πλύνω το πρόσωπό μου,
τα φαντάζομαι να λάμπουν,
όπως έλαμπαν όταν σε κοίταζα- κι έπειτα χαμογελούσα.
Μα τώρα δε χαμογελάω γιατί φοβάμαι μη κάποιος ερωτευτεί το γέλιο μου
-όχι ότι είναι όμορφο-
Απλά φοβάμαι.
Γιατί μετά, αν δεν το ερωτευτεί ίσως το κάνω εγώ
Ίσως χαθώ μόνη μου μέσα μου
Κι αν αφαιρώ από τον εαυτό μου
μένω κενή




γαμώτο, είμαι ήδη.

Εσύ, τι φοβάσαι;

Είναι που εγώ φοβάμαι να φεύγω ενώ εσύ θέλεις μόνο να φεύγεις
Είναι που κανείς μας δεν ξέρει τι θέλει
Είναι που οι μέρες αυτές είναι παράξενες
Λίγο γλυκές, σε στιγμές
Πολύ μοναχικές, από επιλογή
Ξέρω ότι αν βγω, εκείνοι θα είναι εκεί
Ακόμη ξέρω ότι εγώ δε θα'μαι εκεί
Θα ταξιδεύω σε σένα κι ας μην ξέρω ποιος είσαι
Θα σε έχω ανάγκη αλλά θα σε κοιτάω και θα βλέπω το κενό
Γιατί θα σε ψάχνω παντού
Θα γνωρίζω ανθρώπους λίγο ή πολύ
Και θα ψάχνω εσένα, θα προσπαθώ να βγάλω εσένα από μέσα τους
Κι ας μην ξέρω ποιος είσαι, μωρό μου
Ας μην ξέρω πως είσαι
Ξέρω μόνο ότι μου λείπεις
Νιώθω μόνο την απουσία σου, κι ας μη σ'έχω γνωρίσει ακόμη
Θα σου γράφω και θα σε αγκαλιάζω κι ας μην έρθεις ποτέ
Μπορεί να έρθεις και να μη σε γνωρίσω γιατί.
Θα σε ρουφήξει το κενό μου
Είναι τόσο μεγάλο που καταπίνει ό,τι κάνω
Έτσι νιώθω για πολλή ώρα τη γεύση της τροφής στον ουρανίσκο
Αλλά μετά κι αυτή ξεθωριάζει
Μετά όλα ξεθωριάζουν
Κι εσύ, μωρό μου,
αφού σε έχει ρουφήξει το κενό μου
Αφού,
αυτή τη φορά θα έχω φύγει εγώ.
Κι ας φοβάμαι να φεύγω.